School of Medicine
Permanent URI for this communityhttps://dspace.tbzmed.ac.ir/handle/123456789/1
The Faculty of Medicine is one of the premier medical research and educational institutions in Iran for over 50 years.As a fist type institution in Iran, the faculty provides best educational and research programs in the areas of health and life sciences through an expert staff and province-wide model. Our faculty members, students, staff and alumni are actively engaged in leading edge research, education and community service on university and hospital campuses across the province....
Browse
10391 results
Search Results
Item type: Item , Comparison of the hemodynamic changes following tourniquet use in orthopedic surgeries in two different age groups(Tabriz University of Medical Sciences, Faculty of Medicine, 2025) Feizi, Neda; Sarbakhsh, Parvin; Bazavar, Mohammadreza; Parish, MasoudOver time, several physiological changes have been made to improve the safety of tourniquet use, but there are still no precise guidelines, partly because there is no collective agreement. The aim of this study is the comparison of the hemodynamic changes following tourniquet use in orthopedic surgeries in two different age groups. Materials and Methods: This study was a clinical trial and the target population was all patients over 18 years of age who had an indication for upper or lower limb orthopedic surgery with the possibility of using a tourniquet at Shohada Hospital of Tabriz in 2023-2024. 260 people were included in the study. The sampling method was a census. The determined sample size was divided proportionally between patients under 65 years of age and over 65 years of age (65 patients in each group) and randomization was performed separately within each age group using a block randomization method with blocks of 4 and 6. All patients were examined in the ward and a complete history was taken and if they had consent and had an indication for surgery, they were included in the study. A questionnaire designed for this purpose was filled out for all patients. After entering the operating room and performing routine ward monitoring including: SBP, DBP, MBP, HR, SaO2, the patients were placed under the same anesthesia. The questionnaire recorder and the surgeon were unaware of the tourniquet pressure. A standard calibrated tourniquet was used in all surgeries. The patient's systolic blood pressure was determined before filling the tourniquet, and then 100-130 mmHg was added to it in the lower limb and the tourniquet was filled with that pressure. Also, in the upper limb, the tourniquet was filled 50-70 mmHg above the systolic blood pressure and the variables studied were recorded in the questionnaire. If the surgeon complained of bleeding at the surgical site, 20% was added to the tourniquet pressure. Results: In this study, among hemodynamic factors, the frequency of increase in all hemodynamic variables, including SBP (P=0.001), DBP (P<0.001), MAP (P<0.001), and HR (P=0.002), compared to before tourniquet filling, was significantly higher in patients with routine tourniquet pressure over 65 and under 65 years of age than in patients with modified tourniquet pressure over 65 and under 65 years of age. Also, the decrease in SBP compared to baseline (P=0.001) in patients with modified tourniquet pressure over 65 and under 65 years was significantly higher than in patients with routine tourniquet pressure over 65 and under 65 years, and the increase in HR compared to baseline (P=0.004) in patients with routine tourniquet pressure over 65 and under 65 years was significantly higher than in patients with modified tourniquet pressure over 65 and under 65 years. Among hemodynamic factors, there was no statistically significant difference in the onset time of changes in any of the variables SBP, DBP, MAP, and HR after tourniquet filling compared to before tourniquet filling and baseline between the routine and modified tourniquet pressure groups in people over 65 years of age and under 65 years of age (P<0.05).Item type: Item , مقایسه تغییرات همودینامیک به دنبال استفاده از تورنیکه در اعمال جراحی ارتوپدیک در دو گروه سنی متفاوت(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) فیضی اردکلو, ندا; سربخش, پروین; بازآور, محمد رضا; پریش, مسعوددر طول زمان تغییرات فیزیولوژیک متعددی در راستای بهبود ایمنی استفاده از تورنیکه‌ها صورت گرفته است اما همچنان هیچ دستورالعمل دقیقی وجود ندارد، زیرا تا حدودی هیچ توافق جمعی وجود ندارد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تغییرات همودینامیک به دنبال استفاده از تورنیکه در اعمال جراحی ارتوپدیک در دو گروه سنی متفاوت بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود و جامعه هدف تمام بیماران بالای 18 سال که اندیکاسیون عمل جراحی ارتوپدیک اندام فوقانی یا تحتانی با امکان استفاده از تورنیکه در بیمارستان شهدای تبریز در سال 1403-1402 را داشته‌اند، بود. 260 نفر وارد مطالعه شدند. روش نمونه‌گیری به‌صورت تمام شماری بود. حجم نمونه تعیین‌شده به‌طور متناسب بین بیماران زیر 65 سال و بالای 65 تقسیم شد (65 بیمار در هر گروه) و تصادفی سازی نیز داخل هر گروه سنی به‌طور مجزا با روش تصادفی سازی بلوکی با بلوک‌های 4 و 6 تایی انجام شد. تمام بیماران در بخش ویزیت و شرح‌حال کامل گرفته و در صورت داشتن رضایت و داشتن اندیکاسیون عمل در مطالعه وارد شدند. پرسشنامه‌ای که در این مورد طراحی شده است برای تمام بیماران پر شد. پس از ورود به اتاق عمل و انجام مانیتورینگ‌های روتین بخش شامل: SBP, DBP,MBP,HR,SaO2، بیماران تحت بیهوشی یکسان قرار گرفتند. ثبت‌کننده پرسشنامه و جراح از میزان فشار تورنیکه اطلاعی نداشتند. در تمام اعمال جراحی از یک نوع تورنیکه که به‌طور استاندارد کالیبره شده است، استفاده شد. فشارخون سیستولیک بیمار قبل از پر کردن تورنیکه مشخص و سپس در اندام تحتانی 130-100 mmHg به آن اضافه‌شده و با آن فشار، تورنیکه پر شد. همچنین در اندام فوقانی 50-70 mmHg بالاتر از فشارخون سیستولیک تورنیکه پر و متغیرهای موردبررسی در پرسشنامه ثبت شدند. درصورتی‌که جراح از خونریزی محل عمل شکایت کند، %20 به میزان فشار تورنیکه اضافه شد. یافته‌ها: در این مطالعه، از میان فاکتورهای همودینامیک، فراوانی افزایش تمامی متغیرهای همودینامیک ازجمله SBP (P=0.001)، DBP (P<0.001)، MAP (P<0.001) و HR (P=0.002) نسبت به قبل از پر کردن تورنیکه، در بیماران با فشار تورنیکه روتین بالای 65 و زیر 65 سال به‌طور معنادار بیشتر از بیماران با فشار تورنیکه اصلاح‌شده بالای 65 و زیر 65 سال موردمطالعه بود؛ همچنین بین کاهش SBP نسبت به پایه (P=0.001) در بیماران با فشار تورنیکه اصلاح‌شده بالای 65 و زیر 65 سال به‌طور معنادار بیشتر از بیماران با فشار تورنیکه روتین بالای 65 و زیر 65 سال و نیز افزایش HR نسبت به پایه (P=0.004) در بیماران با فشار تورنیکه روتین بالای 65 و زیر 65 سال به‌طور معنادار بیشتر از بیماران با فشار تورنیکه اصلاح‌شده بالای 65 و زیر 65 سال موردمطالعه بود. از میان فاکتورهای همودینامیک، شروع زمان تغییرات هیچ‌کدام از متغیرهای SBP، DBP، MAP و HR بعد از پرکردن تورنیکه نسبت به قبل از پر کردن تورنیکه و پایه، بین گروه‌های فشار تورنیکه روتین و اصلاح‌شده در افراد بالای 65 سال و زیر 65 سال تفاوت معنادار آماری وجود نداشت (P<0.05).Item type: Item , Study of the frequency of TTV, TTMV, TTMDV, and TTV-specific miRNAs in patients with COVID-19 and a healthy control group in Tabriz in 1402(Tabriz University of Medical Sciences, Faculty of Medicine, 2025) Sabbaghian, Mohammad; Bannazadaeh Baghi, Hossein; Hasani, Alka; Ghotaslou, Reza; Poortahmasebi, Vahdat; Ahangar Oskouee, MahinThe relationship between human anelloviruses (AVs) and the host's immune status has been recently noticed. Infection with other pathogenic viruses, including SARS-CoV-2, can affect the frequency of AVs. The effect of increased replication of these viruses and the presence of their miRNAs on the viral infection of COVID-19, which can indicate immune system suppression, is still unclear. Materials and Methods: In this case-control study, 210 people were included, including 2 groups of patients with COVID-19 and healthy people. People with COVID-19 were divided into severe and mild categories according to the severity of the disease. Two plasma and respiratory samples were taken from each person and measured for the presence of human anellovirus DNA. At the end, the plasma samples of COVID-19, which were positive for the presence of TTV DNA, were measured for the presence of TTV miRNAs. Results: TTV DNA was significantly higher in severe cases (27.1% in plasma) compared to healthy cases (11.4%) with p-value (0.048). However, other findings among TTMV, TTMDV, and TTV miRNAs in plasma and respiratory samples showed no statistical significance, indicating no clear association between viral markers and the severity of COVID-19.Item type: Item , بررسی فراوانی آنلوویروسهای TTV، TTMV، TTMDV و miRNAهای اختصاصی TTV در بیماران مبتلا به کووید-19 و گروه کنترل سالم در تبریز سال 1402(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, ۱۴۰۳) صباغیان, محمد; پورطهماسبی, وحدت; آهنگر اسکوئی, مهیناخیراً توجه به ارتباط بین آنلوویروسهای انسانی (AVs) و وضعیت ایمنی میزبان افزایش یافته است. این ویروس‌ها به‌عنوان بخشی از ویروم انسانی می‌توانند در پاسخ‌های ایمنی بدن نقش ایفا کنند. تحقیقات نشان داده است که عفونت با ویروس‌های بیماری‌زای دیگر، از جمله ویروس SARS-CoV-2، می‌تواند بر تکثیر و فراوانی آنلوویروس‌ها تأثیر بگذارد. به‌ویژه، افزایش بار ویروسی و حضور miRNAهای مرتبط با این ویروس‌ها ممکن است نشان‌دهنده سرکوب سیستم ایمنی باشد. بااین‌حال، نقش دقیق آنها در شدت بیماری کووید-۱۹ هنوز به‌درستی مشخص نشده است. مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت مورد-شاهدی انجام شد و ۲۱۰ نمونه که شامل دو گروه بیماران مبتلا به کووید-۱۹ و افراد سالم بودند، از مراکز بهداشتی درمانی تبریز جمع‌آوری شدند. بیماران مبتلا به کووید-۱۹ بر اساس شدت بیماری به دودسته خفیف و شدید تقسیم شدند. از تمامی شرکت‌کنندگان دو نوع نمونه شامل پلاسما و نمونه‌های تنفسی جمع‌آوری شد. سپس، نمونه‌ها از نظر وجود DNA آنلوویروس انسانی با استفاده از تکنیک PCR بررسی شدند. همچنین، در نمونه‌های پلاسما که از نظر DNA TTV مثبت بودند، وجود miRNAهای مربوط به این ویروس مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بار ویروسی TTV به طور معنی‌داری در بیماران با کووید-۱۹ شدید (۱/۲۷ درصد) نسبت به افراد سالم (۴/۱۱ درصد) بیشتر بود. این یافته حاکی از ارتباط احتمالی بین بار ویروسی TTV و شدت بیماری کووید-۱۹ (048/0 p =) است. در مقابل، بررسی سایر آنلوویروس‌ها مانند TTMV و TTMDV در نمونه‌های پلاسما و تنفسی ارتباط آماری معناداری با شدت کووید-۱۹ نشان نداد. همچنین، پروفایل miRNAهای مرتبط با TTV در نمونه‌های بررسی شده نتوانست رابطه معنی‌داری با شدت بیماری ارائه دهد.Item type: Item , Evaluation of the expression changes of LNC- MEG3 , miR-548d-3p, miR-21 in tumor samples and tumor margins of gastric cancer (GC)(Tabriz University of Medical Sciences, Faculty of Medicine, 2025) Hashemzadeh, Arman; Shanehbandi, Dariush; Hashemzadeh, Sharyar; Asvadi, TourajThe functional role of MEG3 in gastric cancer cells remains unclear, and few studies have simultaneously examined this gene and its associated microRNAs in clinical gastric samples. It appears that investigating the mechanism by which MEG3 prevents gastric cancer progression is a topic deserving of further study. Therefore, this study aims to evaluate the simultaneous expression of MEG3, miR-548d-3p, and miR-21 in gastric cancer clinical samples, analyzing their changes in cancer and the potential correlation between the expression of these three genes. Methods: In this study, 100 tumor tissue samples and 100 tumor margin samples were analyzed, all collected from patients during their surgical procedures. The changes in gene expression were evaluated in relation to each other and the clinical findings of the patients. RNA was extracted using Trizol, cDNA was synthesized, and Real-Time PCR was performed. Statistical analysis was then carried out, and gene expression normalization was achieved using the internal control gene expression levels. Results: The results indicate that the expression of LNC-MEG3 is significantly reduced in gastric cancer tumor tissue, while its expression is higher in the tumor margin, suggesting a tumor-suppressive role for this gene. A weak negative correlation between LNC-MEG3 and miR-21 expression was observed. Furthermore, the expression of miR-21 and miR-548d-3p was significantly higher in tumor tissue than in the margin tissue, suggesting a potential role for these miRNAs in tumor progression. Diagnostic performance evaluation revealed that the area under the ROC curve for miR-21 and miR-548d-3p was 0.61 and 0.63, respectively, both indicating significant statistical importance in gastric cancer diagnosis.Item type: Item , بررسی تغییرات بیان LNC- MEG3 ، miR-548d-3p ، miR-21 در نمونه های توموری و مارژین تومور سرطان معده (GC)(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) هاشم زاده, آرمان; شانه بندی, داریوش; هاشم زاده, شهریار; اسودی, تورجشبکه عملکردی MEG3 در سلولهای سرطانی معده به صورت مبهم باقی مانده است و تاکنون کمتر مطالعه ای اقدام به بررسی همزمان این ژن و micro_RNA های مرتبط با آن در نمونه های بالینی معده کرده است و به نظر می رسد بررسی مکانیسمی که توسط آن MEG3 از پیشرفت سرطان معده جلوگیری می کند موضوعی است که شایسته مطالعه عمیق است(24). به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف بررسی بیان همزمان LNC-MEG3، miR-548d-3p و miR-21 در نمونه های بالینی سرطان معده به بررسی تغییرات آنها در سرطان و ارتباط بیانی احتمالی این سه ژن با هم انجام شد. روش کار: در این پژوهش 100 نمونه بافت توموری و 100 نمونه مارژین تومور مورد بررسی قرار گرفتند هر دو نمونه از بیماران طی پروسه جراحی آنها اخذ شد. سپس میزان تغییرات بیان ژن های مورد بررسی در گروه ارتباطشان با یکدیگر و یافته های بالینی بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت .برای این امر ابتدا با بهره گیری از ترایزول، RNAرا استخراج ، از آن cDNA سنتز کرده و سپسReal Time PCR انجام داده و در نهایت آنالیز آماری انجام دادیم. برای این منظور از میزان بیان ژن کنترل داخلی برای نرمال سازی بیان ژنها استفاده کردیم. یافته ها: نتایج نشان می‌دهند که بیان LNC -MEG3 در بافت توموری سرطان معده به‌طور معناداری کاهش یافته است، در حالی که در بافت حاشیه تومور سطح بیان بالاتری دارد که ممکن است نشان‌دهنده نقش سرکوب‌کننده تومور این ژن باشد. همچنین، همبستگی منفی ضعیفی میان بیان LNC -MEG3 و miR-21 مشاهده شده است . بیان miR-21 و miR-548d در بافت توموری به‌طور معناداری بالاتر از بافت حاشیه‌ای است که نشان‌دهنده نقش احتمالی این miRNA ها در پیشرفت تومور است. ارزیابی عملکرد تشخیصی نشان داد که مساحت زیر منحنی ROC برای miR-21 و miR-548d به‌ترتیب 0.61 و 0.63 است، که هر دو نشان‌دهنده اهمیت آماری قابل توجهی در تشخیص سرطان معده دارند.Item type: Item , The effect of nicotinamide mononucleotide and troxerutin on doxorubicin-induced hepatotoxicity in rats(Tabriz University of Medical Sciences, Faculty of Medicine, 2025) Feyzi, Mehdi; Badalzadeh, Reza; Alihemmati, AlirezaDoxorubicin is a cytotoxic anthracycline drug used to treat various types of cancer. However, a number of systemic side effects have limited its administration in cancer patients. One of the most important side effects of doxorubicin is hepatotoxicity, which causes liver dysfunction. Nicotinamide mononucleotide (NMN) is essential for mitochondrial activity, and its supplements can compensate for its low concentration in doxorubicin hepatotoxicity and enhance mitochondrial-cellular activity. Troxerutin itself has a wide range of effects in the body, from reducing oxidative stress to affecting many mitochondrial functions. Therefore, it is expected that the combined administration of these two drugs has potential to effectively prevent doxorubicin hepatotoxicity in cancer patients. Methods: In this study, 30 rats were used under standard laboratory conditions. The treatment groups were nicotinamide mononucleotide and troxerutin in combination with doxorubicin, together or alone, at different levels of doses. By passing the specified time, liver histopathological changes were examined by utilizing hematoxylin-eosin staining and light microscopy and serum levels of AST (aspartate aminotransferase) and ALT (alanine aminotransferase) were evaluated using a specific kit and ELISA method. In order to assessing the mitochondrial membrane depolarization, JC-1 staining and fluorometric technique was conducted. Also, mitochondrial ROS (Reactive Oxygen Species) production was evaluated using DCFH-DA staining using fluorometric method, and inflammatory cytokines TNF-α (Tumor Necrosis Factor-α), IL-1β (Interlukine-1β) and IL-6 (Interlukine-6) were assessed by ELISA method. Results: The results of this investigation declared that the administration of NMN and TXR, in combination or alone, in the groups receiving doxorubicin, reduced liver damage at the tissue level of the studied rats. In addition, the results of examining the normal function of mitochondria (membrane potential) and its antioxidant properties (ROS measurement) showed that the groups receiving TXR and NMN simultaneously reduced oxidative stress and increased liver mitochondrial biogenesis more effectively than the other treatment groups. Also, the reduction of liver enzymes AST and ALT and the reduction of inflammatory cytokines (IL-1β, IL-6 and TNF-α) also indicate that this treatment method has a significant effect on liver function and has reduced the level of inflammation.Item type: Item , تاثیر نیکوتینامید مونونوکلئوتید و تروگزروتین بر آسیب کبدی ناشی از دوکسوروبیسین در رت(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) فیضی کنگرلو, مهدی; بدل زاده, رضا; علی همتی, علیرضادوکسوروبیسین یک داروی سیتوتوکسیک آنتراسایکلین است که برای درمان انواع مختلف سرطان استفاده می شود. با این حال، تعدادی از عوارض جانبی سیستمیک آن، مصرف این دارو را در بیماران سرطانی محدود کرده است. یکی از مهمترین عوارض جانبی دوکسوروبیسین سمیت کبدی است که باعث اختلال در عملکرد کبد می شود. نیکوتین آمید مونونوکلئوتید (NMN) برای فعالیت میتوکندری ضروری است و مکمل های آن می توانند غلظت کم آن در سمیت کبدی دوکسوروبیسین را جبران کرده و فعالیت سلولی میتوکندری را افزایش دهند. تروگزروتین (TXR) نیز دارویی است که باعث کاهش استرس اکسیداتیو شده و باعث بهبود عملکرد طبیعی میتوکندری و کاهش استرس سلولی می گردد. بنابراین، انتظار می‌رود که تجویز ترکیبی این دو دارو به طور مؤثری از سمیت کبدی دوکسوروبیسین در بیماران سرطانی جلوگیری کند. مواد و روش ها: در این مطالعه از 30 رت با رعایت شرایط استاندارد آزمایشگاهی استفاده گردید. گروه های درمانی نیکوتینامید مونونوکلئوتید، تروگزروتین با ترکیب با دوکسوروبیسین با هم یا به تنهایی با دوز های مختلف به رت ها تزریق شد. بعد از سپری شدن زمان تعیین شده، تغییرات هیستوپاتولوژیک کبد با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و میکروسکوپ نوری، میزان سرمیAST ( آسپارتات آمینو ترانسفراز) و ALT( آلانین آمینوترانسفراز) با استفاده از کیت اختصاصی و روش الایزا، میزان دپولاریزاسیون غشای میتوکندری توسط رنگ آمیزی 1JC- و تکنیک فلوئورومتری، تولید ROS (Reactive Oxygen Species) میتوکندری توسط رنگ آمیزی DCFH-DA با استفاده از روش فلوئورومتری و میزان سایتوکاین التهابی TNF-α (Tumor Necrosis Factor-α), IL-1β (Interlukine-1β) and IL- (Interlukine-6) توسط روش الایزا ارزیابی شد. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که تجویز NMN وTXR با هم و یا به تنهایی در گروه های دریافت کننده دوکسوروبیسن، سبب کاهش آسیب کبدی در سطح بافتی رت های مورد مطالعه گردیده است. علاوه بر این، نتایج حاصل از بررسی میزان عملکرد طبیعی میتوکندری (بررسی میزان پتانسیل غشا) و خاصیت آنتی اکسیداتیو آن (اندازه گیری میزان ROS) نشان داد که گروه های دریافت کننده همزمان TXR و NMN نسبت به بقیه گروه های درمانی به طور موثرتری سبب کاهش استرس اکسیداتیو و افزایش بیوژنز میتوکندری کبدی شده اند. همچنین، کاهش آنزیم های کبدی AST و ALT و نیز کاهش سایتوکاین های التهابی (IL-1β ، IL-6 و TNF-α) نیز بیان گر این موضوع می باشد که این روش درمانی تا حدود زیادی بر روی عملکرد کبد تاثیرمثبت داشته و از میزان التهاب آن کاسته است.Item type: Item , Assessment of aging-related genes expression in liver tissue of type-2 diabetic male rats(Tabriz University of Medical Sciences, Faculty of Medicine, 2025) Rekabdar, Behruz; Rezaie, Jafar; Shoaran, Maryam; Ahmadi, Mahdi; Rahbarghazi, RezaDiabetes is one of the most common metabolic disorders worldwide that has multiple complications on different organs of the body. One of the organs that is mainly affected by diabetes is the liver. Due to the important role of liver in the body, liver disorders are considered as an important cause of mortality in type 2 diabetes. Various mechanisms have been proposed to explain liver damage in diabetes, but many of them are ambiguous and the exact mechanisms are still unclear. A detailed understanding of these mechanisms is very important for the development of effective treatments to reduce liver complications in diabetic patients. Hepatocyte aging plays a key role in the progression of liver disease. Therefore, in the present study, we decided to investigate the effect of type 2 diabetes on the expression of aging-related genes in the liver tissue of male rats. Methods: sixteen male rats were randomly divided into two groups: control and diabetic. Diabetes was induced by high-fat diet and intraperitoneal injection of streptozotocin (STZ) at a dose of 35 mg/kg. Two months after diabetes induction, the animals were anesthetized with ketamine xylazine. The liver tissue was sampled to measure the levels of ß-Galactosidase, Klotho, and SOX2 using real-time PCR assay. In addition, IL-1β were measured by ELISA kits. Results: According to the findings of this study, the liver tissue in the diabetic group showed pathological changes compared to the control group. Moreover, the level of IL-1β in diabetic group was significantly higher than that of the control group. Gene expression analysis showed that the relative expression of the Klotho and SOX2 genes was significantly lower in the diabetic group than in the control group, while the expression of the β-galactosidase gene was significantly higher in the diabetic group than in the control group.Item type: Item , بررسی بیان ژنهای مرتبط با پیری در بافت کبد رتهای نر مبتلا به دیابت نوع دو(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) رکابدار, بهروز; رضایی, جعفر; شعاران, مریم; احمدی, مهدی; رهبر قاضی, رضادیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیک در سراسر جهان است که عوارض متعددی بر اندام های مختلف بدن دارد. یکی از اندام هایی که عمدتاً تحت تأثیر دیابت قرار می گیرد، کبد است. با توجه به نقش مهم کبد در بدن، اختلالات کبدی به عنوان یکی از علل مهم مرگ و میر در دیابت نوع 2 در نظر گرفته می شود. مکانیسم های مختلفی برای توضیح آسیب کبدی در دیابت پیشنهاد شده است، اما بسیاری از آنها مبهم هستند و مکانیسم های دقیق آن هنوز نامشخص است. درک دقیق این مکانیسم ها برای توسعه درمان های موثر برای کاهش عوارض کبدی در بیماران دیابتی بسیار مهم است. پیری سلول های کبدی نقش کلیدی در پیشرفت بیماری کبدی دارد. بنابراین در مطالعه حاضر بر آن شدیم تا اثر دیابت نوع 2 را بر بیان ژن های مرتبط با افزایش سن در بافت کبد موش های صحرایی نر بررسی کنیم. روش کار: تعداد 16 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی در دو گروه کنترل و دیابتی تقسیم شدند. دیابت با استفاده از رژیم غذایی پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg 35 به صورت داخل صفاقی القا شد. 2 ماه بعد از القای دیابت حیوانات با استفاده از کتامین زایلازین بیهوش شده و بافت کبد برای بررسی مطالعات بافت¬شناسی و اندازه¬گیری بیان ژن¬های Klotho، SOX2 و بتا-گالاکتوزیداز و اندازه گیری سطح پروتئین IL-1β برداشته شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته¬های این مطالعه نشان داد که بافت کبد در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل دچار تغییرات پاتولوژیک شده است. همچنین مشخص شد که میزان IL-1β در بافت کبد گروه دیابتی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود. در بررسی بیان ژن¬ها نیز مشخص شد که بیان نسبی ژن¬های Klotho و SOX2 در گروه دیابتی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل پایین¬تر بود در حالی که بیان نبی ژن گالاکتوزیداز در این گروه به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود.