Theses(P)
Permanent URI for this collectionhttps://dspace.tbzmed.ac.ir/handle/123456789/6
Browse
51 results
Search Results
Item type: Item , ارزیابی تأثیر دکسترومتورفان و بوپروپیون در درمان تحمل ناشی از مورفین در موش سوری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1404) همتی پور, سینا; حبیبی اصل, بهلول; چرخ پور, محمد; پرویز پور, علیرضامقدمه: تغییر در عملکرد سیستم گلوتاماترژیک، دوپامینی و آدرنرژیک از جمله تغییراتی است که در مصرف مزمن مورفین اتفاق می‌افتد. دکسترومتورفان از ضد سرفه‌ها بوده و دارای اثرات مهارکنندگی بر گیرندههای NMDA است. بوپروپیون به‌عنوان داروی ضدافسردگی موجب مهار متابولیسم دکسترومتورفان و افزایش انتشارش به سیستم عصبی می‌شود. هدف: هدف پایان‌نامه، ارزیابی تأثیر دکسترومتورفان و بوپروپیون در درمان تحمل ناشی از مورفین در موش سوری بود. روش کار: تعدادی موش سوری در 11 گروه ۱۰ تایی با وزن ۲۰-۳۰ گرم، تصادفی انتخاب شده و مطالعه 17 روزهای شروع شد. در 10 روز اول، فرآیند ایجاد تحمل با مورفین انجام گرفت و از روز 11 تا آخر، داروها هم (۳ گروه دکسترومتورفان، ۳ گروه بوپروپیون و 3 گروه توأم) همزمان با مورفین تزریق شدند. یکبار در روز 11 و بار دیگر در روز 17 آزمون هات‌پلیت با تزریق تست‌دوز مورفین (mg/kg9)، گرفته شد. در نهایت حیوانات با تزریق کتامین و میدازولام بیهوش شده و خونگیری از قلب جهت اندازه‌گیری سطوح سرمی MDA و TAC انجام شد.یافته‌ها: تزریق دکسترومتورفان (mg/kg15) با مقدار ***P<0.001 و بوپروپیون (mg/kg 80 و mg/kg 110) ***P<0.001 و تزریق توأم دکسترومتورفان (mg/kg15) و بوپروپیون (mg/kg110) با مقدار **P<0.01 در مقایسه با گروه S+M، باعث تسریع تحمل شد. اما در تزریق بوپروپیون (mg/kg 40) **P<0.01 و تزریق توأم دکسترومتورفان (mg/kg60) و بوپروپیون (mg/kg 40) **P<0.01 در مقایسه با گروه S+M، شاهد تأخیر تحمل بودیم. تغییرات معنی‌داری نیز در سطوح MDA و TAC در گروه بوپروپیون (mg/kg 40) و گروه توأم دکسترومتورفان (mg/kg 60) و بوپروپیون (mg/kg 40)، نسبت به گروه (S + M) مشاهده شد. نتیجه‌گیری: استفاده توأم دکسترومتورفان (mg/kg 60) و بوپروپیون (mg/kg 40) و استفاده از بوپروپیون (mg/kg40)، جهت به تأخیرانداختن تحمل به ضددردی مورفین مناسب به‌نظر می‌رسد؛ جهت اخذ مکانیسم‌های دقیق‌تر، نیازمند مطالعات تکمیلی‌تری هستیم.Item type: Item , بررسی تأثیر عصاره متانولی گرده گل زنبور عسل در پيشگيری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1404) پوررضا سلطان احمدی, فردوس; حبیبی اصل, بهلول; اعتراف اسکوئی, طاهرهمقدمه: مشکل عمده‌ای که به دنبال مصرف مزمن اپیوئیدها وجود دارد مسئله بروز وابستگی و تحمل است. مکانیسم‌های متعددی در ایجاد تحمل و وابستگی نقش دارند. از عوامل دخیل می‌توان به استرس اکسیداتیو، افزایش سایتوکاین‌های التهابی، فعال شدن سیستم گلوتامینرژیک اشاره کرد. با توجه به اینکه گرده گل اثرات مهارکننده‌ای در استرس اکسیداتیو و تولید فاکتورهای التهابی دارد؛ به عنوان ماده داروئی کم هزینه و در دسترسی جهت مطالعه پیشگیری از تحمل و وابستگی به مورفین انتخاب گردید.هدف: ارزیابی اثرات عصاره تام گرده گل زنبور عسل در پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر.روش کار: پنجاه سر موش سوری نر(20-30گرم) به صورت تصادفی انتخاب و در 5 گروه تقسیم شدند به مدت 10روز تحت تزریق رژیمهای مربوطه قرار گرفتند. کنترل سالین، کنترل مورفین و گرده گل(12.5,25,50mg/kg,ip). سپس در روز یازدهم، پاسخ پایه حیوانات به آزمون هات‌پلیت، مورفین (9mg/kg,ip) تزریق شد و تست هات‌پلیت در چهار زمان انجام گرفت. یک ساعت بعد از انجام تست هات‌پلیت، تزریق نالوکسان(4mg/kg, ip) صورت گرفته و علائم قطع مصرف(پرش و ایستادن روی دو پا) در طی نیم ساعت اندازه‌گیری شد. پس از خونگیری از آئورت شکمی، سرم‌ها جهت سنجش سطوح سرمی MDA و TAC جداسازی شد.یافته ها: تزریق گرده گل زنبور عسل در هر سه دوز، تحمل و وابستگی به مورفین را به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل مورفین کاهش داد. گرده گل کاهش معنی‌داری در غلظت سرمی MDA و افزایش معنی‌داری در غلظت سرمی TAC در مقایسه با گروه کنترل مورفین ایجاد کرد.نتیجه گیری: یافته‌های مطالعه حاضر نشان داد که گرده گل زنبور عسل در پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین مؤثر است. به نظر می‌رسد بخشی از مکانیسم‌های سودمندی آن، از مسیر مهار سیستم استرس اکسیداتیو باشد.Item type: Item , بررسی تأثیر تجویز مزمن پیرفنیدون در بروز تحمل به اثرات ضددردی مورفین در موش سوری نر(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1403) رستم زاده, شیوا; چرخ پور, محمد; پرویز پور, علیرضامقدمه: استفاده مزمن از اپیوئیدها باعث بروز وابستگی و تحمل نسبت به آنها می شود که مکانیسم‌های مختلفی از جمله استرس اکسیداتیو و ازدیاد تولید فاکتورهای التهابی در این فرآیند مطرح می‌باشند؛ اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی از پیرفنیدون به اثبات رسیده است.هدف: هدف از مطالعه حال حاضر بررسی تأثیر تجویز مزمن پیرفنیدون در بروز تحمل به اثرات ضد دردی مورفین در موش سوری نر بود.مواد و روش ها: آزمایش در6 گروه 8 تایی از موش سوری نر انجام گرفت به این ترتیب که در گروه اول به 8 موش هر روز دو تزریق به فاصله نیم ساعت و هر بار (ml/kg, i.p 10) نرمال سالین، در گروه دوم هر روز (mg/kg, i.p 10) مورفین و نیم ساعت قبل آن (ml/kg, i.p 10) نرمال سالین، در گروه سوم مورفین (mg/kg, i.p 10) و نیم ساعت قبل از آن ml/kg 1 حامل پیرفنیدون DMSO(10%) و در سه گروه دیگر یک ساعت قبل از مورفین، سه دوز مختلف پیرفنیدون (mg/kg, i.p 100/50/25) تزریق کردیم. در تمامی گروه ها یک روز در میان نیم ساعت بعد از تزریقات، تست هات‌پلیت انجام دادیم. در نهایت از تمام گروه‌ها خونگیری شد و فاکتورهای TAC,MDA,TNF-a,IL-1,IL-6 مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در گروه دریافت کننده حامل و مورفین در روز 5 و در گروه های دریافت کننده دوزهای mg/kg 50،25 و100 پیرفنیدون به همراه مورفین به ترتیب در روزهای 11،11و3 تحمل ایجاد شد ولی فقط دوز mg/kg 25 پیرفنیدون به صورت معنی دار (P<0.05) تحمل نسبت به مورفین را به تاخیر انداخت. همچنین سطح فاکتور التهابی IL-6 فقط در گروه دریافت کننده دوز پیرفنیدون (mg/kg 25) نسبت به گروه مورفین معنی دار (P<0.001) تفاوت نشان داد.نتیجه گیری: احتمالا پیرفنیدون در دوز mg/kg 25 به علت اثرات ضدالتهابی سبب به تأخیر انداختن زمان بروز تحمل به مورفین گردیده است. برای درک بهتر آن نیازمند مطالعات بیشتری هستیم.Item type: Item , ارزیابی اثرات کارواکرول در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1403) کنارنگی, فرزانه; حبیبی اصل, بهلول; خلیلی فرد, جوادمقدمه: از مکانیسم‌های ایجاد تحمل و وابستگی به مورفین، می‌توان به افزایش بیان ژنی P-glycoproteins (P-gp) و گیرنده های NMDA و فعال‌شدن سیستم استرس اکسیداتیو اشاره کرد. به نظر می‌رسد کارواکرول با اثرات آنتی‌اکسیدانی، مهارکنندگی بیان ژنی P-gp و مهارکنندگی گیرنده های NMDA، می‌تواند اثرات سودمندی در پیشگیری از تحمل و وابستگی به مورفین از خود نشان دهد. هدف : ارزیابی اثرات کارواکرول در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر. روش کار : 50 سر موش سوری نر (20-30 گرم، 5=n) به صورت تصادفی انتخاب و به مدت 10 روز تحت رژیم های زیر قرار گرفتند: گروه کنترل سالین، گروه کنترل مورفین و 3 گروه دریافت‌کننده کارواکرول. در روز یازدهم، بعد از گرفتن Base Latency Time از حیوانات، مورفین(9 mg/kg, ip) تزریق شد و تست هات‌پلیت طی یک ساعت انجام گرفت. 1 ساعت پس از انجام تست هات پلیت در حیوانات، تزریق نالوکسان (4 mg/kg ,ip) صورت گرفته و علائم قطع مصرف (پرش و ایستادن روی دو پا) در طی نیم ساعت اندازه‌گیری شد و پس از خونگیری، سرم‌ها جهت سنجش سطوح سرمی MDAو TAC جداسازی شد.یافته‌ها: تزریق دوزهای مختلف کارواکرول(10, 20, 40 mg/kg, ip) تغییرات معنی‌داری در کاهش تحمل به مورفین ایجاد نکرد. درحالیکه تزریق کارواکرول (20, 40 mg/kg ,ip) کاهش معنی‌داری (**P<0.01) در وابستگی ناشی از مورفین ایجاد کرد. کارواکرول (20, 40 mg/kg,ip) کاهش معنی‌داری (***p<0.001) در غلظت سرمی MDA و کارواکرول(40mg/kg, ip) افزایش معنی‌داری (**p<0.01) در غلظت سرمی TAC در مقایسه با گروه کنترل مورفین ایجاد کرد.نتیجه گیری: کارواکرول (20, 40 mg/kg, ip) در حیوانات موجب پیشگیری از وابستگی به مورفین می‌شود که به نظر می‌رسد بخشی از مکانیسم‌های سودمندی آن، از مسیر مهار سیستم استرس اکسیداتیو باشد.Item type: Item , ارزیابی اثرات اسانس آویشن باغی در پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1403) صفری, آذین; حبیبی اصل, بهلول; خلیلی فرد, جوادمقدمه: مطالعات قبلی تأثیر سیستم گلوتامینرژیک و استرس اکسیداتیو را در پیدایش تحمل و وابستگی به مورفین نشان داده‌اند. اسانس آویشن باغی، با توجه به اثرات آنتی‌اکسیدانی و مهارکنندگی بر روی گیرندههایNMDA ، می‌تواند در پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین مؤثر باشد. هدف: ارزیابی اثرات تجویز داخل صفاقی اسانس آویشن باغی در پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر بود.روش‌کار: 50 سر موش سوری نر (30-20 گرم) به صورت تصادفی انتخاب شدند و در 5 گروه 10تایی قرار گرفتند: گروه کنترل سالین، گروه کنترل مورفین و سه گروه دریافت کننده اسانس آویشن باغی(25, 50, 100 mg/kg ,ip). گروه‌ها رژیمهای دارویی را به مدت ده روز دریافت کردند. دوزهای مختلف اسانس آویشن باغی نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین به موش‌ها تزریق گردید. در روز یازدهم، بعد از گرفتن پایه از حیوانات، مورفین mg/kg ,ip) (9 تزریق شد و تست هات پلیت طی یک ساعت انجام گرفت. یک ساعت بعد از انجام تست هات پلیت، تزریق نالوکسان(5 mg/kg ,ip) صورت گرفت و علائم قطع مصرف طی نیم ساعت ثبت شد. در نهایت، حیوانات بیهوش شدند و خونگیری از قلب جهت اندازه‌گیری سطوح سرمی MDA و TAC به عمل آمد.یافته‌ها: دوزهای مختلف اسانس آویشن باغی (25, 50, 100 mg/kg ,ip) موجب ایجاد تغییرات معنی‌دار (***P<0.001)در پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین شد. اسانس آویشن باغی با دوز (100 mg/kg ,ip) باعث کاهش معنی‌دار (***P<0.001) در سطح سرمی MDA و افزایش معنی‌دار (*P<0.05) در سطح سرمی TAC گردید. نتیجه‌گیری: بخشی از مکانیسم‌های پیشگیری از تحمل و وابستگی ناشی از اسانس آویشن باغی از طریق مهار استرس اکسیداتیو است. لذا، مطالعات تکمیلی با اسانس آویشن باغی برای ارزیابی تحمل و وابستگی ناشی از مورفین پیشنهاد می‌شود.Item type: Item , بررسی اثرات پنتوپرازول در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1403) همتی, فائزه; حبیبی اصل, بهلول; اعتراف اسکوئی, طاهرهمقدمه: مصرف مزمن ضد دردهای اپیوئیدی منجر به بروز تحمل به اثر ضددردی می‌شود. یکی از دلایل بروز تحمل، افزایش فاکتورهای التهابی، بیان ژنی P- glycoprotein است. در بعضی از مطالعات اثرمهاری پنتوپرازول در مهاربیان ژنی و یا مهار P-gp گزارش شده است. هدف: هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثرات پنتوپرازول در تحمل ناشی از مورفین درموش سوری نر بود.روش‌کار: 80 سر موش سوری نر با محدوده وزنی 30-20 گرم به طور تصادفی در 2 دسته درمانی و پیشگیری قرار گرفتند. هردسته شامل 5 گروه 8 تایی بود. در روش های A برای القای تحمل و B برای پیشگیری از تحمل حیوانات، رژیمهای داروئی Saline (10 mL/kg, sc) یا Morphin (10 mg/kg, sc, Twice daily) جهت ایجاد تحمل به مورفین، و یا ترکیب دوزهای مختلفی از پنتوپرازول برای پیشگیری از پیدایش تحمل نیم ساعت قبل از تزریق مورفین را به مدت 10روز دریافت کردند. سپس در روز یازدهم در حیوانات بعد از گرفتن Baseline latency time با تزریق تست دوز مورفین (9 mg/kg,ip) اثرات ضد دردی مورفین در گروه های ذکر شده انجام گرفت. یافته‌ها: نتایج حاکی از این بود که دوزهای مختلف پنتوپرازول( 25,50,100 mg/kg/day) موجب کاهش معنی داری (*** p<0.001) در پیدایش تحمل و درمان تحمل به اثرات ضددردی مورفین می‌شود. نتیجه‌گیری: پنتوپرازول در موش سوری نه تنها موجب پیشگیری از تحمل به اثرات ضد دردی مورفین، بلکه تحمل ایجاد شده را نیز بر می گرداند. این اثر احتمالا با مکانیسم مهارP-gp (در برگرداندن تحمل) و مهار بیان ژنی P-gp (در مهار پیدایش تحمل) است. جهت روشن شدن مکانیسم دقیق نیازمند مطالعات تکمیلی هستیم.Item type: Item , بررسی اثرات بروموکریپتین در درمان تحمل و وابستگی به مورفین در موش سوری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1403) آقایی, رقیه; حبیبی اصل, بهلول; اعتراف اسکوئی, طاهرهمقدمه: مشکل عمده‌ای که به دنبال مصرف مزمن اپیوئیدها وجود دارد مسئله بروز وابستگی و تحمل است که در صورت قطع مصرف مورفین علائم تحمل و سندرم محرومیت از مورفین ظاهر می‌شود.در حیوانات وابسته به مورفین کارکرد سیستم دوپامینی کاهش می‌یابد. برموکریپتین به عنوان آگونیست گیرندههای D2 دوپامینی عمل می‌کند و باعث افزایش دوپامین می شود.هدف: هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثرات تجویز زیر جلدی برموکریپتین در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین درموش‌های سوری نر بود.روش‌کار: حیوانات مورد مطالعه موش‌های سوری نر در محدوده وزنی 30-20 گرم بودند که در 5گروه 10تایی شامل گروه کنترل سالین، گروه کنترل ( DMSO 20%) ، 3 گروه دریافت کننده برموکریپتین(0.04,0.08,0.16 mg/kg ,sc) بودند. تزریق دوزهای مختلفی از برموکریپتین از روز یازدهم شروع و نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین به موش‌ها به مدت چهار روز تزریق گردید. سپس در روز پانزدهم، بعد از گرفتن پایه از حیوانات، مورفین (9mg/kg, ip) تزریق شد و تست هات پلیت در زمان های 15، 30، 45، 60 دقیقه انجام گرفت. دو ساعت بعد از انجام تست هات پلیت در حیوانات، تزریق نالوکسان(4mg/kg , ip) صورت گرفته و علائم قطع مصرف (پرش و ایستادن روی دو پا) در طی نیم ساعت اندازه گیری شد. در نهایت حیوانات با تزریق کتامین و زایلازین بیهوش شده و خونگیری از قلب جهت اندازه‌گیری سطوح سرمی MDA و TAC به عمل آمد.یافته‌ها: تزریق دوزهای مختلف برموکریپتین (0.04,0.08,0.16 mg/kg, sc) موجب تغییرات معنی داری در کاهش تحمل نگردید. تزریق برموکریپتین (0.16 mg/kg ,sc) در حیوانات وابسته به مرفین موجب کاهش علایم قطع مصرف در حیوانات شد (p<0.01). هم چنین تغییرات معنی داری در غلظت سرمی MDA و TAC ایجاد نشد. نتیجه‌گیری: برموکریپتین در دوزهای بالا (0.16mg/kg) در حیوانات وابسته به مرفین موجب کاهش علایم قطع مصرف می شود که احتمالا این اثر از مسیری به جز مسیر مهار استرس اکسیداتیو می باشد.Item type: Item , ارزیابی تأثیر کلاریترومایسین و کتوکونازول در بروز تحمل به اثر ضد دردی مورفین در موش سوری نر(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1402) مقیمی, رویا; حبیبی اصل, بهلول; چرخ پور, محمد; پرویزپور, علیرضامقدمه: افزایش بیان ژنی P-گلیکوپروتئین در سد خونی- مغزی یکی از دلایل بروز تحمل به اثرات ضد دردی مورفین است. احتمال می رود کلاریترومایسین موجب مهار P-گلیکوپروتئین شود. کتوکونازول نیز اثرات مهار P -گلیکوپروتئین را دارد. در مطالعه حاضر به بررسی این دو دارو در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری پرداخته شد. هدف: هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر کلاریترومایسین و کتوکونازول درحیوانات تحمل یافته به اثرات ضد دردی مورفین در موش سوری نر است.روش کار: 80 سر موش سوری نر در 8 گروه 10 تایی در محدوده وزنی 30-20 گرم به صورت تصادفی انتخاب کردیم و رژیم های دارویی زیر را دریافت کردند. 1- سالین (ml/kg, ip10) به مدت 14 روز+ سالین(ml/kg, ip10) در روز پانزدهم، 2- مورفین(mg/kg25) به مدت 14 روز+ سالین(ml/kg, ip10) در روز پانزدهم، 3,4,5-مورفین(mg/kg25) به مدت 14 روز+ کلاریترومایسین(mg/kg200 ،100 ،50) در روز پانزدهم، 6,7,8- مورفین(mg/kg25) به مدت 14 روز+کتوکونازول(mg/kg0.4، 0.2، 0.1) در روز پانزدهم. در تمامی گروه های فوق، روز پانزدهم، یک ساعت بعد از تزریق سالین یا داروها، تست دوز مورفین تزریق شد و نیم ساعت بعد تست hot plate گرفته شد . اثرات ضد دردی ناشی از تست دوز مورفین(mg/kg, ip9) در گروه های مورد مطالعه به روش Hot plate مورد ارزیابی قرار گرفت .نتایج : نتایج حاکی از تأثیر معنی داری از کاهش تحمل در دوزهایmg/kg, ip) 200 ،100 ،50(ازکلاریترومایسین و دوزهایmg/kg, ip) 0.4، 0.2، 0.1( ازکتوکونازول بود. نتیجه گیری: دوز های مختلفی ازکلاریترومایسین و کتوکونازول در پیشگیری از تحمل مؤثر بوده و بخشی از این اثر ممکن است به اثرات مهار کنندگی P-گلیکوپروتئین مربوط باشد. همچنین ممکن است داروی کلاریترومایسین با اثرات ضد التهابی خود که شامل مهار مهاجرت نوتروفیل ها و سیتوکین های پیش التهابی، افزایش فاگوسیتوز و فعالیت سلول های کشنده طبیعی و القای آپوپتوز ائوزینوفیل، توانسته تحمل به اثرات ضد دردی مورفین را برگرداند.Item type: Item , ارزیابی اثرات ستیریزین و عصاره هیدروالکلی چای سبز در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری نر(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1402) فضلی, زهرا; اثنا عشری, سولماز; حبیبی اصل, بهلول; اعتراف اسکوئی, طاهرهمقدمه: مصرف مزمن ضد دردهای اپیوئیدی منجر به بروز تحمل به اثر ضد دردی می‌شود. بعضی از دلایل مؤثر در پیدایش تحمل افزایش استرس اکسیداتیو، افزایش بیان ژنی P-gp است. ستیریزین، یک آنتی‌هیستامین بوده و موجب مهار P-gp می‌شود. عصاره چای سبز از آثار آنتی اکسیدانی و ضد التهابی برخوردار بوده باعث مهار P-gp هم می‌شود. لذا به نظر می‌رسد ستیریزین و عصاره چای سبز در مهار تحمل مؤثر باشد. هدف: بررسی اثرات ستیریزین و عصاره هیدروالکلی چای سبز بر درمان تحمل به اثر ضد دردی مورفین در موش سوری نر.روش کار: 110 سر موش سوری نر در 11 گروه ۱۰ تایی به صورت تصادفی انتخاب و رژیم های داروئی.Saline (10 mL/kg,ip) یا Morphine (25 mg/kg,ip) را جهت ایجاد تحمل به مورفین، یک بار در روز به مدت 14روز دریافت کردند.روز پانزدهم Cetirizine(5-10-20mg/kg,ip) درگروه‌های 5-3 و EXT(50-100-200mg/kg,ip) در گروههای8-6 ،EXT (50 mg/kg, ip) + Cetrizine (5 mg/kg, ip) در گروه 9 و در گروه دهم، DMSO(10% w/v)، Cetirizine(10mg/kg,ip) در گروه 11، نیم ساعت قبل از تزریق تست دوزMorphine(9 mg/kg,ip) به موش‌ها تزریق شد. نتایج: Cetirizine(5-10-20 mg/kg, ip) در دقیقه30 و Cetirizine(10 mg/kg, ip) در دقیقه 45 و60 تأثیر معنی داری در برگرداندن تحمل به اثرات ضددردی مورفین دارد. درحالیکه تزریق دوزهای مختلفی از EXT(50-200 mg/kg, ip) تأثیر معنی داری در برگرداندن تحمل به اثرات ضددردی ناشی از مورفین را نشان نداد. در تزریق توأم دو داروی EXT(50 mg/kg, ip) + Cetirizine(5 mg/kg, ip) نیز تأثیر معنی‌داری در برگرداندن تحمل به اثرات ضد دردی مورفین مشاهده نگردید. نتیجه‌گیری: دوزهای مختلفی ازستیریزین موجب افزایش اثرات ضد دردی مورفین،در حیوانات تحمل یافته به مورفین می شود. جهت اخذ مکانیسم دقیق، نیازمند مطالعات تکمیلی هستیم.Item type: Item , ارزیابی اثرات آتورواستاتین و سیمواستاتین در تحمل ناشی از مرفین در موش سوری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1402) بانی مسعود, آرمین; حبیبی اصل, بهلول; نجفی, مسلم; ثریا, حمیدمقدمه: مرفین یکی از پرمصرف ترین داروهای ضد درد اپیوئیدی است که در کنترل دردهای شدید مصرف می شود. تحمل به اثرات ضد دردی مرفین یکی از مشکلات ناشی از مصرف مزمن مرفین است. مکانیسم‌های متعددی (مهار گیرندههای NMDA، افزایش بیان ژنی p-gp و ...) در پیدایش تحمل به اثرات ضد دردی مرفین مطرح می باشند. آتوروستاتین و سیمواستاتین هر دو از خانواده استاتین ها هستند و از طرفی مهارکننده p-gp نیز می‌باشند. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات آتوروستاتین و سیمواستاتین در کاهش تحمل به اثرات ضد دردی مرفین در موش سوری بود.روش کار: ۸۰ سر موش سوری نر در ۸ گروه ۱۰ تایی در محدوده وزنی ۲۰-۳۰ گرم به صورت تصادفی انتخاب و رژیمهای دارویی Saline (10 ml/kg, ip) و یا Morphine (25 mg/kg ip) را جهت ایجاد تحمل به مرفین یک بار در روز به مدت چهارده روز دریافت کردند. سپس در روز پانزدهم دوزهای مختلفی از آتورواستاتین (5-10-20 mg/kg,ip) و سیمواستاتین (2.5-5-10 mg/kg,ip) نیم ساعت قبل از تزریق تست دوز مرفین (mg/kg,ip 9 ) به موش‌ها تزریق شد. در نهایت اثرات ضدردی ناشی از تست دوز مرفین (mg/kg,ip 9) در گروههای مورد مطالعه به روش Hot plate به مدت یک ساعت مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که دوزهای مختلفی از آتورواستاتین (mg/kg,ip 5-10-20) تأثیر معنی داری در کاهش تحمل به اثرات ضد دردی ناشی از مرفین را اعمال نمی کنند درحالیکه شاهد تاثیر معنی داری از سیمواستاتین (2.5 mg/kg,ip) در کاهش تحمل به اثرات ضد دردی مرفین بودیم.) (P<0.01 .نتیجه‌گیری: سیمواستاتین (mg/kg,ip 2.5) اثرات سودمندی در کاهش تحمل به اثرات ضددردی مرفین دارد.