بررسی اثرات بروموکریپتین در درمان تحمل و وابستگی به مورفین در موش سوری

Abstract

مقدمه: مشکل عمده‌ای که به دنبال مصرف مزمن اپیوئید‌ها وجود دارد مسئله بروز وابستگی و تحمل است که در صورت قطع مصرف مورفین علائم تحمل و سندرم محرومیت از مورفین ظاهر می‌شود.در حیوانات وابسته به مورفین کارکرد سیستم دوپامینی کاهش می‌یابد. برموکریپتین به عنوان آگونیست گیرنده‌های D2 دوپامینی عمل می‌کند و باعث افزایش دوپامین می شود.هدف: هدف از مطالعه‌ حاضر ارزیابی اثرات تجویز زیر جلدی برموکریپتین در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین درموش‌های سوری نر بود.روش‌کار: حیوانات مورد مطالعه موش‌های سوری نر در محدوده‌ وزنی 30-20 گرم بودند که در 5گروه 10تایی شامل گروه کنترل سالین، گروه کنترل ( DMSO 20%) ، 3 گروه دریافت کننده برموکریپتین(0.04,0.08,0.16 mg/kg ,sc) بودند. تزریق دوز‌های مختلفی از برموکریپتین از روز یازدهم شروع و نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین به موش‌ها به مدت چهار روز تزریق گردید. سپس در روز پانزدهم، بعد از گرفتن پایه از حیوانات، مورفین (9mg/kg, ip) تزریق شد و تست هات پلیت در زمان های 15، 30، 45، 60 دقیقه انجام گرفت. دو ساعت بعد از انجام تست هات پلیت در حیوانات، تزریق نالوکسان(4mg/kg , ip) صورت گرفته و علائم قطع مصرف (پرش و ایستادن روی دو پا) در طی نیم ساعت اندازه‌ گیری شد. در نهایت حیوانات با تزریق کتامین و زایلازین بی‌هوش شده و خون‌گیری از قلب جهت اندازه‌گیری سطوح سرمی MDA و TAC به عمل آمد.یافته‌ها: تزریق دوزهای مختلف برموکریپتین (0.04,0.08,0.16 mg/kg, sc) موجب تغییرات معنی داری در کاهش تحمل نگردید. تزریق برموکریپتین (0.16 mg/kg ,sc) در حیوانات وابسته به مرفین موجب کاهش علایم قطع مصرف در حیوانات شد (p<0.01). هم چنین تغییرات معنی داری در غلظت سرمی MDA و TAC ایجاد نشد. نتیجه‌گیری: برموکریپتین در دوزهای بالا (0.16mg/kg) در حیوانات وابسته به مرفین موجب کاهش علایم قطع مصرف می شود که احتمالا این اثر از مسیری به جز مسیر مهار استرس اکسیداتیو می باشد.