ارزیابی تأثیر توپیرامات و سیتالوپرام در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری نر
چکیده
مطالعات قبلی تأثیر سیستم گلوتامینرژیک و استرس اکسیداتیو در پیدایش تحمل به مورفین را نشان داده
است. مطالعهی حاضر به بررسی اثرات داروی توپیرامات )افزایشدهندهی فعالیت سیستم گابائرژیک و کاهش
دهندهی فعالیت سیستم گلوتامینرژیک( و سیتالوپرام )با اثرات آنتیاکسیدانی و ضدالتهابی( در کاهش تحمل
به آثار ضد دردی مورفین میپردازد.
هدف: هدف مطالعهی حاضر بررسی اثرات توپیرامات و سیتالوپرام در کاهش تحمل نسبت به اثرات ضد
دردی مورفین میباشد.
روش کار: بدین منظور، 9 گروه 8 تایی از موش سوری نر در محدودهی وزنی 02 تا 02 گرم انتخاب شدهاند
و به مدت 4 روز تحت رژیم دارویی زیر قرار گرفتند.
1) Saline (10 ml/kg,ip) + Saline (10 ml/kg,ip)
2) Saline (10 ml/kg,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip)
3,4,5) Topiramate (12,24,48 mg/kg,bid,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip)
6,7,8) Citalopram (5,10,20 mg/kg,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip)
9) Topiramate (12 mg/kg,bid,ip) + Citalopram (5 mg/kg,bid,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip)
برای بررسی اثر داروها برای تحمل به مورفین، یک تست Hot-plate در ابتدا انجام شد (Baseline test)
سپس مورفین ) mg/kg,ip 02 ( و سالین یا داروها بصورت داخل صفاق به مدت 4 روز تزریق شدند در روز
پنجم جهت ارزیابی میزان تحمل ایجاد شده با تزریق تست دوز مورفین ) mg/kg,ip 9( با استفاده از دستگاه
Hot plate طی یک ساعت در دقایق 00،02،40،52 آزمون انجام پذیرفت.
در نهایت جهت ارزیابی اثر این داروها بر سیستم استرس اکسیداتیو خونگیری و سپس تستهای آنتیاکسیدانی
TAC و MDA با کیتهای مربوطه اجرا شد.
یافتهها: نتایج بدست آمده نشان داد که تجویز توپیرامات در دوزهای ) mg/kg,ip 00،04،48 ( و سیتالوپرام
در دوز ) mg/kg,ip 02،02 ( باعث کاهش معنیداری در تحمل به مورفین میشود. همچنین تجویز توأم
توپیرامات و سیتالوپرام نیز موجب کاهش معنیداری در تحمل به آثار ضد دردی مورفین میشود. تغییرات
معنیداری در سطوح MDA و TAC در تجویز دوزهای مختلفی از توپیرامات و سیتالوپرام ایجاد میشود.
نتیجهگیری: تجویز توپیرامات و یا سیتالوپرام جهت کاهش تحمل به ضد دردی مورفین سودمند بوده که
مهار استرس اکسیداتیو بخشی از اثرات این داروهاست و نیاز به مطالعات تکمیلی بیشتری در انسان هستیم.