ارزیابی تأثیر توپیرامات و سیتالوپرام در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری نر

Abstract

مطالعات قبلی تأثیر سیستم گلوتامینرژیک و استرس اکسیداتیو در پیدایش تحمل به مورفین را نشان داده است. مطالعهی حاضر به بررسی اثرات داروی توپیرامات )افزایشدهندهی فعالیت سیستم گابائرژیک و کاهش دهندهی فعالیت سیستم گلوتامینرژیک( و سیتالوپرام )با اثرات آنتیاکسیدانی و ضدالتهابی( در کاهش تحمل به آثار ضد دردی مورفین میپردازد. هدف: هدف مطالعهی حاضر بررسی اثرات توپیرامات و سیتالوپرام در کاهش تحمل نسبت به اثرات ضد دردی مورفین میباشد. روش کار: بدین منظور، 9 گروه 8 تایی از موش سوری نر در محدودهی وزنی 02 تا 02 گرم انتخاب شدهاند و به مدت 4 روز تحت رژیم دارویی زیر قرار گرفتند. 1) Saline (10 ml/kg,ip) + Saline (10 ml/kg,ip) 2) Saline (10 ml/kg,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip) 3,4,5) Topiramate (12,24,48 mg/kg,bid,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip) 6,7,8) Citalopram (5,10,20 mg/kg,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip) 9) Topiramate (12 mg/kg,bid,ip) + Citalopram (5 mg/kg,bid,ip) + Morphine (50 mg/kg,ip) برای بررسی اثر داروها برای تحمل به مورفین، یک تست Hot-plate در ابتدا انجام شد (Baseline test) سپس مورفین ) mg/kg,ip 02 ( و سالین یا داروها بصورت داخل صفاق به مدت 4 روز تزریق شدند در روز پنجم جهت ارزیابی میزان تحمل ایجاد شده با تزریق تست دوز مورفین ) mg/kg,ip 9( با استفاده از دستگاه Hot plate طی یک ساعت در دقایق 00،02،40،52 آزمون انجام پذیرفت. در نهایت جهت ارزیابی اثر این داروها بر سیستم استرس اکسیداتیو خونگیری و سپس تستهای آنتیاکسیدانی TAC و MDA با کیتهای مربوطه اجرا شد. یافتهها: نتایج بدست آمده نشان داد که تجویز توپیرامات در دوزهای ) mg/kg,ip 00،04،48 ( و سیتالوپرام در دوز ) mg/kg,ip 02،02 ( باعث کاهش معنیداری در تحمل به مورفین میشود. همچنین تجویز توأم توپیرامات و سیتالوپرام نیز موجب کاهش معنیداری در تحمل به آثار ضد دردی مورفین میشود. تغییرات معنیداری در سطوح MDA و TAC در تجویز دوزهای مختلفی از توپیرامات و سیتالوپرام ایجاد میشود. نتیجهگیری: تجویز توپیرامات و یا سیتالوپرام جهت کاهش تحمل به ضد دردی مورفین سودمند بوده که مهار استرس اکسیداتیو بخشی از اثرات این داروهاست و نیاز به مطالعات تکمیلی بیشتری در انسان هستیم.