School of Medicine
Permanent URI for this communityhttps://dspace.tbzmed.ac.ir/handle/123456789/1
The Faculty of Medicine is one of the premier medical research and educational institutions in Iran for over 50 years.As a fist type institution in Iran, the faculty provides best educational and research programs in the areas of health and life sciences through an expert staff and province-wide model. Our faculty members, students, staff and alumni are actively engaged in leading edge research, education and community service on university and hospital campuses across the province....
Browse
50 results
Search Results
Item type: Item , بررسی بیان ژنهای مرتبط با پیری در بافت کبد رتهای نر مبتلا به دیابت نوع دو(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) رکابدار, بهروز; رضایی, جعفر; شعاران, مریم; احمدی, مهدی; رهبر قاضی, رضادیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیک در سراسر جهان است که عوارض متعددی بر اندام های مختلف بدن دارد. یکی از اندام هایی که عمدتاً تحت تأثیر دیابت قرار می گیرد، کبد است. با توجه به نقش مهم کبد در بدن، اختلالات کبدی به عنوان یکی از علل مهم مرگ و میر در دیابت نوع 2 در نظر گرفته می شود. مکانیسم های مختلفی برای توضیح آسیب کبدی در دیابت پیشنهاد شده است، اما بسیاری از آنها مبهم هستند و مکانیسم های دقیق آن هنوز نامشخص است. درک دقیق این مکانیسم ها برای توسعه درمان های موثر برای کاهش عوارض کبدی در بیماران دیابتی بسیار مهم است. پیری سلول های کبدی نقش کلیدی در پیشرفت بیماری کبدی دارد. بنابراین در مطالعه حاضر بر آن شدیم تا اثر دیابت نوع 2 را بر بیان ژن های مرتبط با افزایش سن در بافت کبد موش های صحرایی نر بررسی کنیم. روش کار: تعداد 16 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی در دو گروه کنترل و دیابتی تقسیم شدند. دیابت با استفاده از رژیم غذایی پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg 35 به صورت داخل صفاقی القا شد. 2 ماه بعد از القای دیابت حیوانات با استفاده از کتامین زایلازین بیهوش شده و بافت کبد برای بررسی مطالعات بافت¬شناسی و اندازه¬گیری بیان ژن¬های Klotho، SOX2 و بتا-گالاکتوزیداز و اندازه گیری سطح پروتئین IL-1β برداشته شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته¬های این مطالعه نشان داد که بافت کبد در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل دچار تغییرات پاتولوژیک شده است. همچنین مشخص شد که میزان IL-1β در بافت کبد گروه دیابتی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود. در بررسی بیان ژن¬ها نیز مشخص شد که بیان نسبی ژن¬های Klotho و SOX2 در گروه دیابتی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل پایین¬تر بود در حالی که بیان نبی ژن گالاکتوزیداز در این گروه به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود.Item type: Item , بررسی ارتباط کنترل گلیسمیک در بیماران دیابتی مبتلا به COVID-19 بستری در ICU و Outcome بیماری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) فضل فرهادی, وحیده; صادقی, آرمین; ناظمیه, مسعود; صدرا, وحیدهبیماری COVID-19 به ویژه در سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 با افزایش میزان قند خون که این بیماران را در معرض خطر ابتلا به عفونت شدیدتر و پیش آگهی ضعیف‌تر قرار میدهد. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط کنترل گلیسمیک در بیماران دیابتی مبتلا به COVID-19 بستری در ICU و Outcome بیماری بود. روش کار: بیماران دارای بیماری زمینه‌ای دیابت که به علت ابتلا به بیماری COVID-19 بین سال‌های 1398 الی 1400 در بیمارستان امام رضا تبریز بستری شدند وارد مطالعه شده بر اساس سطح BS به دو دسته کنترل قند متوسط (BS بین 140-180 mg/dl) و شدید (BS بین 100-140 mg/dl) تقسیم شده و ویژگی‌های بیماران در دو گروه مقایسه شد. یافته‌ها: پیامد بیماران مبتلا به کووید-19 با کنترل متوسط قند خون در مقابل بیماران مبتلا به کووید-19 با کنترل شدید قند خون ضعیف‌تر بود. شانس مرگ و میر چه داخل بخشی و چه داخل ICU برای بیماران مبتلا به کووید-19 که قند خونشان به طور متوسط (140 تا 180 mg/dl) کنترل شده بود 4.3 برابر بیماران مبتلا به کووید-19 بود که قند خونشان به طور شدید (100 تا 140 mg/dl) کنترل شده بود. بیماران با کنترل شدید قند خون نیاز کمتری به انتوباسیون و تهویه مکانیکی داشتند. بیماران کووید-19 با کنترل شدید قند خون دارای سطح پایین‌تر AST و LDH خون بودند که ممکن است به نفع شدت کمتر درگیری به ترتیب کبدی و ریوی این بیماران در مقایسه با بیماران کووید-19 با کنترل متوسط قند خون باشد. تفاوت معنی‌داری از نظر سن و جنس و همچنین وزن و BMI و مدت بستری بین بیماران دو گروه مشاهده نشد.Item type: Item , تاثیر عصاره‌ی هیدروالکلی شاهتره بر پروفایل لیپیدی، شاخص‌های قند خون، فاکتورهای التهابی، شاخص‌های استرس اکسیداتیو، در بیماران دیابتی نوع دو چاق تحت رژیم کم‌کالری(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1402) رشادت جو, محمود; مبصری, مجید; نجفی پور, فرزاد; توتونچی, هلدادیابت نوع دو ترکیبی از سندرم متابولیکی ( التهاب رگی، نقص در کار آندوتلیال، پرفشاری خونی، دیس لیپیدمی و چاقی احشایی) و پاتوفیزیولوژی آن منتج از تقابل پیچیده بین مقاومت انسولین، نقص در عمل سلول‌های بتا و آدیپوکینها میباشد. مقاومت انسولینی در ۹۰ درصد از افراد مبتلابه دیابت نوع دو وجود دارد و تحقیقات نشان میدهد ۸۰ درصد از این افراد را افراد چاق هستند. هدف: مطالعه ی حاضر جهت بررسی تاثیر عصاره‌ی هیدروالکلی شاهتره بر پروفایل لیپیدی، شاخص‌های قند خون، فاکتورهای التهابی، شاخص‌های استرس اکسیداتیو، در بیماران دیابتی نوع دو چاق تحت رژیم کم‌کالری, طراحی شده است. روش کار: مطالعه‌ی حاضر به شکل کار آزمایی بالینی شاهد دار تصادفی دوسوکور بر روی ۱۰۶ بیمار از زنان سنین٢٠ تا٥٠ سال (غیر یائسه) و همچنین در مردان سنین٢٠ تا٥٠ سال و محدوده‌ی BMI بین ٢٥ تا ٤٠ کیلوگرم بر مترمربع مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. افراد دارای معیارهای ورود به مطالعه که بیماری دیابت نوع دو هستند که توسط متخصص تائید شد به روش تصادفی دریکی از گروه‌های «مکمل» یا دارونما» و با استفاده از نرم‌افزار RAS به روش بلوک‌های تصادفی دریکی از دو گروه مکمل شاهتره ( ۵۰۰ میلی عصاره‌ی هیدروالکلی شاهتره روزانه به مدت دوماه و یا دارونما (کپسول‌های حاوی نشاسته ذرت ) قرار گرفتند. شاخص های گلیسمی، پروفایل لیپیدی و سطوح سرمی لپتین، رزیستین و آدیپونکتین و شاخص های اسسترس اکسیداتیو در دو گرو قبل و بعد از مداخله مورد بررسی قرار گرفت. ۴۳ بیمار در ابتدا یا در طی مطالعه از مطالعه خارج گردیدند. در نهایت آنالیز داده ها بین ۳۲ نفر از گروه دریافت کننده عصاره شاهتره (کپسول‌های حاوی نشاسته ذرت ) و ۳۱ نفر از گروه دریافت کننده پلاسبو انجام گرفت. یافته ها: تفاوت معنی‌داری در شاخص‌های گلیسمی شامل FBS، HOMA-IR، QUICKI، سطح انسولین و همچنین پروفایل لیپیدی شامل HDL-C وجود داشت. (۰۵/۰ P< ) سطح سرمی ALT، AST، ALP، BUN، اوره، کراتینین و متغیرهای HA1C و AST/ALT در گروه FP نسبت به گروه دارونما در پایان کارآزمایی تغییر معنی‌داری نداشت. شاخص های تن سنجی شامل وزن بدن، BMI، WC و HC در هر دو گروه به طور معنی داری کاهش یافت.. (۰۵/۰ P< ). عصاره شاهتره ارتباط معناداری با کاهش نشانگرهای زیستی مرتبط با استرس اکسیداتیو در بیماران مبتلا به دیابت از جمله سوپراکسیداتیو, مولکول چسبنده داخل سلولی, MDA, GSH-Pxو TAC داشت. (۰۵/۰ P< )Item type: Item , بررسی عوامل خطر ابتلا به موکورمایکوزیس مرتبط با کووید-19 در شهر تبریز در سال 1400(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) فخری, حانیه; حق‌دوست, سید مهدیموکورمایکوزیس که یک عفونت قارچی نادر است؛ میان بیماران کووید-19 فعال/اخیر افزایش یافته‌است. افزایش شیوع این بیماری در کشورهایی از جمله هند و ایران بار زیادی به سیستم سلامت وارد کرده‌است. مطالعات پیرامون خصوصیات دموگرافیک و آزمایشگاهی این بیماران به تشخیص و مدیریت کارآمدتر این جمعیت کمک زیادی می‌کند. هدف: هدف از این مطالعه، بررسی مشخصات بالینی، اپیدمیولوژیکی و عوامل خطر ابتلا به COVID-19 associated mucormycosis (CAM) میباشد. مواد و روش کار: این مطالعه، یک مطالعه‌ی مشاهده‌ای گذشته نگر بر روی 109 بیمار مبتلا به CAM در بیمارستان های امام رضا و سینا در شهر تبریز میباشد. تمام بیماران بستری در سال 1400 وارد مطالعه شده‌اند. اطلاعات بالینی و دموگرافیک بیماران از پرونده‌های بالینی به دست آمده‌است. سابقه ابتلا به کووید-19 با تست Reverse Transcription-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) از نمونه بینی-حلقی/دهانی-حلقی به اثبات رسیده است. یافته ها: از میان 109 بیمار مورد مطالعه، 54 زن و 55 مرد بوده و میانگین سنی بیماران 55.88±12.53 سال بوده‌است. 73 بیمار در طی ابتلا به کووید-19 بستری بیمارستانی داشته‌اند که میانگین طول مدت بستری آنها 12.79±7.12 روز بوده‌است. 92.7% بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس بوده‌اند که 30.2% بیماران از ابتلا به دیابت اطلاعی نداشته‌اند. 86.2% بیماران مصرف کورتیکواستروئید در زمان ابتلا به کووید-19 داشته‌اند. درگیری سینونازال (46.8%) و رینو-اربیتو-سربرال (32.1%) به‌ترتیب شایع‌ترین فرم درگیری بوده‌است. میانگین سطح فریتین سرم 670 ng/ml بوده‌است. ابتلا به دیابت و مصرف کورتیکواستروئید با ابتلا به CAM ارتباط داشتند.Item type: Item , مقایسه اثر درمانی امپاگلیفلوزین با پیوگلیتازون و ویتامین E بر بیماری کبد چرب غیر الکلی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1403) مولد ینگجه, کبری; نیک نیاز, زینب; خوشباطن, منوچهر; نیافر, میتراامپاگلیفلوزین همراه با پیوگلیتازون و ویتامین E معمولاً برای درمان بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD) در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده می شود، اما اثرات آنها هنوز مقایسه نشده است. این مطالعه با هدف مقایسه اثر درمانی امپاگلیفلوزین با پیوگلیتازون و ویتامین E بر NAFLD در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده به مدت 12 هفته به طول انجامید. بیماران مبتلا به NAFLD (70=n) با کمک جدول اعداد تصادفی به دو گروه امپاگلیفلوزین (35=n) و پیوگلیتازون + ویتامین E (n=35) گروه بندی شدند. بیماران گروه درمان، امپاگلیفلوزین 10 میلی‌گرم و متفورمین 500-2000 میلی‌گرم را به مدت 12 هفته دریافت کردند، در حالی که افراد شاهد، پیوگلیتازون 30 میلی‌گرم، ویتامین E و متفورمین 500-2000 میلی‌گرم را به مدت 12 هفته دریافت کردند. HbA1c، ALT، AST، ALP، کراتینین، اوره، تری گلیسیرید، کلسترول، HDL، LDL، وزن و BMI قبل از مداخله و بعد از مداخله ارزیابی شدند. بیماران در پایان هفته دوازدهم از نظر کبد چرب با سونوگرافی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: درمان با امپاگلیفلوزین باعث کاهش معنی‌دار وزن بدن، BMI، ALT، AST، ALP، LDL، کلسترول، تری گلیسیرید، گلوکز و HbA1C و افزایش HDL-C در مقایسه با شروع پس از 12 هفته شد (05/0>P). اما تیمار با پیوگلیتازون + ویتامین باعث کاهش معنی‌دار غلظت‌های ALT، AST، ALP و HbA1C و افزایش شاخص توده بدنی در مقایسه با پایه پس از 12 هفته شد (P>0.05). بیماران با گرید=0 در گروه تحت درمان با امپاگلیفلوزین در مقایسه با بیماران تحت درمان با پیوگلیتازون + ویتامین E بیشتر بودند.Item type: Item , بررسی اختلال شناختی گلوبال و حوزه های اختصاصی شناختی بیماران دیابت نوع دو بر اساس آزمون CANTAB(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1402) پور محمد علی نامداری, میلاد; طالبی, مهناز; علی عسگرزاده, اکبراختلال شناختی یک یافته معمول در بیماران مبتلا به دیابت می باشد. اگرچه برخی از مطالعات تاثیر منفی دیابت را بر تغییرات شناختی گزارش نموده اند، ولی مطالعات دیگر چنین تاثیراتی را نیافته و یا الگوی تغییرات شناختی را مشابه آنچه در افزایش سن رخ میدهد، دانسته اند. مطالعات پیشین در ارتباط با بررسی اختلالات با نتایج متناقضی همراه بوده است. همچنین بیشتر مطالعات انجام شده در این راستا با استفاده از تست MMSE میباشد که حساسیت کافی در بررسی حوزه‌های درگیر شناختی ندارد. یکی از روش‌های نوین و حساس برای بررسی‌های شناختی، تست CANTAB میباشد. در همین راستا مطالعه حاضر با هدف بررسی اختلال شناختی گلوبال و حوزه های اختصاصی شناختی بیماران دیابت نوع دو بر اساس آزمون CANTAB طراحی و اجرا شد. روش کار و مواد: تحقیق حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی آینده نگر میباشد که با مشارکت بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در دانشگاه علوم پزشکی تبریز در طی سال 1402-1401 انجام شده است. در این بررسی 60 بیمار دیابت نوع دو، جهت انجام آزمون شناختی معرفی شده و تحت درمان با استفاده از باتری CANTAB تحت بررسی شناختی قرار گرفته ولی فقط 31 بیمار تست را با موفقیت به اتمام رسانده و 29 نفر قادر به همکاری در تست CANTAB نبوده و نتایج ناکاملی از آن ها در دسترس است. سپس نتایج بر اساس سن و جنس و طول مدت دیابت و داروهای مصرفی و میزان کنترل دیابت آنالیز شدند. یافته ها : آزمون CANTAB برروی 31 بیمار با موفقیت انجام شد که 16 نفر آن ها زن و 15 نفر آن ها مرد بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان در مطالعه برابر 81/10±27/59 سال با بازه سنی 40 تا 81 سال بود. اختلال در حافظه اپیزوتیک در 11 نفر(35.4%) از کل شرکت کنندگان دیده شد؛ همچنین اختلال در سرعت پردازش در 8 نفر(25.8%) از کل شرکت کنندگان دیده شد؛ همچنین اختلال در حافظه فضایی در 16 نفر(51.6%) از کل شرکت کنندگان دیده شد؛ از طرفی دیگر اختلال در توجه و تمرکز در 10 نفر(32.2%) از کل شرکت کنندگان دیده شد؛ اختلال در حافظه بینایی در 16 نفر(51.6%) از کل شرکت کنندگان دیده شد و اختلال در عملکرد حرکتی در 10 نفر(32.2%) از کل شرکت کنندگان دیده شد. بروز همه اختلالات بررسی شده در میان بیماران با کنترل گلیسمیک ضعیف(HbA1C بالای 7) به صورت معناداری بیشتر از بیماران با کنترل خوب گلیسمیک(HbA1C زیر 7) بودند؛ به جز بروز اختلال در حافظه اپیزوتیک در بیماران با کنترل گلیسمیک ضعیف که به صورت غیرمعناداری بیشتر از بیماران با کنترل گلیسمیک خوب بود. میانگین سنی در گروه بدون کنترل مناسب گلیسمیک 64.74 ودر گروه با کنترل مناسب گلیسمیک 59.40 بود. اختلاف معناداری میان طول مدت بیماری و جنسیت بیماران با بروز اختلالات شناختی در دوگروه با و بدون کنترل مناسب گلیسمیک یافت نشد.Item type: Item , بررسی تاثیر توام آلفا لیپوئیک اسید و پساآمادگی ایسکمیک بر محافظت قلبی و بیان پروتئین های دخیل در فیبروز وآپوپتوز در انفارکتوس میوکارد رت های مبتلا به دیابت نوع II(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1402) غلامی, ساناز; سیدی وفایی, منوچهر; علی همتی, علیرضا; بدل زاده, رضاآسیب ایسکمی-رپرفیوژن (IR) یکی از عوامل اصلی مرگ و میر است. پیش گیری از این آسیب در قلب دیابتی با چالش های زیادی همراه است. دیابت یک عامل بازدارنده اصلی برای مداخلاتی است که در محافظت قلب استفاده می شوند. در این مطالعه تاثیر درمان ترکیبی با آلفا لیپوئیک اسید (ALA) و Post بر محافظت قلبی و مسیر پیام رسانی فیبروز و آپوپتوز در انفارکتوس میوکارد رت های مبتلا به دیابت نوع II بررسی گردید. روش کار: رت های نر ویستار به پنج گروه دیابتی (دوازده رت در هرگروه) تقسیم شدند. دیابت، به مدت دوازده هفته، با روش رژیم غذایی پرچرب و همچنین تزریق 35 میلی گرم دوز استرپتوزوتوسین در رت ها القاء گردید. پیش درمانی با آلفا لیپوئیک اسید از طریق گاواژ(100 mg/kg/day) به مدت پنج هفته، قبل از القاء ایسکمی-رپرفیوژن انجام شد. قلب ها جدا شده و بلافاصله بر روی سیستم پرفیوژن قلب لانگندورف گذاشته شدند. در این دستگاه، آسیب IR از طریق 35 دقیقه بستن شریان کرونری LAD و 60 دقیقه باز کردن مجدد آن القاء شد. پروتکل Post بلافاصله در ابتدای رپرفیوژن در قلب ها به روش 6 دوره 10 ثانیه ایسکمی و 10 ثانیه رپرفیوژن اعمال گردید. آزمایشات در دو گروه بندی انجام می شود. یک گروه بندی شامل شش رت در هر گروه برای بررسی اندازه انفارکتوس و درگروه دیگر شش رت برای سایر مطالعات فیزیولوژیکی، بافت شناسی و مولکولی مورد بررسی قرار گرفت. انفارکتوس قلبی با رنگ اوانس بلو و TTC اندازه گیری شد. برای بررسی فیبروز بافتی از رنگ آمیزی تری کروم ماسون استفاده شد. پروتئین های TGF-β و Smad3 به روش وسترن بلات بررسی شدند. میزان آنزیم قلبی LDHو BNP با استفاده از الایزا و اسپکتروفتومتری مورد بررسی قرار گرفتند. آپوپتوز بافتی با استفاده از تست تانل و بیان پروتئین های دخیل در آپوپتوز (cleaved caspase-3 ، Bax و Bcl2 ) به روش وسترن بلات بررسی شدند. در این مطالعه برای بررسی تغییرات مورفولوژیکی سلول ها از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین استفاده شد. نتایج: پروتکل Post، به تنهایی تاثیر معنی داری بر بهبود شدت فیبروز بطن چپ، کاهش آپوپتوز و همچنین کاهش سایز انفارکتوس نداشت. در حالی که پیش درمانی با آلفا لیپوئیک اسید تاثیر مثبت داشت. اگرچه، استفاده از Post در رت های تحت درمان با ALA به طور موثر تری نشانگرهای آسیب را در مقایسه با گروه IR درمان نشده کاهش داد. علاوه بر این، درمان ترکیبی باعث کاهش بیشتر بیان Bax، cleaved caspase-3، Smad3 و TGF-β و افزایش بیشتر بیان Bcl2 شد که با کاهش سطوح IS و LDH در مقایسه با گروه IR درمان نشده همراه بود. همچنین یافته های هیستوپاتولوژیک در درمان ترکیبی بهتر از درمان های مونوتراپی بود.Item type: Item , یافته های ام آر آی در بیماران موکورمایکوزیس رینواوربیتوسربرال و ارتباط بین شدت بیماری و شدت درگیری ریوی ناشی از COVID-19(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1402) دهی آروق, ایرج; جلیلی, جواد; شاکری باویل علیائی, ابوالحسن; جواد رشید, رضادر بیشتر موارد موکورمایکوزیس رینواوربیتوسربرال (ROCM) سی تی اسکن به عنوان قدم اول بررسی انجام می شود که ممکن است در مراحل اولیه عفونت قارچی درگیری بافت نرم را نشان ندهد در حالیکه MRI حساسیت بالایی در شناسایی درگیری بافت نرم دارد. هدف از مطالعه کنونی، یافته های ام آر آی در بیماران موکورمایکوزیس رینواوربیتوسربرال و ارتباط بین شدت بیماری و شدت درگیری ریوی ناشی از COVID-19 می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، یافته های MRI بیماران ROCM که توسط بیوپسی بافتی تشخیص قطعی داده شده اند مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران مورد بررسی شامل تمام موارد ROCM می باشد که در طول یک سال گذشته به بخش تصویربرداری بیمارستان امام رضا (ع) تبریز مراجعه کرده و مورد تصویربرداری قرار گرفته اند، می باشند. علاوه بر یافته های MRI، اطلاعات دموگرافیک بیماران سابقه بیماری های قبلی و همچنین ابتلا اخیر به COVID-19 از پرونده بالینی بیماران استخراج شد. CT اسکن اولیه ریه بیماران COVID-19 مورد بررسی قرار گرفته و شدت و میزان درگیری ریوی ان ها ثبت گردید. یافته ها: در این مطالعه ۱۱۲ بیمار مبتلا به ROCM با میانگین سن ۵۶/۱۲ ± ۳۸/۵۵ سال و غالبیت جنس مذکر (۶/۵۳ درصد) مورد بررسی قرار گرفتند. درگیری سینوس های پارانازال در تمامی بیماران مشاهده شد که بیشترین فراوانی درگیری سینوس های پارانازال مربوط به سینوس ماگزیلاری (۴/۸۸ درصد) و سپس سلول های هوایی اتموئید (۶/۸۶ درصد) بود. ۸/۵۹ درصد درگیری اوربیت و ۱/۴۹ درصد درگیری CNS مشاهده شد که در نهایت در ۶/۲۸ درصد بیماران هر ۴ Stage با هم درگیر بودند. بیشتر بیماران (۵۸ درصد) درگیری ریه کمتر از ۲۵ درصد در بررسی توسط CT اسکن داشتند. از بین ۲۸ بیمار بدون سابقه مصرف اخیر کورتون، ۲۵ بیمار شدت درگیری ریوی زیر ۲۵ درصد، ۱ بیمار شدت ۲۵ تا ۵۰ درصد و ۲ بیمار شدت ۵۰ تا ۷۵ درصد داشتند.Item type: Item , بررسی فاکتورهای موثر بر کنترل گلیسیمی در بیماران دیابتی در جمعیت کوهورت آذر(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1402) رسولی, کیمیا; فرامرزی, الناز; فقیه دینوری, مسعود; سنایی اسکویی, سرویندیابت ملیتوس (DM) مشلی برای بهداشت عمومی در سطح جهانی است که سالانه منجر به مرگ حدود پنج میلیون نفر می شود. با توجه به اهمیت وضعیت قند خون در بروز عوارض دیابت، شناخت عوامل مرتبط با آن ضروری است. لذا در این مطالعه به بررسی وضعیت کنترل قند خون و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابت نوع 2 (T2DM) پرداخته شده است. روش کار و مواد: در این مطالعه مقطعی که در بین جمعیت کوهورت آذر انجام شد، وضعیت کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بررسی شد. عوامل خطر احتمالی شامل سن، جنس، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات، وضعیت سیگار کشیدن، مدت زمان خواب، سابقه خانوادگی دیابت و فشار خون بالا، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، سطح فعالیت بدنی و وجود همزمان سایر بیماری‌های مزمن و ارتباط آنها با وضعیت کنترل قند خون مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس از تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک چند متغیره برای شناسایی عوامل تعیین کننده کنترل قند خون استفاده شد. یافته ها: در میان 1744 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو (3/60 درصد زن)، شیوع کلی کنترل ضعیف قند خون 88/56 درصد بود. در مدل تحلیل رگرسیون لجستیک تعدیل نشده، یک شاخص امتیاز ثروت پایین به طور قابل توجهی خطر کنترل ضعیف قند خون را افزایش داد (OR: 1.49;1.10–2.01). متغیرهایی که به طور قابل توجهی با کنترل ضعیف قند خون حتی پس از تعدیل عوامل مداخله گر مرتبط بودند، سابقه خانوادگی درجه اول دیابت (OR: 1.34; 1.09–1.65)، مدت دیابت (OR: 2.30; 1.84–2.88 برای 5 - 10 سال و OR: 1.86; 1.42–2.45 برای بیش از 10 سال) و مدت خواب (OR:1.24; 0.99–1.56 برای 5/6-8 ساعت در روز و OR: 1.40;1.08–1.81 برای > 8 ساعت در روز) بودند. شرکت کنندگان با قند خون کنترل شده شیوع بالاتری از فشار خون، سکته مغزی، COPD، بیماری روماتوئید و چاقی داشتند و درصد بیماران مبتلا به سه بیماری مزمن یا بیشتر در این افراد به طور معنی داری بیشتر بود (001/0>P).Item type: Item , بررسی اثر اگزوزوم های سلول های بنیادی مزانشیمی و متفورمین بر پاسخ های التهابی القا شده با میزان بالای گلوکز در سلول های HepG2(دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی, 1401) مشیری, ارشیا; داداش پور, مهدی; روشنگر, لیلا; احمدی, مجیددیابت اختلال متابولیکی با شیوع بالا در جوامع پیشرفته است. متفورمین، خط اول درمانی برای بیماران مبتلا به دیابت می باشد که با مهار گلوکونئوژنز در سلول های کبدی، موجب کاهش قند خون و افزایش حساسیت به انسولین می شود. از جمله راه های درمان التهاب کبد، استفاده از سلول درمانی است. از سلول های مورد استفاده می توان به سلول های بنیادی مزانشیمی اشاره کرد. اما به دلیل عوارض ناشی از سلول درمانی، امروزه در مطالعات مختلف از اگزوزوم های این سلول ها که دارای خواصی مشابه هستند استفاده می شود. اگزوزوم های سلول های بنیادی مزانشیمی دارای خواص ضدالتهابی و تنظیم کنندگی ایمنی هستند. مواد و روش ها: سلول های بنیادی مزانشیمی را از بند ناف انسانی جدا کرده و با تست های تاییدی، ویژگی های آن ها را تایید کردیم. سپس به منظور استخراج اگزوزوم از این سلول ها از محیط کشت فاقد سرم استفاده شد و بعد از 3 روز، سوپ رویی سلول ها به منظور جداسازی اگزوزوم مورد استفاده قرار گرفت. جداسازی اگزوزوم توسط کیت EXOCIB انجام گرفت. ویژگی اگزوزوم ها با استفاده از روش های DLS و TEM تایید شد. به منظور القای شرایط التهابی در سلول های HepG2، از محیط کشت DMEM با میزان بالای گلوکز استفاده شد و در واقع مدل مقاومت انسولینی ایجاد شد. از متفورمین و اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی به منظور کاهش تولید سایتوکاین های پیش التهابی استفاده گردید و در نهایت میزان تولید و میزان بیان ژن سایتوکاین های IL-6 و TNF-α و IL-1β و IL-10 در گروه های تحت درمان، به وسیله تست الایزا و Real time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین میزان اپوپتوز و نکروز در گروه های مختلف توسط کیت AnnexinV-PI مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج تست های الایزا و Real time PCR نشان دادند که استفاده همزمان از اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی و متفورمین دارای اثرات بهتری نسبت به استفاده از هریک از انها به تنهایی می باشند. میزان بیان ژن و تولید سایتوکاین های IL-6 و TNF-α و IL-1β در گروه های تحت درمان ترکیبی به صورت معناداری کاهش یافت. همچنین میزان بیان ژن و تولید سایتوکاین ضد التهابی IL-10 در این گروه، با افزایش معنا داری همراه بود. همچنین میزان آپوپتوز و نکروز در گروه درمان ترکیبی اگزوزوم و متفورمین نسبت به گروه های درمانی دیگر، کاهش معنی داری را نشان داد.