مقایسه ی موفقیت دو تکنیک بی حسی توسط لیدوکائین 2% در پره مولرهای دوم مندیبل با پالپیت غیرقابل برگشت علامت دار: کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده دو سو کور

Abstract

کنترل درد، یکی از مهم ترین فاکتورهای تعیین کننده ی موفقیت درمان کانال های ریشه ی با پالپیت برگشت ناپذیر می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه ی کارایی تکنیک بلاک عصب آلوئولار تحتتانی با دو تکنیک انفیلتراسیون باکال و تزریق در لیگامان پریودنتال در بی حسی دندان های پرمولردوم فک پائین با پالپیت برگشت ناپذیر علامت دار بود. مواد و روش ها در این مطالعه ی کارازمایی بالینی دو سو کور، 70 بیمار دارای پالپیت برگشت ناپذیر علامت دار دندان های پرمولر فک پائین شرکت داده شد ند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند: در گروه اول از تکنیک بی حسی بلاک عصب آلوئولار تحتانی (IANB) با 8/1 میلی لیتر لیدوکائین 2 % و در گروه دوم: از تکنیک انفیلتراسیون باکال (9/0 میلی لیتر کارپول) و بعد از 5 دقیقه تزریق لیگامان پریودنتال (9/0 میلی لیتر کارپول) استفاده شد. شدت درد بیماران در سه حالت کل، حین تهیه ی حفره ی دسترسی و اینسترومنتیشن به کمک مقیاس آنالوگ بصری مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز آماری داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و آزمون مان ویتنی صورت گرفت. سطح معنی داری ارتباط آماری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها میزان موفقیت کلی تکنیک بی حسی بلاک عصب آلوئولار تحتانی 85/53 درصد و میزان موفقیت تکنیک انفیلتراسیون باکال و تزریق داخل لیگامانی 78/77 درصد گزارش شد و تفاوت بین دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (p = 0.01). تفاوت معنی داری در شدت درد احساس شده حین تهیه ی حفره ی دسترسی بین دو گروه مشاهده نشد (p > 0.05). با این حال شدت درد حین اینسترومنتیشن در گروه دریافت کننده ی IANB به طور معنی داری بیشتر بود (p = 0.032). نتیجه گیری: به رغم محدودیت های این مطالعه، می توان نتیجه گرفت که تکنیک انفیلتراسیون باکال در کنار تزریق داخل لیگامان را می توان برای کنترل درد حین درمان کانال ریشه پرمولرهای فک پائین با پالپیت برگشت ناپذیر به کار گرفت.