فرمولاسیون ایمپلنت بوپیواکائین و لیدوکائین برای بی‌حسی‌های دندانپزشکی
چکیده
مقدمه: بی‌حسی موضعی یکی از اجزای حیاتی در دندانپزشکی مدرن است که نقش مهمی در کاهش درد و اضطراب بیماران طی درمان‌های مختلف ایفا می‌کند. لیدوکائین و بوپیواکائین به دلیل اثربخشی و ایمنی بالا، از پرکاربردترین بی‌حس‌کننده‌ها در این حوزه هستند. نانوفیبرها به‌عنوان سیستم‌های دارورسانی نوین، با قابلیت رهایش کنترل‌شده دارو، می‌توانند کارایی بی‌حسی را بهبود بخشند و عوارض روش‌های سنتی را کاهش دهند.هدف: این مطالعه با هدف توسعه و ارزیابی ایمپلنت‌های نانوفیبری حاوی لیدوکائین و بوپیواکائین برای بی‌حسی موضعی در دندانپزشکی، به‌منظور بهبود مدیریت درد و کاهش عوارض روش‌های تزریقی انجام شد.
مواد و روش کار: نانوفیبرهای پلی‌وینیل‌پیرولیدون (PVP) حاوی لیدوکائین و بوپیواکائین با روش الکتروریسی تهیه شدند. خواص فیزیکوشیمیایی نانوفیبرها با آزمون‌های FTIR، XRD، DSC و SEM بررسی شد. رهایش دارو در شرایط In vitro با دستگاه سل فرانز و طیف‌سنجی UV-Vis ارزیابی گردید و زیست‌سازگاری نانوفیبرها با تست MTT مورد مطالعه قرار گرفت.نتایج: آنالیزها حضور موفق داروها در ماتریکس آمورف PVP و یکنواختی مورفولوژی نانوفیبرها (قطر 150-350 نانومتر) را تأیید کردند. بوپیواکائین رهایش انفجاری اولیه (60% در 200 دقیقه) و سپس پایدار (70% در 1000 دقیقه) نشان داد، در حالی که لیدوکائین رهایشی کند و پایدار (کمتر از 10% در 1000 دقیقه) داشت. تست MTT زیست‌سازگاری بالای نانوفیبرها را با بقای سلولی نزدیک به 100% تأیید کرد.بحث و نتیجه‌گیری: نانوفیبرهای PVP برای بوپیواکائین رهایش سریع و برای لیدوکائین رهایش طولانی‌مدت فراهم کردند، که این ویژگی آن‌ها را برای کاربردهای مختلف بی‌حسی (تسکین سریع یا پایدار درد) مناسب می‌سازد. زیست‌سازگاری بالا و رهایش کنترل‌شده، این سیستم را به گزینه‌ای مؤثر برای بهبود بی‌حسی‌های دندانپزشکی و کاهش عوارض روش‌های سنتی تبدیل می‌کند. با این حال، بهینه‌سازی ساختار نانوفیبر برای بهبود رهایش لیدوکائین توصیه می‌شود