بررسی اثر هم افزایی میدان¬های مغناطیسی استاتیک و 50 هرتز متناوب بر میزان اثر نانوذرات آهن متصل به داروی docetaxel با پوشش پلیمری کنژوگه شده با آپتامر بر روی سلول های سرطان پستان انسانی
Abstract
امروزه، با توجه به عوارض جانبی داروهای شیمی درمانی در دز بالا و همچنین روش‌های درمانی در حضور پرتوهای یونیزان، درمان سرطان با اثر مغناطیسی-مکانیکی نانوذرات سوپرپارامغناطیس(TMMEP) یک زمینه تحقیقاتی رو به رشد است. اصل این تکنیک اعمال نیروی مکانیکی به سلول‌های سرطانی به منظور از بین بردن آنها توسط ارتعاشات ذرات مغناطیسی است. برای این منظور، نانوذرات مغناطیسی به تومور تزریق می‌شوند یا در مجاورت سلول‌های سرطانی قرار می‌گیرند. سپس یک میدان مغناطیسی خارجی اعمال می‌شود. میدان‌های مغناطیسی می‌توانند علاوه بر خاصیت القای آپوپتوز به علت وجود نوسان ناشی از فرکانسشان، به علت وجود گشتاور مغناطیسی در مکان‌هایی که تجمع نانوذرات به اندازه کافی بزرگ است، موجب تخریب سلولی بدون افزایش قابل توجه دما بشوند. این حقیقت میدان مغناطیسی ترکیبی با نانوذرات سوپرپارامغناطیس را یک روش درمانی غیرگرمایی معرفی می‌کند.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه، اثر تابش میدان مغناطیسی ترکیبی متناوب ۵۰ هرتز و استاتیک به همراه نانوذرات سوپرپارامغناطیس Fe3O4 پوشش‌داده‌شده با پلیمر بتا آمینو استر کاتیونی مرتبط با آپتامر TA1 و حاوی داروی شیمی‌درمانی DOCETAXEL (DTX) را بر روی سلول‌های سرطان سینه انسان MDA-MB-231 بررسی می‌کنیم. شدت میدان‌های مغناطیسی مورد استفاده برای استاتیک ۲۰ میلی تسلا و برای میدان متناوب ۱۰، ۱۵ و ۲۰ میلی تسلا بوده است.
یافته ها: نانوذرات سنتز شده در این مطالعه بدون سمیت هستند و فرمولاسیون نانویی در رده MDA-MBA-231 موجب کاهش 3/1 برابری IC50 داروی DTX شده است. شدت‌های مختلف میدان مغناطیسی متناوب (اثر معناداری بر زنده مانی سلولی نداشتند. تیمار همزمان میدان و نانوذرات بصورت معناداری سبب کاهش زنده مانی سلولی در رده 4T1 شده است. در حالیکه، این ترکیب تأثیر قابل‌توجهی بر زنده‌مانی سلول MDA-MBA-231 نداشت اما رشد سلولی را مهار کرد. اگرچه میدان متناوب خواص درمانی نانوفرمولاسیون را بهبود بخشید، اما این اثر از نظر آماری معنادار نبود. در بررسی مرگ سلولی، ترکیب آپوپتوز و نکروز ( نکروز بیشتر از آپوپتوز) در تیمار NP-apt تحت میدان متناوب مشاهده شد. همچنین، میدان استاتیک اثرات منفی بر آپتامر داشت و تأثیرات آن را کاهش داد، در حالی که میدان متناوب تأثیر قابل‌توجهی بر قدرت هدف‌گیری نانوذرات با آپتامر نداشت.