تاثیر ورزش اختیاری و انسولین گلارژین بر یادگیری و حافظه، شاخص های استرس اکسیداتیو و پروتئین های سیناپسی در ناحیه هیپوکمپ زاده های نر جوان مادران مبتلا به دیابت بارداری
چکیده
دیابت بارداری (GDM) با عوارض متعددی در مراحل مختلف زندگی فرزندان از جمله ناهنجاری¬های عصبی و نقص در یادگیری و حافظه همراه است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تجویز ورزش اختیاری و انسولین گلارژین در رت¬های مبتلا به GDM بر یادگیری و حافظه، شاخص¬های استرس اکسیداتیو و بیان پروتئین¬های سیناپسی در ناحیه ی هیپوکمپ زاده‌های نر جوان انجام شد.
روش کار: در این مطالعه از 50 سر رت ماده نژاد ویستار با (سن3 هفته) استفاده شد. حیوانات به دو گروه کنترل (ده رت) و GDM (40 سر رت) تقسیم شدند. مدل GDM با استفاده از رژیم غذایی پرچرب (HFD) به مدت 6 هفته قبل از جفت¬گیری و تا پایان بارداری القا شد. به حیوانات گروه کنترل در این مدت رژیم غذایی استاندارد دریافت کردند. شش هفته پس از دریافت رژیم غذایی استاندارد یا HFD، جفت¬گیری جهت بارداری رت¬ها انجام شد. قند خون بالای mg/dl 140در روز 7 بارداری به عنوان القا موفق GDM درنظر گرفته شد. رت¬های تغذیه شده با رژیم استاندارد در صورت بارداری در گروه کنترل قرار گرفتند و رت¬هایی که GDM باموفقیت در آنها القا شده بود به 4 گروه شامل: GDM، GDM + ورزش اختیاری (چرخ دوار)، GDM + انسولین گلارژین (روزانه 7-5 واحد تا اتمام بارداری) و GDM + ورزش اختیاری + انسولین تقسیم شدند. زاده¬های نر در 21 روزگی از مادران خود جدا شدند و تا 40 روزگی با غذای استاندارد تغذیه شدند. در نهایت، حافظه¬ی زاده¬های 40 روزه با استفاده از تست تشخیص شیء جدید (NORT) و تست ماز Y مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان بیان پروتئین¬های BDNF، PSD95 و سیناپتوفیزین با استفاده از روش وسترن بلاتینگ و سطح شاخصهای استرس اکسیداتیو شامل پراکسیداسیون لیپیدی (1)، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (2) و فعالیت آنزیم¬های سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) در هیپوکمپ این زاده¬ها اندازه¬گیری شد.
نتایج: تجویز ورزش اختیاری و انسولین گلارژین به تنهایی (05/0p<) و یا به صورت توام (01/0p<) در مادران مبتلا به GDM توانست اختلالات حافظه ناشی از GDM را بهبود بخشیده و کاهش BDNF (01/0p< برای درمان جاگانه و 001/0p< برای درمان توام) ناشی از GDM در هیپوکمپ زاده¬ها را جبران کنند. ورزش داوطلبانه به تنهایی نتوانست از کاهش بیان PSD-95 و سیناپتوفیزین ناشی از GDM جلوگیری کند و انسولین گلارژین به تنهایی فقط بیان PSD-95 (05/0p<) را افزایش داد. با این حال درمان توام (001/0p<) توانست بیان هر دو فاکتور را افزایش دهد. همچنین ورزش به تنهایی(01/0p<) و یا توام (001/0p<) با انسولین گلارژین توانست تمام شاخصهای استرس اکسیداتیو را بهبود بخشد، اما انسولین گلارژین به تنهایی فقط توانست پراکسیداسیون لیپیدی (01/0p<) را کاهش و TAC (05/0p<) را افزایش دهد ولی تاثیر چشمگیری بر فعالیت آنزیم های SOD و GPx نداشت.