مقایسه تاثیر شلی عمیق با روکرونیوم در دو روش بیهوشی ایزوفلوران و کامل وریدی بر کمپلیانس حفره شکم و کیفیت شرایط عمل جراحی کله سیستکتومی لاپارسکوپیک

Abstract

شلی عمیق با فراهم کردن شرایط جراحی موفق تر منجر به بهبود نتایج جراحی می شود. در این مطالعه اثر شلی عمیق بر روی کمپلیانس شکمی و میزان رضایت جراح لاپاراسکوپی کیسه صفرا مورد مطالعه قرار می گیرد. روش کار و مواد: 70 بیمار کاندید برای کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک واجد شرایط، پس از القاء بیهوشی و پایش بلوک عضلانی جهت حفظ 4-2TOF= انجام میشود. بعد از دمیدن دی اکسید کربن در پریتوان و تثبیت فشار شکم (کمتر از 15 mmHg) و جمع آوری داده ها، روکرونیوم با دوز 0.3 میلی گرم بر کیلوگرم تزریق می شود تاTOF وPTC صفر شوند (شلی عمیق). برای تبیین تغییرات ناشی از شلی عمیق، پارامترهای همودینامیک و برای بررسی میزان شلی جدار شکم، فاصله جدار شکم (از گزیفویید تا سیمفیز پوبیس) در سه مرحله اندازه گیری می شود. میزان رضایت جراح از شرایط عمل بر اساس سنجه پنج گانه ثبت می شود. با پایان یافتن عمل و تا حصولTOF به بالای صفر و دریافت حداقل دو رسپانس، داروهای بیهوشی قطع و شلی با دوز معمول نئوستیگمین و آتروپین آنتاگونیزه و با حصول تنفس خودبخودی بیمار اکستوبه شده و به ریکاوری میرود. پس از حصول 0.9TOFR = و نمره 10 اسکور الدروت بیمار از ریکاوری ترخیص می شود. وجود تهوع، استفراغ، لرز، زمان احساس درد، شدت درد، و طول زمان ترخیص بیمار از ورود به ریکاوری تا اعزام به بخش یادداشت میشوند. در این مطالعه جراح . تحلیل گر آماری نسبت به جزئیات داده های بیماران کور بودند. یافته ها: میانگین داده های دموگرافیک بیماران در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشته و یکسان بودن شرایط دو گروه تایید گردید. میانگین و فراوانی اکثر متغیرهای مطالعه شده در دو گروه یکسان بوده و اختلافات مشاهده شده از نظر آماری بی معنی بودند. میانگین تغییرات در ضربانات قلب در گروه بیهوشی وریدی بطور معنی داری بالاتر از گروه استنشاقی و میزان اکسیژن اشباع شریانی در گروه استنشاقی بیشتر از گروه وریدی بود.