نگرش و آمادگی دانشجویان تحصیلات تکمیلی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تبریز نسبت به تجویز پرستاری و ارتباط آن با خودکارآمدی آن‌ها در مراقبت از بیمار در سال 1401

Abstract

چکیده مقدمه: در بسیاری از کشورها پرستاران به عنوان تجویزگر در سیستم سلامت برای مدیریت بیماری های حاد و مزمن انجام وظیفه می‌کنند. تجویز پرستاری می‌تواند تحت تاثیر معیارهای خاصی قرار گیرد که یکی از آنها خودکارآمدی پرستاران در مراقبت از بیماران است. این مطالعه با هدف تعیین نگرش و آمادگی دانشجویان تحصیلات تکمیلی پرستاری نسبت به تجویز پرستاری و ارتباط آن با خودکارآمدی آنها در مراقبت از بیمار انجام گردید . روش کار: این مطالعه از نوع همبستگی – توصیفی بوده و با مشارکت 220 دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشکده پرستاری و مامایی تبریز انجام شد. نمونه گیری به صورت تمام شماری از دی ماه سال 1401 تا اردیبهشت سال 1402 طی 4 ماه انجام شد و از ابزار سه قسمتی اطلاعات دموگرافیک، پرسش نامه تجویز پرستاری و پرسشنامه خودکارآمدی استفاده گردید. بعد از جمع آوری داده ها جهت تجزیه و تحلیل با نرم افزار SPSS نسخه 26 ، ویژگیهای دموگرافیک با استفاده از آمار توصیفی بیان شدند و با استفاده از آزمون کولموگراف-اسمیرنوف (K-S) نرمال بودن توزیع داده ها بررسی گردید و با توجه به توزیع نرمال داده ها از آزمون های تی تست، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در آمار تحلیلی استفاده شد. نتایج: دانشجویان تحصیلات تکمیلی پرستاری نگرش مثبت، آمادگی بالا و احساس خودکارآمدی بیشتری در مراقبت از بیمار داشتند. با این حال، دانشجویان تحصیلات تکمیلی کمترین میانگین نمره را در دانش فارماکولوژی و بعد قاطعیت خودکارآمدی دریافت کردند. بین نگرش، آمادگی دانشجویان و خودکارآمدی آنها برای تجویز پرستاری همبستگی مثبت و معنی دار یافت شد (286/0= r)، (55/0= r)، 0001/0> P). دانشجویان دکتری و دانشجویان با سابقه کار بالینی بیشتر نگرش مثبت و آمادگی بیشتری برای تجویز داشتند، همچنین از خودکارآمدی بیشتری نسبت به سایرین بر خوردار بودند. نتیجه‌گیری: با توجه به نگرش مثبت دانشجویان تحصیلات تکمیلی پرستاری نسبت به تجویز، آمادگی برای بر عهده گرفتن این مسئولیت و خودکارآمدی بالا در مراقبت از بیمار، میتوان با ارتقاء دانش دارویی و بهبود مهارت قاطعیت به ویژه در مقطع دکتری پرستاری، آنها را برای این نقش جدید آماده کرد.