بررسی تاثیر تیمار با داروی گلیبوراید بر روی بیان فاکتور های التهابی و ضد التهابی در سلول های دندریتیک مشتق از مونوسیت
چکیده
DC های تولروژنیک بنا به توانایی آنها در مهار نمودن پاسخ سلولهای T گزینه های درمانی مناسبی برای بیماری های اتوایمیون می باشند. DC ها به گیرنده های شناسایی الگوی مختلفی شامل NLRs مثل NLRP3 مجهز می باشند. فعال شدن نا به جا و بیش از حد NLRP3 با وقوع و پیشرفت بسیاری از بیماری های خودایمنی مرتبط می باشد. بنابراین هدف ما در این مطالعه این بود که DC ها را با گلیبوراید تیمار کرده و یک گروه از آنها را با انسولین پالس نماییم و TolDC ها را القا نموده و تاثیرات آنها را بر تمایز، بلوغ و بیان مارکر های التهابی و ضدالتهابی در DC ها بررسی نماییم و نهایتا توانایی TolDC ها را در عرضه ی انسولین به T سلها و پاسخ دهی آنها را بعد از کوکالچر با DC های گروه های مختلف ارزیابی نماییم.
مواد و روشها
پس از جدا کردن سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) با استفاده از تکنیک فایکول، مونوسیت ها از PBMC ها با روش MACS جدا شدند. مونوسیت ها با اضافه شدن سایتوکاین های granulocyte-macrophage colony-stimulating factor (GM-CSF) و interleukin-4 (IL-4) به سلول های DC نابالغ تبدیل شدند. DC های گروه تیمار (گروه دوم) و همچنین گروه DC های تیمار شده و پالس شده با انسولین به عنوان اتوآنتی ژن (گروه سوم) با داروی گلیبوراید تیمار شدند. انسولین نوورپید به DC های گروه سوم افزوده شد. بعد از 5 ساعت LPSو ATP به سلولهای تمام گروه ها افزوده شد. تاثیر تیمار با گلیبوراید و پالس شدن انسولین بر روی moDC ها با تکنیک فلوسایتومتری ارزیابی شد. از روش real-time PCR برای بررسی بیان ژن فاکتور های التهابی و ضد التهابی نه تنها در گروه های مختلف moDC ها بلکه در سلولهای T کوکالچر شده و همچنین برای ارزیابی سطح بیان فاکتورهای رونویسی در آنها استفاده گردید و همچنین به منظور بررسی سطح سایتوکاین های تولیدی از DC های گروه های مختلف و کوکالچر T سلها از روش الایزا استفاده گردید.
نتایج
یافته های ما نشان دادند که تیمار با گلیبوراید TolDC های مطلوب با سطح کاهش یافته ای از بیان مارکرهای مربوط به بلوغ و عرضه ی آنتی ژنی و همچنین میزان کاهش یافته ای از بیان سایتوکاین های التهابی و افزایش یافته ای از بیان سایتوکاین های ضدالتهابی را ایجاد می نماید که حتی به روش الایزا هم این تغییرات در سطح تولید سایتوکاین های مختلف توسط این DC ها تایید شد. در حالت پالس شده با انسولین، TolDC های القا شده آثار ضدالتهابی و مهاری تقویت یافته تری را نشان دادند. به علاوه، سلولهای T کوکالچر داده شده ویژگی های سلولهای T تنظیمی و TH2 را به جای TH1 با تغییر در سطح بیان فاکتور های رونویسی مربوطه و سایتوکاین های التهابی و ضد التهابی تولیدی نشان دادند که تایید کننده ی توانایی DC های تولروژنیک القا شده با استراتژی ما در القای تمایز T سلها به سمت T های تنظیمی می باشد.