نمایش پرونده ساده آیتم

dc.contributor.advisorبیله جان, عیسی
dc.contributor.advisorنقی پور, بهمن
dc.contributor.authorفتحی, نیما
dc.date.accessioned2024-09-22T09:34:09Z
dc.date.available2024-09-22T09:34:09Z
dc.date.issued1403en_US
dc.identifier.urihttps://dspace.tbzmed.ac.ir:443/xmlui/handle/123456789/71181
dc.description.abstractتاکنون آنالیز جامع شاخص های اپیدمیولوژیکی دایسکشن آئورت و اثرات آن ها بر میزان مرگ و میر بیماران در آذربایجان شرقی انجام نگرفته است، هدف این مطالعه بررسی میزان شیوع دایسکشن آئورت و شناسایی فاکتورهای دخیل در میزان مرگ و میر بیماران بود. روش ها و مواد: این مطالعه مقطعی از طریق بررسی پرونده های بیمارانی که بین سال های2017 تا 2021 تشخیص دایسکشن آئورت داشتند انجام شد. مرگ و میر ۳ ماهه بیماران از طریق برقراری تماس تلفنی پیگیری شد. در نهایت فاکتورهای مستقل تاثیر گذار در میزان مرگ و میر بیماران از طریق آنالیز رگرسیون لوجیستیک شناسایی شد. یافته ها: شیوع کلی بیماری ۳۵/۲ در هر صد هزار نفر بود. متوسط زمان شروع علایم تا مراجعه به بیمارستان، رسیدن به بیمارستان تا تشخیص، تشخیص تا شروع درمان و بستری در بیمارستان تا فوت بیماران به ترتیب 6، ،2 ،4 و 24 ساعت بود. میزان کلی مرگ و میر ۳ ماهه ۷/۴۸٪ بود. افزایش سن به عنوان یک فاکتور مستقل در افزایش میزان مرگ و میر شناسایی شد. بیماران دایسکشن DeBakey نوع III و یا مبتلا به هیپوتیروئیدی و بیماران درمان شده (جراحی یا دارویی) شانس مرگ و میر پایین تری داشتندen_US
dc.language.isofaen_US
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکیen_US
dc.subjectدایسکشن آئورتen_US
dc.subjectمطالعات اپیدمیولوژیکیen_US
dc.subjectمدیریت دایسکشن آئورتen_US
dc.subjectمیزان مرگ و میرen_US
dc.titleبررسی اپیدمیولوژیک ۵ ساله دایسکشن آئورت در سال های 2017 تا 2021 در بیمارستان شهید مدنی تبریزen_US
dc.typeThesisen_US
dc.contributor.supervisorفرید اعلایی, غلامرضا
dc.contributor.supervisorشهسواری نیا, کاووس
dc.identifier.docno6011675en_US
dc.identifier.callno11675en_US
dc.description.disciplineپزشکیen_US
dc.description.degreeدکترای عمومیen_US


فایلهای درون آیتم

Thumbnail

این آیتم در مجموعه های زیر مشاهده می شود

نمایش پرونده ساده آیتم