بررسی تاثیر تجویز سیلیمارین محیطی و مرکزی بر اختلال حافظه ناشی از هیوسین و پارامترهای استرس اکسیداتیو به روش آزمون احتراز غیرفعال در رتهای نر
چکیده
مقدمه : بیماري آلزایمر یک بیماري نورودژنراتیو است که بـا اختلالات عمیق عملکردهاي حافظه و شـناختی همـراه میباشد طوری که کاهش استرس اکسیداتیو، سیتوکین های التهابی، سرکوب آپوپتوز سلولی و تغییر در گیرنده های استروژن مکانیسم هایی هستند که مسئول محافظت عصبی توسط سیلیمارین هستند.هدف: بررسی تاثیر سیلیمارین محیطی و مرکزی بر اختلال حافظه ناشی از هیوسین و پارامترهای استرس اکسیداتیو به روش آزمون احتراز غیرفعال در رتهای نر می باشد.روش کار: برای ایجاد مدل آلزایمر از تزریق داخل صفاقی هیوسین با دوزmg/kg 5/0 استفاده شد. برای بررسی تاثیر سیلیمارین بر اختلال حافظه ناشی از هیوسین، سیلیمارین در سه دوز 50، 100 و 200 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و در یک گروه با دوز µg100 به ازای هر رت به روش i.c.v به مدت 5 روز همراه با هیوسین تزریق شد. جهت بررسی یادگیری و حافظه از شاتل باکس به روش احترازی غیرفعال استفاده گردید. بعد از اتمام مطالعات رفتاری جهت بررسی پارامترهای استرس اکسیداتیو ( MDA و TAC) خونگیری از قلب حیوانات انجام گرفت. یافته ها: تزریق سیلیمارین در دوزهای mg/kg 100 و mg/kg 200 به صورت i.p. و در دوز µg 100 به صورت i.c.v به طور معنی داری زمان ورود رتها را به محفظه تاریک شاتل باکس افزایش داد و موجب بهبود اختلال حافظه شد. تغییرات در سطح سرمی هر دو پارامتر MDA و TAC در گروه سیلیمارین i.c.v معنی دار بود ولی در گروههای سیلیمارین i.p. فقط در سطح TAC معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: نتایج حاکی از این بود که تزریق سیلیمارین چه به صورت i.c.v و چه به صورت i.p. به طور معنی داری باعث بهبود پارامترهای حافظه و یادگیری در رتهای نر می شود.