بررسی نقش سلولهای بنیادی خون دارای نشانگر c-kit بر مسیر سیگنالینگ TGF-β1 / SMAD و بیان کلاژن I ، فیبرونکتین و α-SMA در روند فیبروز کلیه رتهای نر دیابتیک نوع 2

Abstract

نفروپاتی به عنوان یک عارضه مهم در دیابت گزارش شده است. از آنجایی که استفاده از سلول‌‌های بنیادی می‌تواند سبب درمان و جلوگیری از پیشرفت عوارض دیابت نوع دو مخصوصا نفروپاتی گردد؛ لذا در این مطالعه بر آن شدیم که به تاثیر تزریق سلول‌های دارای نشانگر c-kit در روند فیبروز کلیه از طریق مسیر سیگنالینگ TGF-β1 / SMAD و کلاژن I و فیبرونکتین و α-SMA در بافت کلیه موشهای صحرایی دیابتی نوع دو بپردازیم. روش کار: 50 رت نر نژاد Wistar در محدوده وزنی 200-250 گرم طبق گروه‌های زیر مورد بررسی قرار گرفت: ۱) گروه کنترل ۲) گروه دیابتی ۳) گروه دیابتی و تزریق C-kit+ ۴) گروه دیابتی و تزریق C-kit-. القای دیابت نوع ۲ از طریق رژیم غذایی با چربی بالا و به دنبال آن ‌یک دوز تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ( mg/kg۳۵) انجام شد. گروه‌های 3 حدود 50 میکرولیتر بافر فسفات حاوی 105×3 عدد سلول c-kit+ و گروه 4 همین میزان سلول C-Kit- دریافت نمود. پس از اتمام مداخلات و القای بیهوشی عمیق، کلیه راست از بدن حیوان خارج‌ و برای تعیین میزان بیان پروتئین های TGF-β1،;کلاژنI، فیبرونکتین و α-SMA به روش وسترن بلات فریز شدند. کلیه چپ نیز جهت مطالعه بافت شناسی ماسون تریکروم در فرمالین 10 % قرار داده شد. یافته¬ها: دیابت موجب افزایش سطح TGF-β1، کلاژن I ، α-SMA فیبرونکتین، SMAD 2/3 و SMAD 7 در بافت کلیه رت‌های نر در مقایسه با گروه کنترل گردید. تزریق سلول‌های C-Kit مثبت باعث کاهش سطح این فاکتورها در موش‌های دیابتی گردید. سلول‌های C-Kit منفی نیز به جز فیبرونکتین که اثر کاهشی معناداری داشت، در سایر موارد تاثیری نداشت. در همه موارد به جز فیبرونکتین بین سلول‌های C-Kit مثبت ومنفی، اختلاف فاحش نبود. اثر کاهشی سلول‌های C-Kit مثبت بر فیبرونکتین در مقایسه با C-Kit منفی ، بسیار قابل ملاحظه بود. نتایج بافت شناسی نیز بر این نتایج مهر تایید زد.