ارتباط مقادیر کورتیزول بزاقی با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی: مرور نظام مند و فراتحلیل
چکیده
مقدمه: اختلالات گیجگاهی فکی (TMD) نشان دهنده بیماری های مختلف مربوط به مفصل گیجگاهی فکی (TMJ)، عضلات جونده و ساختارهای مرتبط است. درد عموماً مشخصه اصلی TMD است و این بیماران اغلب از درجات قابل توجهی از استرس در زندگی روزمره خود رنج می برند. بیماران مبتلا به TMD معمولاً دارای استرس روانی به عنوان یک عامل محرک مهم هستند. بیماران با سطوح استرس بالاتر بیشتر مستعد ابتلا به براکسیسم و اختلالات TMJ هستند. ترشح کورتیزول اضافی در بیماران TMD با پاسخ معیوب به استرس نشان داده شده است. مطالعات متعددی نشان داده اند که بین سطح کورتیزول بزاق و TMD همبستگی مثبتی وجود دارد. هدف از این مرور سیستماتیک بررسی رابطه بین سطح کورتیزول بزاقی و اختلالات مفصل گیجگاهی فکی است.
روشها و مواد: جست و جوی سیستماتیک متون بدون محدودیت در تاریخ شروع انتشار تا اکتبر 2022 با استفاده از چهار پایگاه داده الکترونیکی اصلی PubMed، Web of Science، Scopus و Embase طبق دستورالعمل‌های PRISMA انجام شد. فقط مطالعات مورد شاهدی در این مطالعه گنجانده شد. چک لیست ارزیابی انتقادی موسسه Joanna Briggs برای مطالعات مورد-شاهدی برای ارزیابی مقالات انتخاب شده استفاده شد.
یافته ها: از 1173 مقاله یافت شده در جستجو، 23 مطالعه واجد شرایط ورود به مطالعه بودند و 18 مطالعه متاآنالیز شدند. در مجموع 696 بیمار TMD و 785 کنترل وارد مطالعات شده بودند. متاآنالیز نشان داد که کورتیزول بزاقی در بیماران TMD به طور قابل توجهی بالاتر از گروه کنترل است. متارگرسیون نشان داد که با افزایش سن در آزمودنی‌های مورد مطالعه، تفاوت میانگین کورتیزول بزاقی بین دو گروه به‌طور معنی‌داری کاهش می‌یابد.
نتیجه گیری: سطح کورتیزول بزاقی در بیماران مبتلا به TMD به طور قابل توجهی بالاتر از گروه شاهد است. با این حال، به دلیل درجه بالای ناهمگونی بین مطالعات، مطالعات با کیفیت بالای بیشتری برای تایید رابطه مورد نیاز است.