بررسی اثر فراکسیون اسیدهای چرب آزاد سرمی دیابت نوع 2 بر ویژگی های بنیادینگی سلول های بنیادی مزانشیمی

Abstract

دیابت ملیتوس در اثر کمبود ترشح انسولین یا مقاومت به انسولین ایجاد می شود که موجب دیس لیپیدمی می شود. سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان (AdMSCs) برای فرآیند بازسازی بافت‌های بالغ حیاتی هستند. از آنجایی که ظرفیت بازسازی در دیابت ملیتوس مختل میشود، این مطالعه با هدف بررسی اثر اسیدهای چرب آزاد سرم دیابتی بر روی ویژگی های بنیادینگی سلول‌های AdMSC در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. روش کار و مواد: AdMSCs از بافت چربی شکمی یک فرد جوان، سالم و بدون هیچ بیماری زمینه ای جدا شد. سپس از سرم 7 بیمار خانم مبتلا به دیابت نوع 2 و 8 خانم غیردیابتی به عنوان گروه کنترل در محدوده سنی یائسگی تا حداکثر 65 سال سرم pooled تهیه شد. AdMSCs با انواع سرم های آماده شده شامل سرم تام دیابتی و غیر دیابتی، سرم لیپید زدائی شده دیابتی و غیر دیابتی، سرم کونژوگه شده با FFA دیابتی و غیر دیابتی و اسید اولئیک خالص تیمار شد. ساختمان FFA با استفاده از تکنیک کروماتوگرافی گاز- مایع مورد آنالیز قرار گرفت. بیان مارکرهای بنیادینگی شامل CD90و CD49e با استفاده از تکنیک ریل تایم PCR مورد آنالیز قرار گرفت. میزان تکثیر سلولی با تکنیک BrdU assay مورد سنجش قرار گرفت. این مطالعه با کد اخلاقی (No. IR.TBZMED.REC.1398.659) مورد تائید قرار گرفت. یافته ها: سطح اولئات در DS (diabetic serum) در مقایسه با NDS(non-diabetic serum) به طور قابل توجهی بالاتر است (4/1 برابر، 0.05>P). در مقایسه با NDS، DS به طور قابل توجهی بیان CD49e را کاهش داد (به ترتیب 24/0± 4/0 در مقابل 43/.0 ± 05/1 ، 0.05>P ). با این حال تفاوت معنی داری در بیان CD90 بین گروه ها مشاهده نشد. در مقایسه با NDFS (سرم لیپید زدائی شده غیر دیابتی کونژوگه با FFA غیر دیابتی)، DFS (سرم لیپید زدائی شده غیر دیابتی کونژوگه با FFA دیابتی) به طور قابل توجهی بیان CD49e و CD90 را کاهش داد (به ترتیب 08/0 ± 14/4 در مقابل 46/0 ± 2/6، 0.05>P و 17/0± 34/1 در مقابل 05/0 ± 74/2، 0.05>P). علاوه بر این، DFS به طور قابل توجهی میزان تکثیر AdMSCها را در مقایسه با NDFS کاهش داد (0/1±68/0% در مقابل 65/0± 36/105%، 0.05>P).