مقایسه میزان بیان ژن های NFAT-c2 و PPARγ در بافت توموری و مارژینال بیماران مبتلا به سرطان ریه

Abstract

سرطان ریه یکی از رایج‌ترین سرطان¬ها در سطح جهان بوده و از نظر شیوع رتبه¬ی سوم را در بین سرطان¬های دیگر دارا می¬باشد. فاکتورهای رونویسی، به عنوان آخرین عضو از مسیرهای پیام¬رسان دخیل در تنظیم چرخه‌ سلولی و آپوپتوز، نقش کلیدی و مهمی را در پروسه سرطان‌زایی انواع مختلفی از بدخیمی‌ها ایفا می¬کنند. NFATc2 و PPAR γ دو فاکتور رونویسی هستند که نقش داشتن آنها در سرطان ریه طی مطالعات قبلی تایید شده است. در همین راستا در مطالعه حاضر، تغییر سطح بیان نسبی این ژن ها طی پدیده¬ی کارسینوژنز آنالیز شده و ارتباط بیان نسبی این ژن¬ها با اطلاعات کلینیکوپاتولوژیکی بیماران نیز مورد بررسی قرار گرفت. روش¬ها: طی پروسه¬ی جراحی بیماران مبتلا به سرطان ریه، مجموعه‌ای از40 بافت توموری و بافت نرمال حاشیه‌ای متناسب جمع‌آوری شد. بعد از استخراج RNA تام، روش Real-time PCR برای ‌بررسی تغییرات بیان ژن¬های NFATc2 و PPARγ استفاده شد. تفاوت در سطح بیان mRNA¬¬ این ژن‌ها و همچنین ارتباط با ویژگی¬های کلینیکوپاتولوژیک بیماران با آزمون¬های آماری مناسب بررسی شد. در آزمون های آماری 05/0Pvalue< معنی دار تلقی شد. یافته ها: سطح بیان نسبی ژن NFATc2 در بافت‌های توموری نسبت به بافت های سالم حاشیه‌ای کاهش نشان داد) 0.0011=Pvalue). سطح بیان نسبی ژن PPAR γ نیز در بافت‌های توموری نسبت به بافت سالم کاهش نشان داد، و این کاهش بیان در بازه¬ی اطمینان تعیین شده معنی داری بود. [0001/0Pvalue< ] بین تغییرات بیان ژن NFATc2 و PPAR γ و ویژگی های کلینیکوپاتولوژیکی بیماران نیز ارتباط معنی داری مشاهده نشد (05/0Pvalue˃).