بررسی محلولیت کلوتریمازول در سیستم کوسولوانسی پروپیلن گلیکول + آب

Abstract

مقدمه: کلوتریمازول مشتق ایمیدازولی با طیف وسیعی از فعالیت ضد قارچی است. فراهمی زیستی داروها از جمله کلوتریمازول به خواص فیزیکی و شیمیایی آنها از جمله چربی دوستی و محلولیت در محیط‌های فیزیولوژیک بستگی دارد. با توجه به محلولیت پایین کلوتریمازول در آب، افزایش حل پذیری آن حایز اهمیت است. علاوه بر کارهای تجربی برای اندازه گیری محلولیت یک دارو در مخلوط حلالها، روش‌های تئوری مختلفی برای همبسته کردن خواص فیزیکوشیمیایی ارائه شده است. از بین این روشها، مدل جویبان-آکری مدلی ساده و با قدرت پیش بینی بالا در محدوده ی وسیعی از دماها و ترکیب حلالها می باشد.هدف: اندازه گیری محلولیت داروی کلوتریمازول در سیستم پروپیلن گلیکول + آب در بازه دمایی ۲۹۳.۲ تا ۳۱۳.۲ کلوین و همبستگی داده‌های به دست آمده با معادله‌های ریاضی از اهداف این مطالعه می باشد.روش کار: در این مطالعه از روش شیک فلاسک استفاده شد. به این صورت که مقدار مازاد دارو به ویال‌های حاوی پروپیلن گلیکول و آب در کسرهای جرمی خاص اضافه شد. پس از گذشت 48 ساعت محلول رویی سانتریفیوژ،رقیق‌سازی و مقدار جذب آن در طول موج 260 نانومتر ثبت گردید. نهایتا غلظت محلول‌های اشباع با استفاده از منحنی کالیبراسیون محاسبه شد. این پروسه برای ۵ دما تکرار و داده‌های حاصل با تعدادی مدل‌های محلولیت برازش گردید.یافته ها: با افزایش دما وغلظت کمک حلال پروپیلن گلیکول محلولیت داروی کلوتریمازول افزایش می یابد. به گونه ای که بیشترین محلولیت در پروپیلن گلیکول خالص ودمای273 کلوین مشاهده می شود.نتیجه:داده‌های به دست آمده نشان می دهد پروپیلن گلیکول کمک حلال مناسبی برای افزایش محلولیت کلوتریمازول است. علاوه بر این داده‌های حاصل، همبستگي خوبي با مدل‌های کوسولوانسی دارد و درصد خطای پیش بیني به دست آمده بیانگراین است که قدرت پیش بیني مدل در يک محدوده قابل قبول مي باشد.