مقایسه انسزیون میلارد با انسزیون چرنی در جراحی های ژنیکولوژی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی سه سو کور
چکیده
جراحی¬های ژنیکولوژی یکی از شایع¬ترین جراحی¬ها می¬باشد. انتخاب نوع برش برای جراحی به فاکتورهای مختلفی از جمله ترجیح جراح و مهارت، ترجیح بیمار، اندیکاسیون جراحی، پاتولوژی زمینه¬ای، تشخیص بدخیمی یا شک به آن، اسکار جراحی قبلی و کوموربیدیتی ¬های همراه بیمار بستگی دارد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه انسیزیون میلارد با انسیزیون چرنی در جراحی های زنان می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی سه سو کور، زنان تحت هیسترکتومی به دلایل خوش خیم از بهمن ماه 1398 به مدت یک سال وارد مطالعه شدند. ۶۰ بیمار کاندید جراحی های الکتیو ژینکولوژی در دو گروه برش میلارد و برش چرنی بررسی شدند. روش و مراحل جراحی هر دو انسزیون با تکنیک مشابه در هر گروه انجام شد. همه جراحی ها توسط یک جراح عضو هیئت علمی همراه با دستیار انجام شد. همه بیماران تحت بیهوشی عمومی استاندارد قرار گرفتند. بعد از انجام انسزیون میلارد و چرنی در دیواره شکم، مراحل هیسترکتومی به روش استاندارد ادامه یافت. متغیرهای حین جراحی شامل مدت زمان برش جراحی تا ورود به حفره شکم، حجم خونریزی و طول مدت جراحی در فرم شرح عمل ذکر شدند. دیستانسیون شکم بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت. درد پس از جراحی با مقیاس VAS و نیز استفاده از آنالژزیک بعد از جراحی بررسی شد. مشخصات بیماران شامل سن، گراوید، پاریته و سابقه جراحی قبلی یادداشت شدند. بیمار در روز 10 پس از عمل و سپس تا سه ماه بعد از عمل به صورت ماهانه تحت follow up قرار گرفتند و عوارضی از جمله عوارض زخم (هماتوم، عفونت، باز شدن زخم)، هرنی انسزیونال، درد پس از جراحی و بستری مجدد به علت عوارض عمل بررسی شدند.
یافته ها: میانگین سن بیماران مورد مطالعه ۷۲/۴۶ سال بوده است. شایع ترین سابقه جراحی شکمی قبلی در بیماران مورد مطالعه مربوط به سزارین با فراوانی ۶/۴۱ درصد بود. شایع ترین اندیکاسیون جراحی در بیماران مورد مطالعه در تحقیق حاضر مربوط به AUB با فراوانی ۳/۴۸ درصد بوده است. تفاوتی بین دو برش میلارد و چرنی از نظر زمان کل جراحی مشاهده نشد؛ ولی به طور معنی داری حجم خونریزی در بیماران گروه برش میلارد بالاتر از چرنی بود (۶۶/۵۰۶ میلی لیتر در مقابل ۳۱/۴۲۹ میلی لیتر؛ ۰۳۱/۰p=). مقایسه غلظت هموگلوبین پس از جراحی در بیماران مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری نداشت ولی میزان هموگلوبین در بیماران گروه برش میلارد پایین تر بوده است. به طور معنی داری شدت درد بیماران در هر دو گروه پس از ۳ روز کاهش پیدا کرده است و از سوی دیگر شدت درد در روز های اول بعد از عمل بیماران در گروه برش چرنی به طور معنی داری بالاتر از گروه برش میلارد بوده است. همچنین در تحقیق حاضر به طور معنی داری میانگین تعداد دفعات دریافت داروی آنالژزیک در بیماران گروه برش میلارد کمتر از چرنی بوده است (۸۳/۲ در مقابل ۰۶/۴؛ ۰۰۱/۰p=).