بررسی اثرات کورکومین در بیماری انسدادی مزمن ریوی با رویکرد محاسبات زیستی
چکیده
مقدمه: با توجه به آمار روزافزون بیماری COPD، تشخیص و درمان به‌موقع بیماری می‌تواند از تحمیل هزینه‌های سنگین این بیماری بر نظام سلامت کشورها بکاهد. ازاین‌رو به‌وسیله روش‌های محاسبات زیستی می‌توان مسیرهای سیگنالینگ و ژن‌های درگیر در این بیماری را به دست آورده و از این اطلاعات در جهت طراحی داروها و سایر روش‌های درمانی استفاده کرد. در این تحقیق ما تأثیر کورکومین بر این بیماری را بررسی کرده و از طریق محاسبات زیستی به ژن‌های دخیل در این بیماری و مسیرهای سیگنالینگ رسیدیم. هدف: هدف ما در این پژوهش پیدا کردن ژن‌هایی است که کورکومین به‌وسیله آن‌ها اثر خود را اعمال می‌کند و می‌تواند باعث حفظ عملکرد کورتیکوراستروئید ها در برابر عوامل اکسیدکننده شود. با پیدا شدن ژن‌های دخیل در بیماری می‌توان دقیقاً مسیرهایی که کورکومین به‌وسیله آن ایجاد اثر می‌کند را پیدا کرد. از این اطلاعات به‌دست‌آمده می‌توان در جهت استفاده از سایر مواد دارویی که از این مسیرها ایجاد اثر می‌کنند بهره برد و عوارض دارویی را به حداقل ممکن رساند.روش کار: در این تحقیق مجموعه‌ای از نمونه‌های سالم (با/بدون کورکومین) و رادیکال‌های آزاد اکسیژن(با/بدون کورکومین) به‌عنوان ورودی مسئله در نظر گرفته می‌شود. این مجموعه داده‌ها، داده‌های بیان mRNA می‌باشند. درنهایت الگوریتم‌های آماری در استخراج ژن‌های معنی‌دار مؤثر به‌عنوان نشانگر زیستی برای بررسی تأثیرات کورکومین بر مسیرهای سیگنالینگ در بیماری انسداد مزمن ریوی به کار می‌روند.
نتایج: نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که ژن‌هایی که درنهایت به‌عنوان مهم‌ترین ژن‌ها به‌دست‌آمده‌اند با استناد به مقالات دیگر در بیماری COPD مؤثر بوده و در بین گروه‌های مقایسه شده بیشترین تعداد ژن‌های متفاوت بیان‌شده در گروه‌ها مربوط به گروه شماره 6 می‌باشد که با توجه به‌عنوان ژن‌های مقایسه شده قابل توجیه است.
بحث: داده‌های به‌دست‌آمده نشان داد که ژن‌هایی که درنهایت به‌عنوان تأثیرگذارترین ژن‌ها در هر گروه هستند، در سایر تحقیقات هم به لحاظ تأثیرگذاری در این بیماری ثابت‌شده می‌باشند و شبکه‌های ارتباطی پروتئین-پروتئین هم بین آن‌ها برقرار می‌باشد.