مقایسه تاثیر پماد استریل چشمی تتراسایکلین به عنوان مکمل دبریدمان مکانیکال با دبریدمان مکانیکال به تنهایی در درمان پری ایمپلنتیتیس
Abstract
مقدمه: پری ایمپلنتیت یک بیماری عفونی است که بر بافت اطراف ایمپلنت های دندانی تأثیر می گذارد و با علائم التهابی بالینی و از بین رفتن غیر قابل جبران استخوان نگهدارنده بروز می کند. چندین روش کمکی برای پاکسازی در درمان جراحی پری ایمپلنتیت، از جمله استفاده از سالین یا مواد شیمیایی و درمان فتودینامیکی استفاده شده است. تتراسایکلین آنتی بیوتیکی است که در درمان پریودنتیت کاربرد موثری داشته و نشان داده شد که بر روی باکتری های آن موثر است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر پماد استریل چشمی تتراسایکلین به صورت موضعی به عنوان مکمل دبریدمان مکانیکال با دبریدمان مکانیکال به تنهایی در درمان پری ایمپلنتیتیس می باشد.
مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سو کور تعداد 32 بیمار (هر گروه ۱۶ بیمار) که مبتلا به پری ایمپلنتیتیس هستند توسط کاربرد پماد استریل چشمی تتراسایکلین یه صورت موضعی درمان شدند. بیماران با سن 20 سال و بالاتر که مبتلا به پری ایمپلنتیتیس و حداقل دارای 1 ایمپلنت با PD> mm ۶ همچنین با BOP مثبت و از نظر رادیوگرافیک هم دچار تحلیل استخوان می باشد وارد مطالعه شدند. چهار یافته کلینیکی شامل mPI (modified plaque index)، PD (probing pocket depth)، mBI (modified bleeding index) و CAL (clinical attachment level) در ابتدای مطالعه و طی فالو های ۳ و ۶ ماهه اندازه گیری گردید.
یافته ها: نتایج مطالعه با استفاده از آزمون Student's t Test نشان داد میزان متغیرهای مورد مطالعه (میزان کاهش PD در گروه مداخله بعد از ۳ و ۶ ماه به ترتیب ۹۲/۰ ± ۰۶/۲ میلی متر و ۲۰/۱ ± ۵۶/۳ میلی متر و در گروه کنترل به ترتیب برابر ۰۸/۱ ± ۳۷/۱ میلی متر و ۰۲/۱ ± ۶۲/۲ میلی متر؛ میزان کاهش mPI در گروه مداخله به ترتیب ۹۱/۰ ± ۱۸/۱ و ۸۹/۰ ± ۴۳/۱ و در گروه کنترل به ترتیب ۷۳/۰ ± ۰۰/۱ و ۸۸/۰ ± ۶۲/۱؛ و میزان کاهش mBI در گروه مداخله به ترتیب ۴۶/۰ ± ۴۲/۰ و ۲۸/۰ ± ۵۲/۰ و در گروه کنترل به ترتیب ۲۹/۰ ± ۱۹/۰ و ۱۱/۰ ± ۲۹/۰ بود) بعد از ۳ و ۶ ماه اختلاف معنی داری داشته اند. در تمامی نمونه ها در دو گروه میزان CAL قبل و بعد از درمان ثابت بود و تفاوت آماری معنی داری نداشت (۰۵/۰p>). همچنین آزمون Paired-Sample t Test نشان داد نتایج به دست آمده در دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشتند هر چند که در گروه مداخله (استفاده از پماد چشمی) نتایج به دست آمده را بهتر نموده بود. براساس آزمون Repeated Measure ANOVA بین دو گروه تغییرات متغیرهای mPI، mBI و PD در زمان های پیگیری تفاوت آماری معنی داری مشاهده گردید ولی CAL بین دو گروه در زمان های مطالعه تفاوت آماری معنی داری نداشت.
نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از پماد تتراسایکلین استریل چشمی می تواند درمان کمکی در بهبود و ارتقا نتایج به دست آمده از دبریدمان مکانیکی در درمان پری ایمپلنتیتیس باشد.