بازتاب متقابل احساس تنهایی، رضایت وکیفیت زندگی زنان سالمند متاهل و غیرمتاهل شهر تبریز
چکیده
مقدمه: همزمان با افزایش کمیت سالمندان توجه به کیفیت زندگی، رضایت از زندگی و کاهش احساس تنهائی سالمندان و شناسائی عوامل موثر بر آن جهت سیاستگذاری های جامع و صحیح برای این قشر از افراد جامعه از اهمیت زیادی برخوردار است.
هدف: پژوهش حاضر به تعیین رابطه متقابل احساس تنهایی، رضایت وکیفیت زندگی زنان سالمند متاهل و غیرمتاهل شهر تبریز پرداخته است.
روش کار و مواد: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش مقطعی بود که بر روی 384 نفراز زنان سالمند متاهل و غیر متاهل شهر تبریز در سال 1399 انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه های استاندارد سنجش احساس تنهائی (UCLA) ، سنجش رضایت از زندگی(The Riverside Life Satisfaction Scale) و سنجش کیفیت زندگی (EQ-5D-5L) گردآوری شد. تجزیه و تحلیل داداه ها با استفاده از نرم افزار 25spss انجام شد. برای مقایسه بین میانگین از آزمون تی و تحلیل واریانس و برای ارزیابی ارتباط از طریق آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی استفاده شد.
یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد میانگین و انحراف معیار نمره کیفیت زندگی در زنان سالمند متاهل و غیرمتاهل به ترتیب 30/23، 83/1 و 76/20، 94/1 بود. میانگین و انحراف معیار نمره رضایت از زندگی در زنان سالمند متاهل و غیرمتاهل به ترتیب 52 /30 ، 93/4 و 95/16 ، 57/ 5 بود. میانگین و انحراف معیار نمره احساس تنهائی در زنان سالمند متاهل و غیرمتاهل به ترتیب50/27 ، 14/5 و 80/48 ، 12/10 بود. بجز وضعیت تاهل متغیرهای مختلفی از جمله سن، میزان تحصیلات، میزان درآمد، وضعیت سلامتی نیز در ارتقاء کیفیت زندگی و رضایت از زندگی و کاهش احساس تنهائی در زنان سالمند نقش داشتند. و بین آنها ارتباط معنی داری وجود داشت(001/0=p). همچنین بین احساس تنهایی، رضایت از زندگی و کیفیت زندگی در زنان سالمند متاهل و غیر متاهل نیز رابطه معنی داری وجود داشت(001/0=p). یعنی با افزایش کیفیت زندگی، رضایت از زندگی در آنها افزایش یافته و میزان احساس تنهائی کاهش می یافت.
نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش با توجه به سطح پایین کیفیت زندگی و رضایت از زندگی و افزایش احساس تنهایی در میان زنان سالمند تنها، این گروه به عنوان گروه های آسیب پذیر مورد بررسی قرار گرفته و مداخلات لازم به منظور ارتقای سبک زندگی و سلامت آنها از طریق ایجاد شبکه های ارتباطی مجازی و غیر مجازی باید در دستور کار برنامه ریزان قرار گیرد.