بررسی اثر ترکیبی Dimethyl fumarate و Ruxolitinib در درمان آنسفالیت خود ایمن تجربی (EAE) به عنوان مدل حیوانی بیماری مالتیپل اسکروزیس (MS)
چکیده
(مالتیپل اسکلروزیس) و مدل حیوانی آن، انسفالومیلیت خود ایمن (EAE)، رایج ترین بیماری خودایمن مزمن در افراد جوان بوده که با ایجاد التهاب و دمیلینه شدن سیستم عصبی مرکزی شناخته می شود. پاتوژنز بیماری ام اس بسیار پیچیده است و بسیاری از جنبه هاي مختلف سیستم ایمنی از جمله سلول های TCD4+، TCD8+ و B ها در بروز آن دخالت دارند.درگیر می باشند. از جمله لنفوسیت های T CD4+ درگیر در بیماری می توان به لنفوسیت های Th17 تولید کننده IL-17 اشاره کرد. بالانس Th17/Treg در بیماریهای خودایمن شامل MS نقش مهمی دارد و در این مطالعه ما اثر درمانی همزمان دو ترکیب Ruxolitinib و DMF که قادر به تغییر در این بالانس هستند را بر روی موشهای EAE بررسی کردیم.
مواد و روش ها: ما در این مطالعه با القا مدل موشی EAE، اثر ترکیبی دو داروی DMF و Ruxolitinib را در کاهش شدت بیماری و التهاب مورد ارزیابی قرار دادیم. موش ها به مدت 14 روز تحت درمان با داروها قرار گرفتند. پس از این مدت موش ها با رعایت اصول اخلاقی کشته شده و بافت های مغز، طناب نخاعی و طحال جهت ارزیابی جدا گردید. در ابتدا تاثیر دارو ها از نظر کاهش شدت التهاب و کاهش میزان دمیلینه شدن مورد ارزیابی قرار گرفت. بافت های جدا شده همچنین از نظر بیان ژن، سطوح سایتوکاین و تعداد سلول های التهابی بررسی شدند.
یافته ها: داروهای Dimethyl fumarate و Ruxolitinib به طور قابل توجهی شدت التهاب و میزان دمیلینه شدن را کاهش می دهند. تعداد سلول های التهابی Th17 و سایتوکاین های ترشح شده از این سلول ها بعد درمان ترکیبی کاهش می یابد در حالیکه افزایش جمعیت سلول های Treg و سطوح سایتوکاین های ضد التهابی بعد درمان گزارش شد.