بررسی تاثیر استفاده از افزایش دما و پلی اتیلن گلیکول در بازده تخلیص آلبومین از پلاسمای بدون کرایو (CPP)
چکیده
مقدمه: پلاسماي انساني منشا پروتئین‌ها و آنزيم هاي متفاوتي میباشد که داراي اثرات دارويي متفاوتی می‌باشند. از اين داروها می‌توان فاکتورهای انعقادی هشت و نه، ایمونوگلوبولین ها و آلبومين را نام برد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر استفاده از افزایش دما و پلی اتیلن گلیکول در بازده تخلیص آلبومین از پلاسمای بدون کرایو (CPP) میباشد.
مواد و روش‌ها: CPP به صورت فریز شده تهیه‌شده و بعد از دفریز کردن برای انجام آزمایش‌ها الیکوت شد. ابتدا تاثیر درصدهای مختلف پلی اتیلن گلیکول‌های 4000، 6000، 8000 و 10000 کیلودالتون در جداسازی آلبومین بررسی شده و درصدهای با نتایج قابل قبول جهت بررسی تاثیر حرارت انتخاب شد. با توجه به اینکه پایداری آلبومین نسبت به حرارت حدود 60 درجه سانتیگراد بوده، ولی اغلب پروتئین‌ها قبل از رسیدن به این دما دناتوره می شوند؛ لذا استفاده از افزایش دما به روش بنماری نیز بطور مستقل، در میزان جداسازی آلبومین بررسی شد. نمونه ها در دماهای 37 تا 65 درجه سانتیگراد قرار داده شدند. در مرحله پایانی دما و پلی اتیلن گلیکول انتخاب شده در درصدهای معین شده برای تعیین بهترین تاثیر در جداکردن آلبومین از پروتئین های دیگر بطور تلفیقی اعمال شد. برای بررسی الگوی رسوب پروتئین‌ها و به‌ویژه آلبومین، از روش الکتروفورز تک بعدی روی ژل 8درصد پلی اکریلامید (SDS-PAGE) استفاده شد.
یافته‌ها: با توجه به نتایج، پلی اتیلن گلیکول 8000 بهترین جرم مولی و دمای ۵۰ درجه سانتیگراد بهترین دما جهت تخلیص آلبومین از CPP بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتايج حاصل از اين مطالعه، بهترین دما و جرم مولی پلی اتیلن گلیکول در تخلیص آلبومین از CPP، ادغام دمای ۵۰ درجه سانتیگراد و پلی اتیلن گلیکول 8000 کیلودالتون در درصدهای 15 تا 22 میباشد.