تعادل کار و زندگی ارتباط آن با رضایت زندگی و بارکاری پرستاران بخش اورژانس مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تبریز 1398-1397

Abstract

چکیده: مقدمه: با توجه به این که پرستاران مهمترین وعمده ترین گروه ارایه خدمات سلامت می باشند، لذا نیاز است رضایت آنها نیز مدنظر باشد. لذا در این مطالعه، بر آن شدیم میزان و ارتباط تعادل کاروزندگی با رضایت زندگی و بار کاری پرستاران شاغل در اورژانس را مورد مطالعه قرار دهیم. هدف: مطالعه حاضر به ‌منظور تعیین ارتباط بین تعادل کار-زندگی با رضایت زندگی و بارِکاری در پرستاران بخش اورژانس انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر مطالعه‌ای توصیفی-همبستگی است. نمونه‌ مورد مطالعه شامل 205 پرستار شاغل در بخش‌های اورژانس بیمارستان‌هاي شهر تبریز در سال 1398-1397 بود که با روش نمونه‌گیری طبقه‌ بندی‌شده (سهمیه‌ای) انتخاب شدند. ابزارها شامل پرسشنامه تعادل کاروزندگی JeremyHayman، مقیاس رضایت از زندگی SWLS، پرسشنامه بارِکاری (NASA TLX)استفاده شد که همه‌ي این ابزارها از پایایی و روایی مناسبی برخوردار بودند. تحلیل داده‌ها، با آزمون‌های توصیفی، رگرسیون و پیرسون ، با استفاده از نرم‌افزار Spss 23 انجام گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که مقایسه متغیر تعادل کار-زندگی، رضایت از زندگی و بارِکاری برحسب جنسیت تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید (p>0.05). همچنین مقایسه میانگین برحسب بیمارستان محل اشتغال نیز تفاوت معنی‌داری با توجه به متغییرهای مطالعه، در بین گروه‌ها وجود نداشت (p>0.05). بین متغیر بارِكاری با متغیرهای تعادل کار و زندگی و رضایت از زندگی، رابطه معنی‌داری یافت نشد (p>0.05). نتیجه‌گیري: با توجه به افزایش بارِکاری پرستاران و همچنین کاهش رضایت از زندگی و تعادل کار–زندگی لازم است تا مدیران نظام سلامت در جهت افزایش عملکرد نیروی انسانی توجه بیشتری این به مقوله‌ها داشته باشند و از آن در جهت منابع و نیل به اهداف سازمانی و اجتماعی و اهداف فردی کارکنان بهره‌برداری شایسته‌ای به عمل آورند.