اثر آسیب نخاعی بر یادگیری مهارت حرکتی، ریتم های مغزی و میزان دوپامین در قشر حرکتی اولیه موش های صحرایی نر
چکیده
در این مطالعه برآن شدیم تا اثر مدل ضربه ای آسیب نخاعی توراسیک را بر فعالیت ریتمیک، تغییرات بیوشیمیایی سیستم دوپامینرژیک در قشر حرکتی اولیه(HLA و FLA) و همچنین یادگیری مهارت حرکتی اندام فوقانی بسنجیم.
مواد و روش ها: 24 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، لامینکتومی و آسیب نخاعی در سطح T10 نخاع تقسیم شدند. فعالیت سیگنال های مغزی و عملکرد مهارت حرکتی به مدت شش روز متوالی به ترتیب با استفاده از ثبت پتانسیل موضعی(LFP) و آزمونskilled forelimb reaching task” “ سنجیده شدند. سطوح دوپامین و میزان بیان گیرنده های D1 و D2 در نواحی HLA و FLA، به ترتیب با استفاده از الایزا و وسترن بلات اندازه گیری شد.
یافته ها: نتایج الکتروفیزیولوژی در شرایط استراحت(HLA و FLA) و شرایط آزمون مهارت حرکتی(FLA) نشان از افزایش پایدار قدرت LFP در موش های صحرایی گروه آسیب نخاعی در مقایسه با موش های صحرایی سالم داشت. عملکرد مهارت حرکتی و نرخ یادگیری گروه آسیب نخاعی در مقایسه با موش های صحرایی سالم ضعیف تر بود. تجزیه و تحلیل بیوشیمیایی نواحی HLA و FLA نشان داد که سطوح دوپامین و گیرنده های D1 و D2 به دنبال آسیب نخاعی کاهش می یابد.