شادکامی و ارتباط آن با فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی پرستاران در مراکز آموزشی درمانی شهر تبریز در سال 1397

Abstract

چکیده: مقدمه: حس ذهنی خوب بودن در مورد تمام حرفه ها دارای اهمیت است. شرایط دشوار کاری پرستاران می تواند تأثیر زیادی بر رفاه عاطفی پرستاران و توانایی آنها در عملکرد و ارائه مراقبت داشته باشد. فرسودگی شغلی، واکنشی روانی است که به دلیل وجود منبع مداومی از استرس در محیط کار، در افراد بروز می کند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین شادکامی و ارتباط آن با فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی در پرستاران مراکز آموزشی- درمانی شهر تبریز بود. روش انجام کار: این مطالعه ی توصیفی همبستگی در سال 1397 در مورد 344 نفر از پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی شهر تبریز انجام یافت. نمونه گیری به روش تصادفی طبقه ای متناسب با حجم انجام گرفت. جمع-آوری داده ها براساس پرسشنامه چهار قسمتی (اطلاعات جمعیت شناختی، فرسودگی شغلی و شادکامی آکسفورد، عملکرد شغلی) انجام یافت. داده ها با استفاده از21spss.v و با روش های آمار توصیفی(میانگین، انحراف معیار و فراوانی نسبی) و آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه ، آزمون های کای دو T-test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره شادکامی در مطالعه حاضر2/64 ±5/11 بدست آمد که نشان از سطح متوسط شادکامی در پرستاران مورد مطالعه دارد. رابطه معنی داری بین شادکامی با درک فرد از وضعیت سلامتی خود، سابقه بیماری، سمت فرد، نوع استخدام، فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده درباره تاثیر معکوس فرسودگی شغلی بر شادکامی و تاثیر مستقیم شادکامی با عملکرد شغلی پیشنهاد می شود مدیران با تلاش جهت کاهش اضطراب و افسردگی و سایر عواطف منفی مرتبط با فرسودگی به منظور افزایش رضایت شغلی، بتوانند در رشد شادکامی پرستاران استفاده نمایند.