دیدگاه پرستاران در رابطه با بکارگیری بالینی برنامه‌های آموزش مداوم و ارتباط آن با رفتارهای مراقبتی پرستاران شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تبریز سال 1397

Abstract

چکیده: مقدمه: پرستاران به عنوان مراقبت کنندگان اصلی بیماران برای ارتقای صلاحیت حرفه‏ای و رفتار های مراقبتی خود نیازمند آموزش مداوم هستند. ولی مطالعات دستیابی به این پیامد ها را تایید نمی کنند. اين مطالعه با هدف تعيين ديدگاه پرستاران در مورد عوامل تاثيرگذار در انتقال دانش حاصل از برنامه‏های آموزش مداوم به عملكرد باليني و ارتباط آن با رفتارهاي مراقبتی آنها انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی، تعداد 314 پرستار شاغل در بخش های داخلی و جراحی چهار بیمارستان آموزشی بر اساس روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه رفتارهای مراقبتی و عوامل موثر بر به کار گیری برنامه‏های آموزش مداوم به عمل بالینی جمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بیشترین عواملی که باعث شده پرستاران از برنامه‏های آموزش مداوم در مراقبت های بالینی خود استفاده کنند، مربوط به بعدخصوصیات فردی با میانگین (انحراف معیار) برابر 67/3 (68/0) و ماهیت و موقعیت شغلی برنامه‏های آموزشی با میانگین (انحراف معیار) برابر 21/3 (74/0) بود. در رابطه با رفتارهای مراقبتی، میانگین نمرات هر یک از زیر مقیاس های رفتار مراقبتی از 64/3 تا 55/4 متغیر بود. بین خصوصیات فردی و رفتارهای مراقبتی پرستاران رابطه مستقیم معنی داری (001 / 0P < ) و بین ماهیت و موقعیت شغلی با رفتارهای مراقبتی پرستاران رابطه معکوسی وجود داشت (05/0 > P ) نتیجه گیری: یافته های این مطالعه حاکی از اهمیت توجه به خصوصیات فردی پرستاران و نیازهای آموزشی آنها در برنامه ریزی برنامه‏های مداوم برای آنها است. اصلاح ساختار سازمانی با متعادل کردن نیروی کار و حجم کار پرستاران منجر به اثربخشی آموزش آنها و نمود این آموزشها در رفتار مراقبتی آنها می شود.