تبیین فرآیند سازگاری پرستاران در اورژانس پیش بیمارستانی: مطالعه تئوری زمینه ای

Abstract

چکیده: مقدمه: سازگاری، انعکاسی از تعامل فرد با دیگران یا رضایت از نقش های خود و نحوه عملکرد در نقش ها است و تحت تأثیر عوامل چون شخصیت فرد، فرهنگ و انتظارات قرار دارد. پدیده سازگاری در تعاملات با دیگران شکل‌گرفته و تحت تأثیر عوامل متعددی است. اگر چه پرستاران زیادی در اورژانس پیش بیمارستانی مشغول به کار هستند اما چگونگی سازگاری آن‌ها در اورژانس پیش بیمارستانی چندان شفاف نیست. بنابراین این مطالعه با هدف تبیین فرآیند سازگاری پرستاران در اورژانس پیش بیمارستانی انجام شده است. روش کار: در این مطالعه کیفی، که با استفاده از رویکرد گراندد تئوری انجام شد تعداد 19 نفر از پرستاران شاغل در اورژانس پیش بیمارستانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز بر اساس نمونه گیری هدفمند و نظری انتخاب و با آن‌ها مصاحبه های عمیق رو در رو صورت گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از روش کوربین اشتراوس (2015 ) انجام شد. یافته ها: در تحلیل داده ها برای زمینه، چهار طبقه اصلی " استرس های شغلی، شرایط شغلی پیچیده، شایستگی حرفه ای فردی و سازمانی ناکافی و جایگاه اجتماعی و سازمانی نامتناسب"شناسایی شدند. در این مطالعه دغدغه اصلی پرستاران " درجا زدن در شرایط شغلی نامتناسب و چالش‌برانگیز" بود. تحلیل داده ها برای فرآیند شامل دو طبقه اصلی " تلاش برای کاهش تنش و واکنش چالش گونه" بود. پیامد مربوط به سازگاری پرستاران در اورژانس؛ فرسودگی شغلی و حرفه گریزی بود. بر این اساس طبقه مرکزی مطالعه حاضر" شکل دهی هویت حرفه ای نامتناسب"، نام‌گذاری شد. نتیجه گیری: سازگاری پرستاران در اورژانس فرسودگی شغلی و حرفه گریزی بود. پرستاران در توسعه و تکامل هویت حرفه ای خود دچار تعارض شده و به راحتی نمی‌توانند هویت شغلی دیگری را بپذیرند. بنابراین توسعه و تکامل هویت حر فه ای پرستاران در اورژانس پیش بیمارستانی به‌طور متناسب پیشرفت نکرده و پرستاران با شکل دهی هویت حرفه ای نا متناسب، با شرایط شغلی ناسازگار بودند. نتایج این پژوهش می تواند مورد استفاده سیاست‌گذاران و برنامه ریزان سیستم بهداشتی درمانی خصوصاً سازمان اورژانس پیش بیمارستانی و رشته پرستاری و فوریت های پزشکی قرار گیرد. نتایج این تحقیق می تواند در سازگاری پرستاران در اورژانس پیش بیمارستانی کمک نماید.