زمان پاسخ آمبولانس و عوامل موثر بر آن در سیستم فوریت های پزشکی شهر تبریز در شش ماهه ی دوم سال- 1396

Abstract

چکیده: مقدمه و هدف: سیستم فوریت های پزشکی نقش مهمی در درمان به موقع بیماران ایفا می کند و هدف آن ارائه مراقبت با کیفیت بالا، کاهش آسیب و مرگ و میر در آنان است. زمان پاسخ یک عامل بسیار مهم و حیاتی درتعیین کیفیت سیستم فوریت های پزشکی است. مطالعه حاضر، با هدف تعیین زمان پاسخ مبولانس در شهر تبریزدر شش ماهه ی دوم سال 1931و شناسایی عوامل تاثیرگذار بر آن انجام گردید.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی می باشد که از طریق بررسی ماموریت های آمبولانس های مرکز فوریت های پزشکی تبریز در شش ماهه ی دوم سال 1931انجام شد. پژوهشگر پس از کسب مجوز از کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی تبریز و هماهنگی های لازم ، فایل داده های ثبت شده مربوط به ماموریت های آمبولانس واجد معیارهای انتخاب شدن در نمونه را استخراج و بررسی کرد. برای تعیین زمان پاسخ آمبولانس و عوامل موثر، پژوهشگر فایل داده ای ضبط شده ی هر یک از ماموریت های انتخاب شده را به طور دقیق بررسی نموده و زمان پاسخ آمبولانس و عوامل موثر بر آن را استخراج و در چک لیست مربوطه واردکرد.در پایان اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار 11SPSS versionمورد بررسی و تجزیه و تحلیلقرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد میانگین زمان پاسخ آمبولانس در شهر تبریز( 11/58)5/69دقیقه می باشد. میانگین فواصل زمانی اعزام از دریافت پیام تا حرکت از پایگاه، ازصحنه تا رسیدن به مرکزدرمانی، از زمان رسیدن آمبولانس به مرکز درمانی تا تحویل بیمار ، از تحویل بیمار به مرکز درمانی تا رسیدن به پایگاه به ترتیب برابر با )، 2/52 )1/33 ) 30/26 ( 18/85) ،4/25 ( 2/88) ،14/90(9/14دقیقه می باشد. نتایج نشان داد بین زمان پاسخ آمبولانس با ویژگی های آمادگی آمبولانس از نظر فنی و شرایط ترافیکی و بعد شیفت زمانی حادثه و مدرک تحصیلی پرسنل آمبولانس ارتباط معنادار وجود دارد.بحث ونتیجهگیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، میانگین زمان پاسخ در اورژانس پیش بیمارستانی تبریز بالا میباشد. با اصلاح و بهبود متغیرهایی مانند آمادگی فنی آمبولانس، موقعیت جغرافیایی شهری، مدرک تحصیلی پرسنل آمبولانس و در نظر گرفتن مختصات زمانی و مکانیسم حادثه، می توان زمان پاسخ آمبولانس را بهبود بخشیده و موجب تسریع در فرایند ارائه خدمات درمانی در شرایط اورژانس شدفاز فعال زایمان)، پرسشنامه ترس از زایمان ویجما قبل از مداخله، هفته 36 بارداری و بعد از زایمان و پرسشنامه های تجربه زایمان و رضایت از زایمان در 12 الی 24 ساعت بعد از زایمان از طریق مصاحبه با مشارکت کنندگان توسط پژوهشگر تکمیل شد. از آزمون های مجذور کای، تی مستقل، ANCOVA و repeated measure ANOVA برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: 33 نفر در گروه مشاوره و 31 نفر در گروه کنترل تا پایان مطالعه پیگیری و مورد آنالیز قرار گرفتند. دو گروه مشاوره و کنترل از نظر مشخصات فردی-اجتماعی و نمرات پایه ترس از زایمان و اضطراب آشکار و پنهان همسان بودند. بر اساس آزمون ANCOVA و با کنترل نمره پایه در حین زایمان، از نظر میانگین نمره اضطراب آشکار (تفاوت میانگین: 2/1-؛ 95% فاصله اطمینان: 2/8 تا 7/6-؛ 842/0=p) و میانگین نمره اضطراب پنهان (تفاوت میانگین: 3/0-؛ 95% فاصله اطمینان: 6/2 تا 2/3-؛ 859/0=p) تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه مشاوره و کنترل وجود نداشت. بر اساس آزمون ANCOVA و با کنترل نمره پایه، میانگین نمره ترس از زایمان در بعد از مداخله (تفاوت میانگین: 9/3-؛ 95% فاصله اطمینان: 7/9 تا 6/17-؛ 566/0=p) تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه مشاوره و کنترل نداشت. بر اساس آزمون تی مستقل، از نظر میانگین نمره تجربه زایمان (تفاوت میانگین: 9/1-؛ 95% فاصله اطمینان: 7/2 تا 6/6-؛ 400/0=p) و رضایت از زایمان (تفاوت میانگین: 2/1-؛ 95% فاصله اطمینان: 7/0تا 1/3-؛ 231/0=p) تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه مشاوره و کنترل وجود نداشت. از نظر فراوانی زایمان واژینال در بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی‌دار آماری وجود نداشت (856/0=p).نتیجه گیری: مشاوره با رویکرد شناخت درمانی بک و تغییر شناخت های زنان از زایمان به تنهایی در کاهش اضطراب و ترس از زایمان موثر نبود و تاثیری در رضایت از زایمان و تجربه زایمانی زنان نخست زا نداشت، لذا استفاده از این روش مشاوره در کنار سایر روشهای کاهش درد برای کاهش اضطراب و ترس از زایمان مادران باردار توصیه می شود.