طراحی و ساخت سامانه حامل پکتین-کیتوزان جهت ریزپوشانی رسوراترول
چکیده
هدف: رسوراترول یکی از ترکیبات شناخته شده برای پیشگیری و درمان سرطان روده بزرگ است. حل شوندگی اندک آن در آب و چربی و نیز پایین بودن زیست دسترسی آن، کاربرد آن را در صنایع غذایی و دارویی محدود کرده است. برای غلبه بر این مشکلات، این کار با هدف طراحی و ساخت نانوذرات کلوئیدی پایدار از جنس پکتین-روی-کیتوزان، جهت ریزپوشانی رسوراترول و بررسی توانایی این سامانه در انتقال ترکیب رسوراترول به کولون در طی عبور از دستگاه گوارش انجام شد.
مواد و روش ها: تاثیر حضور کلرید سدیم و تیمار با اولتراسونیکاسیون در مراحل اولیه بر روی اندازه، بار و پخش پذیری ذرات سامانه بررسی شد. همچنین اثرات pH، نسبتهای مختلف پکتین- کلرید روی- کیتوزان و غلظتهای آن¬ها، حضور و عدم حضور پلی اتیلن گلیکول به¬ عنوان حلال رسوراترول بر اندازه، بار سطحی، پخش پذیری ذرات، مورفولوژی، برهمکنش بین اجزا، کارایی ریزپوشانی، ظرفیت بارگذاری و خاصیت آنتی اکسیدانی ذرات مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: از ترکیب پکتین-روی-کیتوزان در نسبت (10:1:3) و در حضور پلی اتیلن گلیکول (10% حجم کل سامانه)، سامانه¬ای با متوسط اندازه ذرات 3±83 نانومتر، 1/4pH~ ، شاخص پخش پذیری45/0، بار سطحی mv 1±25+، کارایی ریزپوشانی 3/4±63% و خاصیت آنتی اکسیدانی6± 93% تهیه شد. همچنین در مدت یک ماه نگهداری در شرایط مشابه پی اچ آبمیوه حدود20% از رسوراترول بارگذاری شده از سامانه خارج شد و در شرایط شبیه سازی شده محیط معده ، روده باریک و روده بزرگ به ترتیب حدود 9/0± 13، 2/1± 38% و 2/1± 29% از رسوراترول بارگذاری شده، آزاد شد و همچنین در حضور آنزیم پکتیناز در محیط با 4/7pH= (محیط مشابه کولون) تمام رسوراترول باقی مانده در سامانه آزاد شد.
نتیجه گیری: حدود یک سوم از مقدار رسوراترول افزوده شده به سامانه نهایتا به کولون می رسد و این مقدار بیش تر از حداقل مقدار لازم رسوراترول برای اثرات درمانی آن (50 میکرومولار) است.