ابعاد استرس شغلی و ارتباط آن با خودکارآمدی و سلامت عمومی در پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی شهر تبریز- 1395
چکیده
چکیده: مقدمه: پرستاران در محیط کار با استرس های شغلی فراوانی روبرو هستند که بر روی کارایی، سلامت روانی و جسمانی آنها تاثیر گذار می باشد. هرگونه آسیب به سلامت عمومی پرستاران، صدمات جبران ناپذیری به کیفیت مراقبت وارد می نماید. لذا بررسی استرس شغلي، خودکارآمدی و سلامت عمومی در پرستاران در اولویت می باشد.
هدف: هدف از این مطالعه بررسی ابعاد استرس شغلی و خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران و ارتباط بین آنان در مراکز آموزشی درمانی شهر تبریز هست.
مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی همبستگی هست که بر روی 400 نفر پرستاران شاغل در بیمارستان‌های شهر تبریز انجام گرفت. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه مشخصات فردی و اجتماعی، پرسشنامه استرس شغلی، خودکارآمدی و پرسشنامه سلامت عمومی پرستاران استفاده شد. پس از اتمام جمع‌آوری اطلاعات، داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 21 SPSS- مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. از آمار توصیفی جهت تعیین فراوانی، درصد و از آمار استنباطی و آزمون‌های همبستگی اسپیرمن جهت تعیین ارتباط بین متغیرها استفاده شد.
یافته ها : نتایج نشان دادکه 53 درصد پرستاران استرس شغلی پایینی داشتند. در بررسی سطح سلامت عمومی، 8/68 درصد پرستاران در وضعیت مطلوبی قرار داشتند و همچنین نتایج نشان داد که 78 درصد پرستاران خودکارآمدی پایینی داشتند. نتایج آزمون همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین استرس شغلی با خودکارآمدی، همبستگی آماری غیرمستقیم وجود دارد. یعنی هرچقدر استرس شغلی بیشتر باشد، خودکارآمدی کاهش می¬یابد. همچنین یافته‌ها نشان داد که بین استرس شغلی با سلامت عمومی ارتباط آماری وجود ندارد.
بحث و نتیجه‌گیری: علی رغم اینکه اکثریت پرستاران استرس شغلی پایینی داشتند اما در ابعاد تغییر، ارتباط بین کارکنان بیشترین استرس شغلی را داشتند. همچنین خودکارآمدی اکثریت پرستاران، در سطح پایینی قرار داشت. لذا پیشنهاد می شود مدیران قبل از هر گونه تغییر در محیط کار، با فرهنگ سازی، جلب رضایت و توجیه کارکنان، آموزش مهارتهای مورد نیاز برای تغییر و مشارکت آنها در تصمیم گیری، گام هایی در جهت کاهش استرس شغلی بردارند. همچنین ارتقاء خودکارآمدی در پرستاران می تواند کیفیت خدمات پرستاری را بالا ببرد و از تاثیرات سوء آن بر روی نیروی انسانی شاغل بکاهد.