فرآیند تصمیم گیری بالینی و مشارکت پرستاران با پزشکان در بخش های منتخب مراکز آموزشی- درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز-1388

Abstract

چکیده: مقدمه: تصمیم گیری بالینی جزئی اساسی از عملکرد حرفه‌ ایی پرستاران و متمایز کننده پرستاران حرفه‌ای از پرسنل مراقبتی غیر حرفه‌ای است. اخذ تصمیم گیری بالینی توسط پرستار تاثیرات بسزایی در روند درمان و حصول به یافته بالینی مورد انتظار و افزایش رضایتمندی بیماران دارد. تصمیم گیری بالینی پرستاران بیش از هر چیز عاملی بر کیفیت مراقبت تاثیر داشته و فرآیند تصمیم گیری بالینی به شناسایی نیازهای بیماران و تعیین بهترین اقدام پرستاری کمک می کند. هدف از این مطالعه تعیین نحوه شرکت پرستاران در فرآیند تصمیم گیری بالینی بیماران و مشارکت پزشک و پرستار در این امر می باشد. مواد و روش ها: یک مطالعه توصیفی - تحلیلی بصورت مقطعی با روش تصادفی طبقه ای بر روی 258 پرستار شاغل در بخش های مراکز آموزشی درمانی علوم پزشکی تبریز در سال 1388 انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه PDAQو CPS بود. داده ها به کمک نرم افزار آماری SPSS15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .یافته ها: نتایج نشان داد تصمیم گیری بالینی پرستاران، در هر سه مرحله از فرآیند تصمیم گیری، که شامل شناسایی مشکل 30/35-+15/01))، ارائه راه حل29/23-+14/64))، و اجرای راه حل 27/13-+14/15))، در وضعیت متوسط قرار داشت. در مرحله شناسایی مشکل امتیاز بیشتری کسب شده و پس از آن در مرحله ارائه راه حل و در نهایت در مرحله اجرای راه حل کمترین امتیاز را کسب شده است. همچنین نتایج نشان داد که تصمیم گیری بالینی پرستاران باسن(P=0/003)، جنس(P=0/001)، بخش کاری (P=0/002)، نوع استخدام (P=0/005) و سابقه کاری(P=0/025) ارتباط آماری معنی داری داشت و با میزان تحصیلات پرستاران ارتباط معنی داری نداشت.(P>0/05) در بررسی دو پرسشنامه نحوه تصمیم گیری بالینی و مشارکت پرستار و پزشک مشخص شد که بین امتیاز این دو پرسشنامه ارتباط آماری معنی داری وجود دارد. (P=0/001) بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به نظر می رسد لازم است زمینه ی کافی جهت کسب توانایی مهارت های تصمیم گیری بالینی فراهم گردد. لذا در این راستا شناسایی موانع موجود و فراهم سازی شرایط تسهیل استقلال عمل و بستر لازم جهت توانمندسازی مهارت های تصمیم گیری توسط سیستم آموزشی و سازمان های حرفه ای پیشنهاد می گردد.