رادیوگرافی های مورد نیاز ایمپلنت های دندانی

Abstract

براي قرنها، جايگزيني دندانهاي از دست رفته و ساختارهاي حمايت كنندةشان، يك معضل براي دندانپزشكان بود و dentition با مواد و تكنيكهاي مختلفي جايگزين مي‎شد. اگر چه كه مقبوليت رستوريشن‎هاي معمول هرگز قابل پيشگويي نيست و يك جستجوي مداوم و ثابت جهت بدست آوردن بهترين راه براي رستوريشن‎ وجود دارد. رستوريشن‎هاي ساپورت شونده توسط ايمپلنت، اين نياز را برآورده مي‎سازند. امروزه، ايمپلنت يك درمان عادي در مطب‎هاي دندانپزشكي است. نه فقط دندانپزشكان متخصص كه دندانپزشكان عمومي هم از ايمپلنت‎هاي ريشه‎اي شكل (root form) استفاده مي‎كنند(1). انتخاب مورد شامل هر دو ارزيابي كلينيكي مكان با معاينة چشمي و تصويربرداري راديوگرافيكي مناسب است. ساير فاكتورها شامل آموزش بيمار، آماده‎سازي بيمار و تخمين ريسك اين روش است(1). ارزيابي راديوگرافيكي قبل از جراحي ايمپلنت‎هاي اندواسئوس، يا ريشه‎اي شكل، در مركز موفقيت روند ايمپلنت قرار دارد. موفقيت هر روند جراحي ايمپلنت، تا حدودي بسته به طرح‎ريزي قبل از عمل است. همچنين راديوگرافيها از ابزار ضروري در مرحلة جراحي و مرحلة بعد از درمان مي‎باشند(1). به دليل آنكه هيچ منبع جامعي در مورد تكنيكهاي رايج در راديوگرافيهاي ايمپلنت وجود ندارد؛ در واقع هدف از نوشتن اين پايان‎نامه اين بوده است كه تكنيك‎هاي مختلف تصويربرداري معرفي شده و انديكاسيون، كنتراانديكاسيون، فوايد و معايب و محدوديت‎‎هاي هر كدام از تكنيك‎ها بحث شود تا اينكه يك فهم بهتر براي كلينيسين‎ها و دستياران بدهد كه كدام يك از تكنيك‎هاي تصويربرداري در ارزيابي مكانهاي ايمپلنت بهتر است. راديوگرافيهائي كه معمولاً استفاده مي‎شوند، شامل راديوگرافيهاي داخل دهاني، پانوراميك، لاترال سفالومتري، توموگرافي معمول (Conventional)، توموگرافي كامپيوتري (سي‎تي‎اسكن) و تصويربرداري رزنانس مغناطيسي (MRI) مي‎باشند. در واقع در اين پايان‎نامه، ما بحث‎مان را به انتخاب تكنيك‎هاي تصويربرداري مناسب در ايمپلنت‎هاي اندواسئوس (يا ريشه‎اي شكل) منحصر مي‎كنيم. نقش راديوگرافي در طرح‎ريزي قبل از درمان، حين جراحي و پس از جراحي، همچنين فوايد و محدوديت‎هاي هر كدام از روش‎هاي تصويربرداري شرح داده مي‎شوند. براي جمع‎آوري اين پاياننامه از كتاب‎هاي رفرنس و مقالات مختلف اينترنتي استفاده شده است. بر مبناي اين جمع‎آوري، سي‎تي‎اسكن به علت ايجاد تصاوير سه بعدي، بهترين تكنيك ارزيابي مكانهاي ايمپلنت است و بنا به پيشنهاد آكادمي راديولوژي فك و صورت آمريكا تصاوير مقطعي (Cross Sectional) بايد در ارزيابي مكانهاي ايمپلنت مورد استفاده قرار گيرند. اما بيشتر دندانپزشكان فقط راديوگرافي پانوراميك را در ارزيابي مكانهاي ايمپلنت تجويز مي‎كنند.