بررسی دقت تشخیص فیلم های رادیوگرافیک باسرعت های E و F در کشف پوسیدگی در شرایط Invitro

Abstract

سابقه و هدف : پوسيدگي دندان شايعترين بيماري عفوني مزمن است و مهمترين عامل از دست رفتن دندان‌ها به شمار مي‌آيد. با توجه به اينكه راديوگرافي داخل‌ دهاني روش استاندارد براي تشخيص ضايعات پوسيدگي پروگزيمالي مي‌باشد و كاهش اشعه براي بيمار نيز جزء مسائل اصلي در زمينة راديولوژي است مهم است كه از فيلم‌هاي با سرعت بالاتر بدون كاهش ميزان كيفيت تشخيصي استفاده شود. هدف اين مطالعه مقايسه دقت تشخيصي فيلم‌هاي راديوگرافي E و F در تشخيص پوسيدگي‌هاي پروگزيمالي مي‌باشد. مواد و روشها : اين مطالعه از نوع تشخيصي (diagnostic) مي باشد. چهل دندان مولر يا پرمولر سالم كشيده شد انتخاب شد سپس دندانها به صورت جفت مناسب وصحيح در داخل آكريل مانت شدند تا بازسازي از قسمت اينترپروگزيمال دهان انجام شود. هر جفت دندان با استفاده از تكنيك موازي يكبار با فيلم E و يكبار با فيلم F مورد تصويربرداري قرار گرفت. سپس دندان‌ها به صورت مصنوعي با استفاده از بافر استات با PH8/4 پوسيده شدند و سپس مجدداً با فيلم E و F مورد تصويربرداري قرار گرفتند. تصاوير توسط سه نفر متخصص (دو متخصص راديولوژي و يك متخصص اندودنتولوژي) مورد بررسي قرار گرفتند بدون اينكه اطلاعي از توزيع پوسيدگي و نوع فيلم داشته باشند. تصاوير دو فيلم مورد ارزيابي قرار گرفت حساسيت، ويژگي، درصد منفي و مثبت كاذب و صحت هر كدام از دو فيلم در مقايسه با استاندارد طلايي (برش دندان و مشاهدة ميكروسكوپي پوسيدگي ) تعيين شد. ميزان توافق بين دو فيلم توسط محاسبه شاخص كاپا ( Kappa) سنجيده شد. يافته‌ها : فيلم E ، حساسيت 8/94 درصد ، ويژگي 3/85 درصد و صحت 86 درصد دارد. فيلم F ، حساسيت 3/92 درصد، ويژگي 2/90 درصد و صحت 90 درصد دارد. بيشترين حساسيت را فيلم E و بيشترين ويژگي را فيلم F دارد. ميزان توافق بين فيلم E و F عالي (89/0= K) بود. نتيجه‌گيري : هر دو فيلم E و F كارايي نسبتاً خوبي در تشخيص پوسيدگي‌ دارند و ميزان توافق خوبي بين اين دو فيلم برقرار است.