اثرات دکسترومتورفان و میدازولام در تحمل و عوارض قطع مصرف مرفین
چکیده
تحقیقات اخیر نشان داده که گیرندههای NمتیلDآسپارتات ( (NMDA در پدیدههای تحمل (Tolerance) و وابستگی به مواد اپیوئیدی دخالت دارند. همچنین با توجه به انتراکشنی که بین گیرندههای اپیوئیدی میکرو و سیستم رسپتوری گاماآمینوبوتیریک اسید ( (GABA در سیستم اعصاب مرکزی به اثبات رسیده، بنابراین انتظارمیرود با تجویز داروهای دارای اثر آنتاگونیستی روی گیرندههای (NMDA) و بنزودیازپینها به عنوان تسهیل کننده اثر مهاری (GABA) در مغز بتوان تحمل و وابستگی ناشی از مصرف اپیوئیدها را کاهش داد. بر همین اساس این تحقیق با هدف مشخص نمودن اثر احتمالی دکسترومتورفان به عنوان آنتاگونیست گیرنده (NMDA) و میدازولام به عنوان یک بنزودیازپین و تاثیر توام آنها بر پدیدههای تحمل و وابستگی ایجاد شده توسط مرفین در موشهای سوری نر انجام گرفت. تجویز داروها به صورت Pretreatment به مدت چهارروز انجام گرفت. دکسترومتورفان بادوزهای mgkg,ip)75و50و25)،میدازولامmgkg,ip)2و1و05) و توام آنهابا دوزهای دکسترومتورفان mgkg,Sc)25) تزریق گردید.درروز پنجم پاسخ حیوانات به اثر ضد دردی مرفین mgkg,Sc)9)توسطHotplateارزیابی گردید.دکسترومتورفان بادوزهایmgkg,ip)75و50) و میدازولام با دوزهایmgkg,ip)2و1) پاسخ معنیداری درکاهش تحمل به مرفین ایجادکردند( (p0.01،ولی با دوز( mgkg,ip25)دکسترومتورفان و دوزmgkg,ip)05)میدازولام اثر معنیداری دیده نشد. همچنین درتجویز توام دو دارو نیز پاسخ معنیداری دیده نشد.جهت ارزیابی اثر این داروهابر علائم ترک مرفین هم چهارروز متوالی داروها با همان دوزهای قبلی و به همان روش تزریق گردیدند.روزچهارم دوساعت بعد از آخرین تزریق دارو و مرفین،نالوکسان mgkg,ip)4)تزریق کردیم ودرمدت نیم ساعت بادرنظر گرفتن علائم ترک مانند ایستادن روی دوپا(Standing on feet)وپرش (jumping)اثرداروها راارزیابی کردیم.دکسترومتورفان و میدازولام هردو بادوزهایی که تزریق کردیم بطور معنیداری علائم ترک راکاهش دادند.( p0.001)ولی تجویز توام دو دارو اثر معنیداری نسبت به هریک ازداروها به تنهایی ایجاد نکرد.بنابراین به نظر میرسد که هیچ نوع اثرهمافزایی (Synergisty)بین این دو دارو درکاهش تحمل وهمچنین کاهش علائم ترک مرفین وجود ندارد.