تأثیر و ایمنی اینترفرون گاما یک بی موضعی در درمان ادم سیستوئید ماکولا ناشی از یووئیت

Abstract

The aim of current study is to evaluate efficacy and safety of topical interferon gamma 1b in the treatment of uveitic cystoid macular edema. In a non-randomized interventional clinical trial, 10 patients with middle or posterior uveitis or panuveitis referring to Nikookari hospital, Tabriz were enrolled to be treated by Interferon-Gamma 1b eye drop. For three weeks, each week one drop was instilled in the diseased eye. Participants had optical coherence tomography (OCT) in the beginning, one week after receiving the drops and 3 months after the last drop and macular central thickness (MCT), visual acuity (VA), intraocular pressure (IOP) and white blood cell count in vitreous and anterior chamber (AC) was measured. Although final CMT and VA were improved in comparison to basic values, the CMT changes were not significant but VA increase in forth evaluation in comparison to second evaluation(p=0.01). In comparison to basic values, decrease in IOP was significant only in second evaluation (p=0.03). Cell count in AC was significantly decreased in third evaluation and the last evaluation (p=0.01 and p=0.02, respectively) and vitreouse cell was significantly decreased in third evaluation and the last evaluation (p=0.04 and p=0.03, respectively)., هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر درمانی اینترفرون Gamma-1-b موضعی بر روی ادم سیستوئید ماکولا ناشی از یووئیت می باشد. طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی غیر تصادفی تعداد 10 بیمار دارای یووئیت میانی، خلفی یا پان یووئیت مراجعه کننده به بیمارستان نیکوکاری تبریز تحت درمان با قطره اینترفرون Gamma -1- b قرار گرفتند. برای مدت سه هفته، هر هفته یک قطره در چشم مبتلا چکانده شد. در ابتدای مطالعه و یک هفته بعد از هر بار چکاندن قطره و 3 ماه بعد از چکاندن آخرین قطره OCT برای بیمار انجام شده و ضخامت مرکزی ماکولا (CMT)، حدت بینایی (VA) و فشار داخل چشمی (IOP) و تعداد گلبولهای سفید موجود در زجاجیه و اتاقک قدامی (AC) ثبت شد. علیرغم تغییر و بهبود CMT و VA نسبت به مقادیر پایه، تغییرات CMT در هیچ مرحله ای از درمان معنی دار نبودند اما تغییرات VA بین نوبت دوم(یک هفته پس از اولین نوبت درمان) و نوبت چهارم(یک هفته پس از آخرین نوبت درمان) تفاوت بارزی داشت.( P = 0.01) همچنین کاهش IOP نوبت سوم(یک هفته پس از دومین نوبت درمان) نسبت به مقادیر پایه تفاوت معنی داری داشت(03/0=p). بطور بارزی تعداد سلول در AC بین مقادیر پایه و نوبت سوم(یک هفته پس از دومین نوبت درمان ) ونوبت پنجم(سه ماه پس از آخرین نوبت درمان) تفاوت داشت (بترتیب P = 0.01 و ( P = 0.02 و تعداد سلول زجاجیه بین مقادیر پایه با نوبت سوم(یک هفته پس از دومین نوبت درمان) و نوبت پنجم(سه ماه پس از آخرین نوبت درمان)تفاوت بارزی داشت (به ترتیب04 .0=p و 0.03=p).