اثر شیمی درمانی داخل پریتوئن در تبدیل کانسر معده غیر قابل عمل به تومور قابل جراحی از نظر ارزش سوروایول یکساله و بهبود کیفیت زندگی

Abstract

Background: Advanced non-operable gastric cancer is a great challenge for physicians. Intraperitoneal chemotherapy is introduced as a treatment to reduce the size of tumor as operable. The aim of current study is to evaluate the effect of intraperitoneal chemotherapy in series of patients with non-operable gastric cancer. Methods: In this case series, 8 patients with advanced non-operable gastric cancer underwent intraperitoneal chemotherapy in three sessions with 10 days interval. In each session, dexamethasone and kitril were infused before chemotherapy and then cisplatin-5FU were given with doses of 100 mg/m2/day and 200 mg/m2/day with an infusion pump in to the peritoneal space via intraperitoneal catheter. After 10 days from the last session, the patient underwent re-laparatomy to evaluate the possibility to resect the tumor. Results: From eight patients, one left the study because of intolerance to first session of chemotherapy. Among seven patients, improvement in feeding and quality of life after first and second session of chemotherapy was seen in four cases. The third session was tolerated only in one patient. Two patients were alive after chemotherapy sessions with survival of 5 and 8 months till this report presentation, respectively. In both cases the tumor size was reduced. The five deceased patients had survival of 1 to 5 months, هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر شیمی درمانی داخل پریتوئن در مجموعه ای از بیماران با کانسر معده غیر قابل عمل بود.روش کار: در این مطالعه case series، تعداد 8 بیمار با کانسر پیشرفته معده غیر قابل جراحی تحت شیمی درمانی داخل پریتوئن در سه نوبت به فاصله ده روز از هم قرار گرفتند. در هر نوبت دارو های دگزامتازون و کیتریل قبل از شروع شیمی درمانی تزریق شده و سپس سیس پلاتین-5FU به ترتیب با دوز های mg/m2/day 100، mg/m2/day 200، در طی سه روز متوالی از طریق پمپ انفوزیون به داخل پریتوئن از طریق کاتتر دیالیز صفاقی تزریق و بیمار ترخیص گردید. بعد از 10 روز از آخرین نوبت، بیمار تحت لاپاراتومی مجدد قرار گرفت تا امکان برداشتن تومور بررسی شود. نتایج: از 8 بیمار، یک بیمار به علت عدم تحمل نوبت اول شیمی درمانی از مطالعه کنار رفت. از 7 مورد باقی مانده، بهبود در تغذیه و کیفیت زندگی بیماران به دنبال نوبت اول و دوم شیمی درمانی در 4 مورد مشاهده گردید. مرحله سوم شیمی درمانی تنها در یک بیمار تحمل گردید. دو بیمار بعد از نوبت های شیمی درمانی زنده ماندند که به ترتیب بقاء 5 و 8 ماهه تا زمان ارائه گزارش داشتند. در هر دو مورد سایز تومور کوچکتر شده بود. 5 بیمار فوت شده نیز میزان بقاء یک تا 5 ماه داشتند.