تعیین اثر آنزیم پاراکسوناز (PON1) روی هوموسیستئین تیولاکتون و بررسی ارتباط آنها با میزان گرفتگی عروقی در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر (CAD)
چکیده
هدف از این مطالعه, ارزیابی فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی PON1، استرس اکسیداتیو و تعیین فنوتیپ‌های این آنزیم در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر (CAD) و تعیین نقش هوموسیستئین تیولاکتونازی PON1 در شرایط in vitro پس از تخلیص آن و بررسی اثر برخی داروها بر فعالیت هوموسیستئین تیولاکتونازی این آنزیم می باشد. در بیماران مبتلا به CAD با درجات مختلف گرفتگی عروقی، فعالیت های پاراکسونازی (با سوبسترای پاراکسون) و آریل استرازی (با سوبسترای فنیل استات) با روش اسپکتروفتومتریک، ظرفیت آنتی اکسیدان تام (TAC) با کیت تجاری و مالون دی آلدئید (MDA) بر اساس واکنش با تیوباربیتوریک اسید، مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین برای تعیین فنوتیپ های PON1 در این بیماران از روش دو سوبسترایی استفاده گردید. برای تخلیص آنزیم از یک روش دو مرحله‌ای یعنی، رسوب با آمونیوم سولفات و کروماتوگرافی برهم کنش هیدروفوبی استفاده گردید. آنزیم تخلیص شده، با روش SDS-PAGE مورد تأیید قرار گرفت. فعالیت هوموسیستئین تیولاکتونازی با سوبسترای L- هوموسیستئین تیولاکتون سنجیده شد. فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی PON1 (05/0>P) و میزان HDL-C (03/0>P) در بیماران با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد نسبت به گروه بیمار با گرفتگی کمتر از 50 درصد به طور معنی داری کاهش مییابند. میزان MDA در گروه بیمار با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد بالاتر از گروه دیگر بود (بدون ارتباط معنی دار)، همچنین میزان TAC در بیماران با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد نسبت به گروه دیگر کاهش مییافت (بدون ارتباط معنی دار). در گروه بیمار با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد، با افزایش تعداد عروق گرفته هر دو فعالیت پاراکسونازی و آریل استرازی کاهش مییابند. میزان تخلیص آنزیم در این مطالعه 188 برابر بود. همچنین فعالیت مخصوص نهایی U/mg 83/2409 به دست آمد. وزن ملکولی PON1 تخلیص شده در SDS-PAGE ،43 کیلو دالتون بود. Km آنزیم تخلیص شده 14 میلی مولار و Vmax برابر بود با mol/mg/h 9/57.