مقایسه سطح رضایت مندی زناشویی پرستاران و دبیران شهر تبریز- 1389

Abstract

چکیده: زمینه و هدف: رضایت مندی زناشویی، یکی از شاخص های مهم رضایت مندی زندگی محسوب می شود. در تحقیقاتی که درباره رابطه بین سلامت روانی و رضایت مندی زناشویی انجام یافته، مشخص شده است که بین رضایت از زندگی زناشویی و سلامت روان رابطه وجود دارد. رضایت از زندگی زناشویی تحت تاثیر عوامل مختلفی می باشد. پژوهش حاضر نیز با هدف مقایسه رضایت زناشویی بین دبیران و پرستاران شاغل متاهل در شهر تبریز انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقایسه‌ای است که در سال 1389 انجام شد. از روش نمونه گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای استفاده شد که در آن 261 نفر 132)پرستار و 129 دبیر) انتخاب شدند. گردآوری داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌ای مشتمل بر دو بخش، مشخصات فردی اجتماعی و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ صورت گرفت. داده‌های بدست آمده از نمونه‌ها بوسیله نرم افزار SPSS/ver15 و با استفاده از روش های آماری توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و روش های آماری استنباطی (آزمونt برای گروه‌های مستقل و ضریب همبستگی پیرسون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان می دهد میانگین نمره رضایت مندی زناشویی در پرستاران مورد پژوهش 149/28 +- 19/7 و در دبیران مورد پژوهش 149/28 +- 13/56 بود و تفاوت میانگین رضایت زناشویی در پرستاران مورد پژوهش معنادار نبود .(P=1/000) بین جنسیت و رضایت زناشویی در پرستاران مورد پژوهش (P=0/130) و همچنین در دبیران مورد پژوهش (P=0/33) ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت. همبستگی بین میزان اضافه کاری و نمره رضایت مندی زناشویی پرستاران زن مورد پژوهش (P=0/01) و نمره رضایت مندی زناشویی کل پرستاران مورد پژوهش (P=0/001) مثبت و معنادار بود. بحث و نتیجه گیری: افزایش خوشنودی رضایت مندی زناشویی، راهکاری برای ایجاد آرامش در محیط خانواده و ارتقاء بهداشت روانی و جسمی افراد و روشی برای حل مسائل و معضلات اجتماعی ناشی از مشکلات زناشویی و خانوادگی است. با برنامه‌ریزی هایی در جهت افزایش توان مالی افراد و آموزش مهارت های لازم در جهت افزایش رضایت مندی زناشویی می توان از مشکلات ناشی از آن پیشگیری و آنها را به راحتی حل کرد.