بررسی تاثیر والپروات سدیم و سیتالوپرام در تحمل و وابستگی به مورفین در موش سوری

Abstract

مقدمه: با توجه به افزایش مصرف ضددردهای مخدر(مورفین)، بدون توجه به مخاطرات درخصوص وابستگی یا پیدایش تحمل که منجر به افزودن تدریجی دوز در بیمار می‌شود، مطالعه بررسی اثرات والپروات سدیم و سیتالوپرام در پیشگیری از تحمل و وابستگی در موش سوری، با توجه به تأثیر والپروات بر ترانسپورترهای گلوتامات و تاثیر سیتالوپرام بر آنزیم تیروزین هیدروکسیلاز، امری ضروری می نمود. هدف: بررسی اثرات والپروات سدیم و سیتالوپرام بر تحمل و وابستگی نسبت به اثرات ضد دردی مورفین می باشد. مواد و روش کار: روش ايجاد تحمل: گروه هاي 8 تايي از موش‌های سوري بطور تصادفي انتخاب شدند. 1)Saline (10ml/kg,ip) + Saline (10ml/kg,ip) 2) Morphine(50mg/kg,ip)+ Saline (10ml/kg,ip) 3) Morphine(50mg/kg,ip)+ Valproate (50,100,150mg /kg,ip) 4) Morphine(50mg/kg,ip)+Citalopram (2.5,5,10 mg /kg,ip) 5) Morphine(50mg/kg,ip)+ Valproate (50mg/kg,ip))+Citalopram (2.5mg /kg,ip) رژیم فوق، به مدت 4 روز طبق شرایط بالا برای هر گروه تزريق گردید. جهت ارزيابي ميزان تحمل ايجاد شده، اثرات ضد دردي مورفين با تزريق (9mg/kg,ip)بعد از 24 ساعت از آخرين دوز مورفين با استفاده از آزمون Hot-plateاندازه گيري شد. روش ایجاد وابستگی: به منظور القا وابستگی در هر گروه از موشها رژیم‌های بالا تجویز گردید. علائم قطع مصرف با تجویز نالوکسان (4mg/kg,ip) 2 ساعت بعد از تجویز آخرین دوز مورفین در تمام گروه‌ها در روز چهارم مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: این بررسی‌ها نشان داد که رژیم‌های والپروات یا سیتالوپرام میزان تحمل و وابستگی را کاهش داده است، از طرفی تجویز توأم والپروات و سیتالوپرام قبل از رژیم درمانی مورفین در هر روز تحمل و وابستگی به مورفین را بطور معنی داری کاهش داده است. بحث و بررسی: آنتاگونیست‌های NMDA بروز پدیده تحمل و وابستگی را به تأخیر می اندازند. احتمالاً سیتالوپرام، بیان آنزیم تیروزین هیدروکسیلاز را کاهش می دهد، از طرفی والپروات موجب Upregulation ترانسپورترهای گلوتامات می گردد. این پدیده‌ها سبب مهار تحمل و وابستگی به مورفین بطور معنی داری می‌شود.