بررسی ترمودینامیک انحلال ناپروکسن در مخلوط حلال های پروپیلن گلیکول و ایزوپروپانول در دماهای مختلف

Abstract

مقدمه: محلولیت ‌از مهمترین ویژگی‌‌های فیزیکوشیمیایی مواد دارویی است که در روند کشف ‌و توسعه‌ داروها اهمیت فراوانی‌دارد. داده‌های محلولیت اطلاعات مهم و کاربردی برای تهیه‌ فرمولاسیون‌های‌دارویی، توسعه‌ آنالیزهای‌دارویی، نوبلور‌کردن در فرآیند خالص‌سازی و استخراج فراهم می‌کنند. هدف: در پژوهش حاضر محلولیت و دانسیته‌ داروی ناپروکسن در مخلوط حلال‌های ایزوپروپانول + پروپیلن گلیکول در بازه دمایی ۲۹۳.۲ تا ۳۱۳.۲ کلوین بررسی خواهد شد. همچنین همبستگی بین داده‌های به دست آمده و مدل‌های مختلف محلولیت مورد بررسی قرار خواهد گرفت.روش کار: در مطالعه حاضر محلولیت با استفاده از روش شیک فلاسک اندازه گیری شده است. به این صورت که فراکسیون‌های جرمی از ایزوپروپانول-پروپیلن گلیکول با فواصل ۱۰٪ جرمی تهیه شده و مقدار مازاد دارو در آن ریخته و پس از سانتریفیوژ محلول و رقیق سازی مناسب محلولها در طول موج 262 نانومتر جذب آنها توسط اسپکتروفتومتر UV خوانده شده و با استفاده از منحنی کالیبراسیون غلظت‌ها محاسبه گردید. این پروسه برای ۵ دما تکرار شد و تمام داده‌ها برای پیدا کردن معادله‌ای برای پیش بینی محلولیت بکار گرفته شد.نتایج: نتایج به دست آمده حاکی از آن است که محلولیت ناپروکسن با افزایش فراکسیون جرمی ایزوپروپانول افزایش می یابد تا به بیشترین مقدار خود در 0.7 w1 = می رسد. سپس با افزودن مقادیر بیشتر ایزوپروپانول، محلولیت کاهش می یابد. علاوه بر این محلولیت ناپروکسن با افزایش دما در هریک از فراکسیون‌های جرمی افزایش می‌یابد. داده‌های به دست آمده با مدل های مختلف مورد بررسی قرار گرفت و ثوابت هر کدام از مدل‌ها محاسبه گردید.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که محلولیت ناپروکسن به دما و ترکیب حلال مورد مطالعه وابسته است و مدل های استفاده شده به خوبی توانستند داده های محلولیت را با خطای قابل قبول پیش بینی کنند.