Theses(P)

Permanent URI for this collectionhttps://dspace.tbzmed.ac.ir/handle/123456789/6

Browse

Has files: NoSubject: search.filters.subject.تبخیر حلال

Search Results

Now showing 1 - 4 of 4
  • Thumbnail Image
    Item type: Item ,
    تهیه نانوپارتیکل های ناپروکسن با پلی لاکتیک گلیکولیک اسید و بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنها
    (دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1388) احدی، فاطمه; ادیب کیا, خسرو; جوادزاده, یوسف‌; داوران, سودابه
    PURPOSE Naproxen is a None Steroidal Anti Inflamatory Drug which can be used for treatment of inflammatory disorders like uveitis and Arthirit rheumatoid. For improving the physicochemical characteristics, in the current study the naproxen-PLGA nanoparticles were prepared and their physicochemical characteristics were assessed. METHODS. The nanoparticles of naproxen with PLGA were formulated using the modified quasi-emulsion solvent diffusion techniques. The physicochemical characteristics of nanoparticles were studied applying particle size analysis, differential scanning calorimetry, X-ray crystallography and Fourier transform infrared spectroscopy. Drug release profiles were examined by fitting the data to the kinetic models. The accuracy of the models was assessed employing mean percent error (E) and RSQ. RESULTS. All the prepared formulations using PLGA resulted in nano-range size particles (35223nm-59788nm). The nanoparticles of naproxen-PLGA displayed lower crystallinity with no chemical interactions between the drug and polymer molecules. The release profiles of naproxen from nanoparticles appeared to fit best with the linear probability model. CONCLUSIONS. According of these findings, formulation of the naproxen-PLGA nanoparticles was able to improve the physicochemical characteristics of the drug and possibly will increase the antiinflammatory effects of drug following its ocular or intra-joint administration. Keywords Nanoparticles, naproxen, Physicochemical characteristics, PLGA, Solvent evaporation.
  • Thumbnail Image
    Item type: Item ,
    تهیه نانوپارتیکلهای ناپروکسن با اودراجیت 100 RS و بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنها
    (دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی, 1388) کاری نیری، فاطمه; جوادزاده, یوسف; دستمالچی, سیاوش‌; ادیب کیا, خسرو
    هدف. ناپروکسن يک داروی ضد التهاب غير استروئيدي مي باشد که مي توان براي درمان بيماري هاي التهابي مثل يوويت و آرتريت روماتوييد استفاده كرد. در تحقيق حاضر نانو پارتيکل‌هاي ناپروكسن با اودراجيت RS100 تهيه و خواص فيزيكوشيميايي آنها ارزيابي شدند. روش كار. نانوذرات ناپروکسن با اودراجيت RS100 توسط روش تبخیرحلال تهيه گرديد. سپس خصوصيات مورفولوژيكي و فيزيكوشيميايي نانوذرات تهيه شده، توسط سنجش اندازه ذره اي، ترموگرام هاي DSC، كريستالوگرافي اشعه X و اسپكتروسكوپي FT-IR مورد ارزيابي قرار گرفت. پروفايل رهش دارو از طريق برازش به مدل هاي كينتيكي مختلف بررسي شده و ميزان دقت و صحت مدل ها با استفاده از ضریب تعیین (RSQ) و قدر مطلق درصد خطا (E) مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج. اندازه ذره اي تمامي فرمولاسيونهاي تهيه شده با اودراجيت RS100 در محدوده نانو بود. كريستالينيتي ناپروکسن در نانوذرات ناپروکسن-اودراجیت RS100، نسبت به داروي خالص كاهش يافت و ایجاد واكنش شيميايي بين دارو و حامل مشاهده گرديد. از میان مدل های استفاده شده برای بررسی های کینتیکی، مدل هیگوچی به عنوان مدل كينتيكي برتر براي داروي ناپروکسن و تمامي فرمولاسيون ها انتخاب گرديد. نتيجه گيري. با توجه به يافته‌هاي اين بررسي، تهيه نانوذرات ناپروکسن با اودراجيت RS100 سبب بهبود خصوصيات فيزيكوشيميايي ناپروكسن شده و امکان افزايش اثرات ضد التهابي ناپروكسن طي مصرف داخل چشمي و داخل مفصلي وجود دارد.
  • Thumbnail Image
    Item type: Item ,
    طراحی میکروپارتیکل های مفنامیک اسید با اتیل سلولز و استو فتالات و ارزیابی خصوصیات و رهش آنها
    (دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی) امیری، سارا; جلوه گری, میترا; حسن زاده, داود
    مفنامیک اسید یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی می باشد که برای درمان درد های متوسط نظیر درد های قاعدگی ودندان درد به کار می رود. هدف این بررسی ، فرمولاسیون و ارزیابی تاثیر میکروانکپسولاسیون مفنامیک اسید با پلیمرهای اتیل سلولز و استو فتالات سلولز به روش امولسیون ساده (O1/O2) بر روی آهسته رهش نمودن دارو بود. در ابتدا میکروپارتیکل های مفنامیک اسید با هر یک از این دو پلیمر به تنهایی و سپس با مخلوط هر دو پلیمر تهیه شدند. روش و مواد بکار رفته این میکروپارتیکل ها با روش تبخیر حلال (ESE) بدست آمدند. سیستم حلال شامل استون و اتانول بود. سوسپانسیون دارو و پلیمر در حلال مشترک به عنوان فاز داخلی (O1) و پارافین به عنوان فاز خارجی (O2) انتخاب شد، از اسپان 80 نیز به عنوان امولسیفایر استفاده شد. سه فرمولاسیون با نسبت های دارو به اتیل سلولز 10.25 ،10.5 ،10.75 ، سه فرمولاسیون با نسبت های دارو به استو فتالات سلولز 10.75 ،11، 11.25 و یک فرمولاسیون به نسبت دارو به پلیمرهای اتیل سلولز و استوفتالات سلولز 10.20.2 ساخته شد. بعد از تهیه این فرمولاسیون ها، میکرو پارتیکل های بدست آمده از لحاظ میزان بارگیری، کارآیی بارگیری، بازده تولید و اندازه ذره ای مورد بررسی قرار گرفت .آنالیز های Scanning Calormetric) Diffraction)DSC FTIR (Fourier Transform Infrared Spectroscopy) و Diffractometry) ( X-ray XRD نیز بر روی این میکروپارتیکل ها صورت گرفت و نتایج تمامی این بررسی ها با نتایج کپسول تجاری مفنامیک اسید موجود در بازار مقایسه شد.در ادامه به بررسی رهش میکروپارتیکل های ساخته شده در محیط بافر تریس به همراه SLS (0.05 9=pH) طبق فارماکوپه USP پرداخته شد.طبق نتایج بدست آمده از بین فرمولاسیون های تهیه شده، فرمولاسیون F1 اتیل سلولز که در آن نسبت پلیمر به دارو 0.251 است و فرمولاسیون F 3 استوفتالات سلولز که در آن نسبت پلیمر به دارو 1.251است به عنوان فرمولاسیون منتخب انتخاب شد .میزان داروی بارگیری شده آنها به ترتیب 60.96%، 43.22% و میزان کارآیی بارگیری 76.2%، 97.25% و اندازه ذرات آنها 358.84 و436.41 میکرون به دست آمد . با بررسی طیف های DSC،FTIR ، XRD مشاهده شد که پیک مفنامیک اسید ، در تمام فرمولاسیون ها کاملا پایدار باقی ماند و فقط گاهی از شدت پیک کاسته شد یعنی پروسه ی میکروانکپسولاسیون سبب تغییر در حالت کریستالی دارو نشد . بحث و بررسی در بررسی رهش فرمولاسیون های ساخته شده مشاهده شد که فرمولاسیونی که با هر دو پلیمر تهیه شده بود دارای رهشی بسیار آهسته تر از کپسول تجاری موجود در بازار بود.از سوی دیگر کینتیک آزادسازی دارو در تمامی فرمولاسیون های ساخته شده ، با برازش مدل های مختلف کینتیک و در نظر گرفتن بالاترین r2، مدل پپاس بدست آمد که در مورد کپسول تجاری نیز همین نتیجه بدست آمد. نتیجه گیری . آزادسازی دارو در میکروپارتیکل های اتیل سلولزی آهسته تر از میکروپارتیکل های استوفتالات سلولزی بود. میکروسفرهای استوفتالات سلولزی رهش انفجاری بسیار بالایی را نشان دادند. با پلیمر اتیل سلولز نیز امکان آهسته کردن آزادسازی دارو وجود دارد ولی غلظت پلیمر مورد استفاده زیاد خواهد بود . اما با مخلوط دو پلیمر (اتیل سلولز و استوفتالات سلولز) امکان ایجاد رهش تدریجی دارو همراه با حداقل غلظت پلیمر وجود دارد.
  • Thumbnail Image
    Item type: Item ,
    طراحی میکروپارتیکلهای تئوفیلین انیدر با اودراژیت RS100 و ارزیابی خصوصیات و رهش آنها
    (دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده داروسازی) شادرو، صنم; علی نخودچی; جلوه گری, میترا; برار, ژاله
    تئوفیلین انیدر ، يک مشتق گزانتينی است که بطور وسيع بعنوان يک برونکوديلاتور موثر در درمان بيماران آسمی بکار می رود. تئوفيلين برای پروفيلاکسی و درمان بیماران آسمی بسيار حاد استفاده می گردد. هدف از این بررسی ، فرمولاسیون و ارزیابی نحوه ی کنترل رهش ، در میکروپارتیکل های انکپسوله شده ی حاصل از تئوفیلین انیدر با اودراژیت RS-100 به عنوان ماده ی طولانی کننده ی رهش (بکمک دو امولسيفاير مختلف) بود که سبب بارگیری بالایی از دارو در میکروپارتیکل ها گردید. میکروسفرهای تئوفیلین با روش تبخیر حلال (ESE) بدست آمدند. سیستم حلال ، شامل مخلوط استن و متانول بود. مخلوط استن و متانول به عنوان فاز داخلی و پارافین مایع به عنوان فاز خارجی انتخاب شدند. استرسوکروز/تری استئارات آلومینیوم ،در نقش سورفکتانت برای پایداری فاز آلی ثانویه به کار رفت. یکی از پارامترهاي موثر بر فرمولاسیون و خصوصیات میکروسفرها، نسبت های مختلف دارو به پلیمر بود. از طرفی با کمک آنالیز ها (DSC)Diffrential Scaning Calorimetry ، X-ray Dfferential (XRD)، Scanning Electron Microscopy (SEM) ، Fourier Transform Infrared Spectroscopy(FTIR) خصوصیات میکروسفرها مطالعه گردید. بررسی آزاد سازی دارو دربافر اسیدی ( 2/1 = pH) و بافر بازی) 4/7 = pH ( انجام گردید. بهترين فرمولاسيون با هر دو امولسیفایراانتخاب گرديد. بررسی تأثیر استفاده از مقادير مختلف امولسیفایر و فاز خارجی ودورهای مختلف همزن بعد از امولسيفيکاسيون بر میزان بارگیری دارو در میکروسفرها، کارایی بارگیری، راندمان تولید، اندازه ی ذره ای بر روی فرمولاسیون منتخب انجام گرفت. بهترین نسبت دارو به پلیمر با هر دو امولسیفایر) با روش (ESE ، فرمولاسیون F5 با نسبت 1:6بود. میزان داروی بار گیری شده با استر سوکروز (17%)، مقدار کارایی بارگیری (67/60%)، اندازه ی ذرات آن 93/375 میکرون بدست آمد . میزان داروی بار گیری شده با تری استئارات آلومینیوم(15%)، مقدار کارایی بارگیری (21/87%)، اندازه ی ذرات آن 37/260 میکرون بدست آمد همچنین SEM نشان داد که میکروسفرهای حاصل تقريبا" کروی و منفذدار می باشند. با بررسی طیف های XRD، DSCو FTIR مشاهده گرديد که تئوفيلين انيدر و اودراژیت RS-100 در همه میکروسفرها، مشابه پودر خالص دارو وپليمراز F1 الی F5 به ترتیب پيک هایي با ارتفاع و سطح کمتر در نسبت هاي دارو به پليمر کمتر نشان دادند. در بررسی کینتیک آزاد سازی دارو، با مقایسه داده های مربوط به رهش دارو به مدل های کینتیکی ، بهترین مدل باr2 بالا مدل هاي هيگوشي و درجه اول بترتيب برای فرمولاسیون F5 (با استر سوکروز)وF'5 (با تري استئارات) بدست آمد.. مقایسه ی رهش فرمولاسیون منتخب (F5 وF'5)، قرص تئوفیلین SR و مخلوط فیزیکی نشان داد که میزان رهش انفجاری میکروسفرها در محيط اسيدی بيشتراز قرص تجارتی بوده و اختلاف رهش هر دو، در محيط قليايي روده معني دار مي باشد (05/0>p).از نظر مقایسه رهش دو سری میکروسفر تهیه شده با دو نوع امولسیفایر در مقایسه با قرص تئوفیلین SR،مناسبترین و رهش آهسته تر توسط میکروسفرهای تری استئارات بدست آمد.