بررسی بیان ژنهای مرتبط با پیری در بافت کبد رتهای نر مبتلا به دیابت نوع دو

Abstract

دیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیک در سراسر جهان است که عوارض متعددی بر اندام های مختلف بدن دارد. یکی از اندام هایی که عمدتاً تحت تأثیر دیابت قرار می گیرد، کبد است. با توجه به نقش مهم کبد در بدن، اختلالات کبدی به عنوان یکی از علل مهم مرگ و میر در دیابت نوع 2 در نظر گرفته می شود. مکانیسم های مختلفی برای توضیح آسیب کبدی در دیابت پیشنهاد شده است، اما بسیاری از آنها مبهم هستند و مکانیسم های دقیق آن هنوز نامشخص است. درک دقیق این مکانیسم ها برای توسعه درمان های موثر برای کاهش عوارض کبدی در بیماران دیابتی بسیار مهم است. پیری سلول های کبدی نقش کلیدی در پیشرفت بیماری کبدی دارد. بنابراین در مطالعه حاضر بر آن شدیم تا اثر دیابت نوع 2 را بر بیان ژن های مرتبط با افزایش سن در بافت کبد موش های صحرایی نر بررسی کنیم. روش کار: تعداد 16 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی در دو گروه کنترل و دیابتی تقسیم شدند. دیابت با استفاده از رژیم غذایی پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg 35 به صورت داخل صفاقی القا شد. 2 ماه بعد از القای دیابت حیوانات با استفاده از کتامین زایلازین بیهوش شده و بافت کبد برای بررسی مطالعات بافت¬شناسی و اندازه¬گیری بیان ژن¬های Klotho، SOX2 و بتا-گالاکتوزیداز و اندازه گیری سطح پروتئین IL-1β برداشته شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته¬های این مطالعه نشان داد که بافت کبد در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل دچار تغییرات پاتولوژیک شده است. همچنین مشخص شد که میزان IL-1β در بافت کبد گروه دیابتی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود. در بررسی بیان ژن¬ها نیز مشخص شد که بیان نسبی ژن¬های Klotho و SOX2 در گروه دیابتی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل پایین¬تر بود در حالی که بیان نبی ژن گالاکتوزیداز در این گروه به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود.