بررسی اثر لینارین در افزایش میزان حساسیت سلولهای رده استئوسارکوما به داروی دوکسوربیسین

Abstract

مطالعات مختلف بر روی پتانسیل درمانی شیکونین، یک به عنوان یک ساپونین استروئیدی، در بدخیمی‌های مختلف انسانی، از جمله استئوسلرکوما، متمرکز شده‌اند. با این حال، مکانیسم های اساسی در اثرات ضد سرطانی با واسطه لینارین هنوز به طور کامل شناخته نشده است. بنابراین، مطالعه حاضر به بررسی اثر لینارین بر آپوپتوز ناشی از دوکسوروبیسین از طریق آسیب DNA در سلول های SAOS-2 پرداخته است. مواد و روش ها سلول های SAOS-2 با دوکسوروبیسین ، لینارین و ترکیبی از هر دو تیمار شدند و زنده ماندن سلولی با روش MTT ارزیابی شد. بیان ژن های Bax، Bcl-2 و کاسپاز-3 با استفاده از qRT-PCR ارزیابی شد. آپوپتوز نیز به روش فلوسایتومتری بررسی شد. نتایج دوکسوروبیسین منجر به مهار قابل توجهی از تکثیر سلولی به روش وابسته به دوز شد. ترکیب لینارین و دوکسوروبیسین منجر به مهار قابل توجهی از تکثیر در مقایسه با تک تیمارها شد (05/0>P). لینارین همچنین از طریق تعدیل بیان ژن های آپوپتوزی Bax، Bcl-2 و کاسپاز-3 ب آپوپتوز را القا کرد. علاوه بر این، لینارین آپوپتوز ناشی از دوکسوروبیسین را در سلول های SAOS-2 افزایش داد.