مقایسه دو رژیم درمانی «آموکسی سیلین – ریفاکسیمین – PPI» با «آموکسی سیلین – کلاریترومایسین – PPI» در درمان ریشه‌کنی H.pylory
Abstract
هلیکوباکترپیلوری از مهم‌ترین عفونت‌های دستگاه گوارش محسوب می‌شود و بیش از 40% جمعیت جهان را آلوده کرده است. این باکتری نقش مهمی در ایجاد بیماری‌های گوارشی از جمله گاستریت و زخم معده دارد و سازمان بهداشت جهانی آن را یکی از عوامل درجه یک سرطان‌زا نامیده است. افزایش مقاومت هلیکوباکترپیلوری به آنتی‌بیوتیک‌های رایج همچون کلاریترومایسین و مترونیدازول، درمان‌های موجود را با چالش‌هایی مواجه کرده و نیاز به روش‌های درمانی جدید همچون استفاده از ریفاکسیمین احساس می‌شود.
هدف: این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی دو رژیم درمانی چهار دارویی مبتنی بر ریفاکسیمین (شامل ریفاکسیمین، آموکسی‌سیلین، پنتوپرازول و بیسموت) و کلاریترومایسین (شامل کلاریترومایسین، آموکسی‌سیلین، پنتوپرازول و بیسموت) در ریشه‌کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری انجام شد.
روش‌ها و مواد: در این کارآزمایی بالینی دوسوکور، 85 بیمار مبتلا به هلیکوباکترپیلوری، به‌صورت تصادفی به دو گروه درمانی تقسیم شدند. گروه اول رژیم چهار دارویی شامل ریفاکسیمین دریافت کرده و گروه دوم رژیم مبتنی بر کلاریترومایسین را دریافت کرد. پس از 14 روز درمان، موفقیت درمانی با استفاده از تست آنتی‌ژن مدفوع و بررسی علائم بالینی ارزیابی شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که میزان ریشه‌کنی هلیکوباکترپیلوری در گروه کلاریترومایسین 74.4% و در گروه ریفاکسیمین 71.4% بود. از نظر آماری تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد (0.59P=) اما میزان عوارض جانبی در گروه ریفاکسیمین کمتر بود و پذیرش دارویی در این گروه بالاتر گزارش شد. ضمن آنکه ریفاکسیمین تأثیر بیشتری در کاهش علائم نفخ داشته (0.046P=) و نتایج آن در افراد سیگاری امیدوارکننده‌تر بود.