تاثیر تغییرات سطح سرمی داخل فردی تاکرولیموس با بروز و شدت نفروتوکسیسیتی در بیماران دریافت کننده پیوند کلیه
Abstract
اکثریت عمده بیماران پیوند کلیه به منظور پیشگیری از رد پیوند، داروی ایمونوساپرس تاکرولیموس را دریافت می کنند. یکی از عوارض تاکرولیموس نزدیک بودن دوز درمانی به دوز مسمومیت بوده و به همین جهت نیاز به تیتراسیون مداوم سرمی دارد چرا که افزایش سطح سرمی باعث مسمومیت و نفروتوکسیسیتی و کاهش دوز باعث رد پیوند می شود. از این جهت تعیین سطح سرمی مناسب جهت سودرسانی بیشتر و کاهش عوارض ناخواسته ضروری می باشد. با توجه به اهمیت تعیین سطح سرمی تاکرولیموس در پیامد بیماران پیوند کلیه، برآن شدیم تا به بررسی تاثیر تغییرات داخل فردی سطح سرمی تاکرولیموس (یعنی واریاسیون های سطح سرمی تاکرولیموس که در طول مدت درمان در خود فرد اتفاق می‌افتد) با نفروتوکسیسیتی در بیماران دریافت کننده پیوند کلیه بپردازیم. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر تغییرات سطح سرمی داخل فردی تاکرولیموس بروز و شدت نفروتوکسیسیتی در بیماران دریافت کننده پیوند کلیه انجام شد.
مواد و روش کار: در این مطالعه که از نوع مقطعی تحلیلی بود تمامی بیماران با پیوند کلیه که در بیمارستان امام رضا تبریز بستری و تحت درمان با داروی ایمونوساپرسیو تاکرولیموس بودند وارد شدند. اطلاعات مورد نیاز برای این پژوهش شامل جنس، سن، تاریخچه پزشکی بیماران (سابقه گلومرولونفریت، سابقه نفروپاتی هایپرتانسیو، سابقه دیابت، دیابت جدید، سابقه نفروپاتی دیابتی، سابقه بیماری کیستیک کلیوی، رد کلیه پیوندی، فوت در پیگیری یک ساله، مدت دیالیز، مدت پیوند)، میزان GFR کلیه پیوندی، غلظت سرمی تاکرولیموس، کراتینین، و اوره بود که از پرونده های بستری بیماران استخراج شد.
نتایج: از 94 بیمار مورد بررسی، 60 بیمار (8/63%) مذکر و 34 بیمار (2/36%) مونث بود. میانگین سن بیماران 0/47 سال (انحراف معیار 9/12) بود. یک همبستگی آماری مستقیم و معنادار بین تغییرات داخل فردی سطح سرمی تاکرولیموس با سطح سرمی کراتینین (001/0 P = و 351/0 + r =) و اوره (001/0 P < و 490/0 + r =) دیده شد. یک همبستگی آماری معکوس و معنادار بین تغییرات داخل فردی سطح سرمی تاکرولیموس و میزان GFR کلیه پیوندی دیده شد (001/0 P < و 353/0 - r =). میزان تغییرات داخل فردی تاکرولیموس در بیماران با رد پیوند به طور قابل توجهی بیشتر از بیماران بدون رد پیوند (003/0 P =) و در بیماران فوت شده به طور قابل توجهی بیشتر از بیماران زنده مانده (048/0P =) بود.