اثرات مکمل یاری عصاره هیدروالکلی شاهتره (Fumaria parviflora) بر بیان ژنهای فاکتورهای التهابی، شاخصهای تن سنجی و ترکیب بدنی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2: یک کارآزمایی بالینی
Abstract
با توجه به اینکه اختلال متابولیک،مقاومت به انسولین، استرس اکسیداتیووالتهاب از مشخصات اصلی دیابت نوع 2 می باشد به نظر میرسد مکمل هیدروالکلی شاهتره به دلیل دارا بودن خواص ضد التهابی ، آنتی اکسیدانی و همچنین بهبود متابولیسم کربوهیدرات و چربی از طریق افزایش کفایت انسولین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو می تواند مفید و موثر واقع گردد. به دلیل شیوع بالای دیابت نوع دو در ایران و فقدان مطالعه مداخله ای در خصوص اثربخشی مکمل هیدرو الکلی شاهتره بر فاکتورهای التهابی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی اثر عصاره هیدروالکلی شاهتره بر تغییر بیان ژن های فاکتورهای التهابی، شاخصهای تن سنجی و ترکیب بدنی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تحت رژیم کم کالری می‌باشد.
روش کار: مطالعه حاضر به شکل کار آزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بر روی 70 بیمار از زنان سنین ٢٠ تا٥٠ سال (غیر یائسه) و همچنین در مردان سنین٢٠ تا65 سال و محدوده‌ی BMI بین ٢٥ تا ٤٠ کیلوگرم بر مترمربع مبتلابه دیابت نوع دو انجام شد. طول مدت مکمل یاری دو ماه در نظر گرفته شد. پرسشنامه مشخصات فردی در ابتدای ورود به مطالعه توسط افراد مورد مطالعه تکمیل شد. در ابتدا و انتهای مطالعه پس از ١٢تا١٠ساعت ناشتایی، نمونه خون وریدی به میزان 5 میلی‌لیتر از تمام بیماران جهت تعیین و مقایسه‌ی اثر مکمل شاهتره و دارونما بر تغییر بیان ژن های فاکتورهای التهابی (BCL-2، Nrf-2، BAX، Nf-kB، MCP-1) گرفته شده و بر طبق دستورالعمل ارزیابی شد.
نتایج: اگر چه توده چربی (درصد) (FM) ، توده بدون چربی (FFM) (درصد)، و توده بدون چربی (FFM:kg) به طور قابل توجهی در هر دو بازوی مطالعه کاهش یافت، پس از مداخله هیچ تفاوت معنی‌دار بین گروهی برای این پارامترها مشاهده نشد. همچنین، تفاوت معنی‌دار بین گروهی یا درون گروهی برای توده چربی (Kg) و کل آب بدن (TBWدرصد ) مشاهده نشد. در پایان مطالعه، کاهش معنی داری در سطوح سرمی فاکتورهای استرس اکسیداتیو شامل ICAM-1 (012/0=p)، IL-6، (014/0=P)، TNF-α (009/0=P) و MDA (022/0=P) در گروه مداخله نسبت به گروه دارونما بر اساس آزمون ANCOVA تعدیل شده برای سن، مقادیر پایه و تغییرات در کالری دریافتی مشاهده شد. همچنین سطح سرمی آنزیمهای آنتی اکسیدانی شامل SOD (003/0=P) و GPX (037/0=P) و همچنین TAC (001/0=P) در گروه مداخله نسبت به گروه دارونما افزایش معنی داری داشت. سطح بیان BCL-2 به طور قابل توجهی در گروه مداخله در مقایسه با گروه دارونما افزایش یافت (003/0 =P). با این وجود سطوح بیانNrf2، BAX، Nf-kβ و MCP-1 در گروه مداخله در مقایسه با گروه دارونما کاهش معنی داری داشت.